Jongleren met verlof, ziektebriefjes, wissels,...

Deze behandelingen leggen niet enkel bijzonder veel beslag op je lichaam en je emotionele wereld maar hebben ook een heel erg grote weerslag in mijn dagelijks leven. De vele dokterafspraken moet ik steeds maar zien in te passen in mijn werkrooster. En als opvoeder met erg wisselende uren is dat niet altijd evident, zeker niet zo kort op de bal. Want vaak gaat het over een speling van 2 dagen en moet ik steeds een collega vinden die bereid is om mijn diensten te komen werken. Ook in het weekend... Zoals nu het geval is. Ik heb gebeld met de collega/vriend die op de hoogte is en hij bekeek even de opties maar helaas zijn er niet zoveel oplossingen. En al zeker niet die zonder slag of stoot of woordje uitleg zullen worden aangenomen.
Na veel wikken en wegen heb ik besloten om me de dag voordien ziek te melden en een attest te vragen aan de dokter. Het is te kort bij om het nog op een fatsoenlijke manier mijn dienst opgelost te krijgen. Het is geen vrijblijvende vraag die ik stel, het MOET zondag. Ik MOET naar de dokter. Dus mijn dienst MOET opgelost worden. En dat kan niet zonder een resem aan vragen en bedenkingen. van collega's.. Het betekend dat ik iemand uit zijn vrij weekend moet zien te peuteren (wat naar alle waarschijnlijkheid niet meer lukt) of ik mijn werkende collega's moet vragen om lange diensten te werken  (zonder dat ik er een deftige uitleg aan kan geven) en dus hun zondag helemaal moeten opofferen. Als iedereen "neen" zegt dan zit er niks anders op dan mij zaterdagmiddag alsnog ziek te melden. En dan is het hek helemaal van de dam!
Dus ik zet even alle principes van collegialiteit opzij en speel het een klein beetje smerig door me gewoon van de eerste keer zaterdag ziek te melden. En mijn dienst zo te laten oplossen. Zonder al te veel vragen en vervelende blikken.

Ik heb ervoor gekozen om slechts een heel klein groepje in te lichten op mijn werk over wat er juist aan de hand is. (2 directe collega's/vrienden, mijn teamcoach en directeur) omdat ik geen nood heb aan een heel supportersteam en dit toch ook graag wel privé houd. Wat er uiteraard voor zorgt dat het opvangen van mijn afwezigheid niet altijd gemakkelijk verloopt.
Het valt me soms zwaar om weer een wissel te vragen zo laat dag en echt aan te dringen want HET KAN NIET ANDERS. Ik moet die dag echt echt 'thuis" zijn. Er komen ook vragen van mijn collega's, uit bezorgdheid, of alles wel goed met me gaat . Want ik ben vaak afwezig, misselijk, emotioneel,... En dan antwoord ik steeds met een glimlach dat het wel goed gaat maar dat het privé wat rommelt en ik heel veel aan mijn hoofd heb. Iets dat niet gelogen is maar ook niet meteen de hele waarheid is. Want mijn privé-perikelen wegen veel minder door dan de hele mallemolen waar ik al 3 maand in rondzwier.

Het valt niet mee om alles in balans te krijgen en eerlijk te blijven met mezelf en mijn omgeving. Natuurlijk gaan alle puzzelstukjes bij iedereen wel op zijn plaats vallen eenmaal het gelukt is. Maar tot die tijd wachten me nog aan aantal spannende momenten, lastige vragenrondjes, vervelende wissels en emotrut-momenten.
Ik kijk er alvast niet naar uit...