iets met knopen en doorhakken en zo
Het is een beetje aarzelend en met een klein hartje maar ook wel heel blij en gelukkig dat ik hier typ dat ik voor een tweede kindje ga. Binnenkort zelfs, zoals in "bij de volgende regels start ik opnieuw". Ik heb de beslissing al enige tijd voor mezelf gemaakt maar moest alles nog praktisch in kaart zien te brengen en alles goed afwegen. Dat proces heeft heel wat energie gekost en was best intensief. Zeker omdat het echt geen eenvoudige besslissing en ik kan niet meer terug. Eenmaal er er een tweede patatje is, is er geen weg meer terug. Het is heel spannend allemaal en hoewel ik overtuigd ben van deze beslissing ben ik toch wat bang. En das maar goed ook :D
Zou wat gek zijn als geen twijfels had of geen vragen of geen onzekerheden. Maar wat overheerst is goesting, liefde en de hartewens. Ik vind het heel moeilijk om uit te leggen WAAROM een tweede zo een belangrijk element is. Ik ben heel gelukkig met mijn kleine trol, vind het geweldig dat ze er is, we hebben ons evenwicht min of meer gevonden, hebben het leuk samen, alles wordt ook wat eenvoudiger nu Rox niet meer zo ontzettend afhankelijk van me is, .. Kortom: Het is zalig!
En toch... toch blijft het knagen vanbinnen, een zeurderig gevoel dat mijn gezin niet compleet is. Een leegte die nog opgevuld moet zien te worden. Of neen, niet moeten, maar ik moet het wel proberen. Lukt het niet dan zal daar heel veel tranen om laten maar er vrede mee nemen. Ga met mezelf een paar regels/afspraken maken voor aanvang van de behandeling en me daar dan ook aan houden uiteraard.(hoeveel pogingen, wanneer las ik een pauze in, wat als het onverhoopt een tweeling blijkt te zijn, welke medicatie,...) Wil me niet zonder parachute in het diepe werpen :)
Het is een blijvende onrust die hartewens voor een tweede kindje. Rationeel is het een vreemde keuze: nog minder tijd, nog minder slaap, nog een mondje extra om te voeden, meer verantwoordelijkheid, ... maar het voelt zo goed om de knoop te hebben doorgehakt en om te dromen van mijn gezin. Van mijn voltallig gezin. (Dat beeld heb ik bijgesteld naar mezelf en 2 kindjes. )
Een man kan atlijd nog.... kinderen niet. Das iets dat ik wel heel goed voor ogen heb gehouden tijdens deze beslissingsonde. Het is niet omdat ik op mijn eentje voor een 2e kindje kies dat een man per definitie is uitgesloten. Integendeel. Maar ik creeër meer ruimte om een man tegen te komen als mijn gezin reeds compleet is en ik dus niet meer "moet" zoeken naar mijn puzzelstukje om alles af te maken. Neen, ik zorg zelf wel voor die puzzelstukjes :)
Heb hier met de zus best wel wat gesprekken over gehad omdat het een keuze is die ik wil maken samen met mijn omgeving. Ik vind het belangrijk om een klankbord te hebben, om wat weerwerk te krijgen en pas dan kan ik echt beginnen nadenken. Zij vond het vooral belangrijk om ALLES in kaart te brengen. Ook de opties zoals adoptie, pleegzorg, partner met reeds kinderen, samen met partner een kindje,... Zodat die wens voor een tweede kind wat ruimer kon worden bekeken. Een zeer goede insteek en ik heb al die opties ook echt overwogen en bekeken maar de wens voor een "eigen" kindje is te groot. Ik wil het allemaal zo ontzettend graag nog eens meemaken (niet dat het een doorslaggevend element is geweest, die wens om nog eens zwanger te mogen zijn maar wel iets wat ook aanwezig is) en ik vind het belangrijk dat als er nog een broer/zus komt het een volwaardig broertje of zusje is dus van dezelfde donor. Geen zin in vreemde constructies met een nieuwe partner (die er op dit moment toch niet is en ook niet lijkt aan te komen) en een kind van ons beiden. Moeilijk om uit te leggen maar dan lijkt het voor mij alsof de verhoudingen in mijn gezin per definitie al anders liggen. En daar heb ik geen goesting in.
En een partner met reeds kinderen... das geen enkele garantie. Wat als die relatie op de klippen loopt? Dan blijf ik achter met mijn niet volledig vervulde kinderwens. Of wat als ik een partner tegenkom zonder kinderen? Neen, ik neem mijn toekomst graag zelf in handen en zorg wel voor mijn eigen geluk. Ik hoef van niemand afhankelijk te zijn om mijn gezin compleet te maken (alle jawel, van de donor :D maar die strootjes heb ik al gereserveerd en tijdje terug he!) en moet zelf de beslissing nemen. Op dit moment kan ik mijn toekomstbeeld realiseren... Dan wil ik het op z'n minst geprobeerd hebben!
Dus ga ik ervoor. Voluit. Ik duik erin met mijn hoofd eerst :)
Het is op een gekke manier heel rustgevend om de knoop te hebben doorgehakt en dit ook te kunnen vertellen aan de "buitenwereld". Tot voor keert zweefde ik nog wat rond in de schemerzone en das een zeer lastig gegeven voor mij. Ik heb graag dat de zaken duidelijk en afgelijnd zijn :) Dus het "niet zeker weten" was uitputtend en energieslopend. NIet dat ik nu bruis van energie, helaas vraagt mijn werk nog steeds ontzettend veel van mijn reserves, maar er is wel meer rust in mijn hoofd en in mijn hart. Maar voor hoe lang nog ;) ?
Ik weet nu heel goed waar ik aan begin, waar ik voorsta. Alle toch het eerste deel van het traject; de hele ivf/icsi-behandeling en dat is absoluut niet te onderschatten. Het is een zeer emotionele rollercoaster waar ik op ga stappen zonder te weten hoevel van die afschuwelijke ritjes ik zal moeten maken voor ik volledig door elkaar geschud mag uitstappen. Maar ik weet ook dat ik het wel aankan en dat het pittig is maar niet onoverkomelijk. Roxanne MOEST, dit kindje MAG en das toch wel een groot verschil. Hoop ik :) Er is ook meer vertrouwen in het lijfje op dit moment. Ik weet dat het me wel lukt om zwanger te worden en om een geweldig kind op de wereld te zetten. Die zekerheid is er wat an sich een grote geruststelling is want voordien wist ik het niet. Kon ik enkel hopen dat het ooit eens ging lukken.
Dusja het is met gemengde gevoelens dat ik aan de start zal verschijnen maar ik ben wel ontzettend blij met deze keuze en ben heel nieuwsgierig naar hoe alles zal verlopen de komende periode...
Spannende tijden, zeer spannende tijden!