IN DE BAN VAN DE ZENUWEN...

Woensdag weet ik het. Woensdag kan ik eindelijk nog eens aan de slag met het mini-labo. Woensdag mag ik eindelijk nog eens in een potje plassen. Woensdag komt mijn droom uit of breek ik eventjes in 1001 stukken...
Nog  maar 3 nachten slapen. En ik ben echt bijzonder nerveus. Ik wil het zoooooooo graag weten. Probeer mezelf echt niet helemaal gek te maken maar ik heb zo een goed gevoel bij deze ronde. Alles zit gewoon mee deze keer. Ik voelde mijn eisprong slechts enkele uren naar mijn inseminatie, berekende dat 4 oktober effectief mijn vruchtbaarste dag was (als ik mijn gewone cyclus als leidraad neem), heb bijna geen last van bijwerkingen (behalve dat ik erg moe ben maar dat kan ook door het vele werken zijn), op dag 9 voelde ik een aantal uur wat stekende pijntjes in mjn onderbuik (zou het de innnesteling kunnen geweest zijn???) en ik ben supergelukkig! Loop de hele dagen op wolkjes (of slaap op wolkjes want de laatse 2 dagen deed ik niet veel anders dan dutjes hier en dutjes daar).  Ik sta mezelf ook toe om echt te dromen over een kindje en om te fantaseren over welke kleertjes ik zou kopen, hoe het kamertje eruit zou zien, welke naam ik zou kiezen,...  Ik heb dat lang niet durven doen omdat het zo ontzettend pijnlijk is als het niet gelukt was. De klap was telkens erg groot.

Ik probeer mezelf in toom te houden en mijn hoop geen al te hoge vlucht te laten nemen. Maar het is zo verdomd moeilijk!
Ik verlang hier echt naar, doe al die moeite, spendeer zoveel tijd met het creëren van dit kindje dat het er nu toch echt wel eens van mag gaan komen. Toch?

Ik kreeg vorige week verassend genoeg opeens een mail met als onderwerp BAM!. Een jonge vrouw en tevens BAM-mama in spe (in de erg nabije toekomst) was al surfend toevallig op mijn blog terechtgekomen en herkende zich in een aantal stukjes. Ze was zo lief om mij een ontzettend lief en steungevend mailtje te sturen met daarin haar verhaal (dat ook met hobbels en bobbels was) maar met een bijzonder leuk einde: Zwanger! En bijna bevallingsklaar (de dag van de mail was ze uitgerekend) Het deed deugd om van een wildvreemde zo een warme en lieve mail te krijgen. Ik was er echt door ontroerd. Net ook wat ik nodig had. Iemand die weet wat het is om al die behandelingen te doorstaan en om steeds opnieuw te moeten rechtkrabbelen. Het is zo ongeloofelijk fijn om zo een mail te krijgen met al die bemoedigende woorden in. Ik heb hem al vaak herlezen de mail. En het deed mijn geloof in het team van Dr Decleer weer wat toenemen.

Dat het maar heel snel woensdag is en ik een ochtendplasje moet maken....