ietsjes meer in balans

Na ee paar zeer pittige en intense weken waarin ik echt helemaal het noorden kwijt was en ik mijn uiterste best deed om niet te verdrinken zijn er nu wat rustigere tijden aangebroken. Het was/is niet eenvoudig om werk-gezin-vrienden-zelfzorg te combineren, met momenten zelfs enorm uitputtend en nooit geen tijd om even op adem te komen. Het was immer doorgaan en niet talmen. Iets waar ik van gruwel! Meerder keren had ik het gevoel over mijn grenzen te gaan en  alarmbellen te negeren... zaken waar ik niet gelukkiger van werd. Integendeel! Ik kreeg alleen maar meer stress omdat ik voelde dat het echt niet OK was wat ik aan het doen was. Het was een aanslag op mezelf, op mijn tijd met de kleine trol en op mijn geluksgevoel. Het was kortom echt niet goed om op dit elan verder te gaan. Daar is nu gelukkig wat verandering in gekomen. Ik heb hier en daar een strategische dag verlof ingepland, een weekendje-weg met een vriend op poten gezet, dates met vrienden vastgelegd en daar mijn werkrooster wat naar herschikt, geniet-dagje georganiseerd met de peter van Roxanne en zijn gezinnetje... zodat ik toch ook het gevoel heb nog wat te leven in plaats van enkel te overleven. Het is balanceren op een dun koord, een heel dun koord maar ik heb het gevoel terug wat meer mezelf te zijn. En de evenwichsoefening echt te kunnen maken. Maar ik moet veel aandacht blijven besteden aan mezelf en aan mijn "eisen" om gelukkig te zijn. En dat is: tijd maken voor mezelf, voor mijn dochter, voor mijn vrienden, af en toe een boek lezen, nu en dan eens een wandeling maken in de natuur, van tijd tot tijd even gewoon niets doen en alles gewoon op mijn af laten komen (of net niet), eindeloos kijken naar die prachtige kleine lieve trol van me en intens genieten van dat wonder,,...

Het brengt ook heel veel rust met zich mee, de beslissing om van werk te veranderen en de eerse concrete stapjes die ik daarin zet. Weten dat er een einde komt aan deze periode, de geruststelling dat het kan én zal veranderen. Ik was bij de tandarts en raakte daar in gesprek met een hele toffe jonge mama en die kon heel erg goed samenvatten wat ik op dit moment voel. Iets waar ik maar niet slaagde om het vast te pakken of het te vangen in woorden. Zij wist dat in slechts het volgende zinnetje te realiseren:
"Het moet de moeite waard zijn om zo vaak van huis te zijn, anders doe ik het niet" En dat is ook zo... Mijn bewoners zijn me "minder waard" dan tijd met mijn dochter. Alle onmogelijke uren die ik op mijn werk spendeer zijn kostbare momenten die ik niet met Roxanne kan beleven. Als ik nacht heb dan moet ik haar te slapen leggen bij Oma of bij mijn zus, als ik de laatsdienst heb dan verhuis ik haar hele hebben en houden naar een vriendin of naar de oma, in het weekend is het vaak een puzzel om haar met veel warmte te laten omringen in de creche/familie/vrienden,...  Het is me die moeite allemaal niet waard. Mijn dochter is de kostbaarste, meest dierbaarste persoon in mijn leven en daar kan niets of niemand tegenop.De weekends, de late uren, de nachten,... het is nu allemaal echt een opgave en het is me teveel. na 8 jaar zonder problemen al die onmogelijkste uren en dagen gewerkt te hebben (feestdagen, vakantieperiodes, nachten, weekends,... het deed er allemaal niet toe) worstel ik daar nu otnzettend hard mee. Een kindje krijgen stelt zaken in een heel ander daglicht en ik heb een ander kader waarin ik alles tegen elkaar afweeg. In die korte periode dat ik mama ben van Roxanne is ze de belangrijkste persoon geworden en voel ik onmetelijk veel liefde voor haar.Er is niets of niemand van groter belang dan zij op dit moment (op mezelf na dan misschien want een gelukkige Alice zorgt voor een gelukkige Roxanne dus ik mag mezelf echt niet vergeten of voorbijhollen!) en keuzes worden nu ook gemaakt met haar in mijn achterhoofd en in mijn hart. En dat zijn vaak andere beslissingen dan een paar maand geleden . Mama worden heeft een ontzettend grote impact gehad op mij maar ik geniet er zo van! Al zijn er uiteraard ook lastige momenten en mis ik mijn oude leventje af en toe nog steeds, dan kan ik wel eens een traan laten vallen omdat ik niet meer zo vrij ben om te gaan en staan waar ik wil. Absoluut! Het is allesbehalve rozengeur en manenschijn en er zijn ook echt momenten waarop ik me afvraag waarom ik in godsnaam ooit zoveel heb willen doorstaan voor dat kleine hummeltje. Maar toch overheerst vooral een gigantisch geluksgevoel en een totaal nieuw soort liefde, een schijnbaar onuitputtelijke voorraad liefde en geluk allemaal vervat in de komst van dat kleine lieve meisje. Maar ik probeer met vallen en opstaan te zoeken naar een gezond evenwicht en naar een leuk leven mét roxanne.

Het is wel fijn om te merken dat mijn vrienden ook helpen zoeken naar dat evenwicht en dat kleine Roxanne gewoon overal welkom is en word ingecalculeerd :) Ik ga nu wat vaker brunchen dan dineren,organiseer etentjes thuis,  koffietjes drinken ipv biertjes en spendeer veel avonden thuis op in de zetel of in mijn bed :),... Het is zoeken en proberen en het is voor mij maar ook voor mijn vrienden een uitdaging om elkaar te blijven zien. Een kindje krijgen is een enorme aardverschuiving, een prachtige, overweldigende en onevenaardbare aardverschuiving dat wel maar het is en blijft ontzettend ingrijpend. En het vraag veel van mij én van mijn omgeving om opnieuw de draad te vinden en een evenwicht te zoeken waar we ons allemaal goed bij voelen. Maar waar een wil is, is duidelijk een weg en ik ben ontzettend blij met de vriendjes die zoeken en proberen en aftasten en voorstellen doen. Het is ook voor hen een hele aanpassing en het is niet evident dat er opeens overal een klein pateeke bij betrokken is. Roxanne is er en ze blijft er. We zijn een"'package deal" :D  Maar het is ook voor de vrienden niet altijd even gemakkelijk denk ik om mijn nieuwe leven in te passen in hun "oude" leventje... Maar samen komen we er wel :) Zeker weten!