Klein vogeltje - echo 10w1d - niptest

De twijfels en angsten die de voorbije weken door mijn hoofd spookten zijn nog niet verdreven maar in mijn hart woont vooral ontzettend veel liefde voor dat kleine hummeltje van mij. En ik geloof echt dat het goed komt, alleen wordt dat geloof af en toe overschaduwt door onzekerheden. T
oen ik vandaag met de billen bloot op de stoel lag bij Dr Bronselaer hoopte ik vurig dat alles meer dan OK zou zijn met dat nieuwe leven en dat er enkel lovende woorden uit zijn mond zouden vloeien. Op dat moment was er geen greintje twijfel meer te bespeuren alleen maar een vurig verlangen om mijn gezin compleet te maken. Om dit kindje een warme thuis te geven, om dit kindje met liefde te overstelpen. Wat een heel fijn gevoel was omdat ik nu zeker weet dat het gewoon niet gegronde twijfels zijn en die ik maar gewoon moet laten bestaan. Het overheersende gevoel is blijdschap en liefde voor dit kleine frummeltje én dat is het allerbelangrijkste. <3
Het was heel leuk om te zien hoe groot dat kleine ding in mij al is geworden. Bij Dr Decleer zag ik enkel een grijze, grillige vlek in een grote zwarte vlek en dat was op de 8 weken echo, op die van 6 weken is er gewoon een bolletje te zien als je lang genoeg tuurt :D Het is nu al een echt mensje met armpjes, beentjes (die opgetrokken waren), een lijfje en een gigantisch hoofd (wat volstrekt normaal is!) en dat heel mooi om te zien. Ik kon alleen maar glimlachen en heel stil kijken naar dat kleine wonder op dat scherm. Toen de dokter de harttoontjes liet horen kon ik opgelucht adem halen, wat een magische geluid is dat toch. Alles is helemaal OK met de frummel en zit perfect op schema.
Het lijkt wel een beetje op een jong vogeltje op dit moment. Heel bijzonder om dit allemaal opnieuw te mogen meemaken. Het idee dat er een piepklein wezentje (amper 3.37cm groot) in mijn buik groeit is onwezenlijk en tegelijk zo reeël. Ik ben heel blij dat alles tot nu toe gewoon in orde blijkt te zijn en dat ik gewoon moet proberen te genieten van deze zwangerschap.  Het is -als alles goed blijft gaan - de laatste en ik heb me voorgenomen om er toch echt van te genieten. Het is zo mooi om dit te mogen en te kunnen meemaken... Ik ben zo dankbaar!

Na alleen maar geruststellende woorden: Alles ziet er goed uit, mooi op schema, goede snelle hartslag,... kon ik met een glimlach op mijn gezicht terug aankleden. Aan het buro kreeg ik nog eens de uitleg rond de nip-test (bloedtest om genetishe afwijkingen op te sporen) en de dokter drukte me op het hart om hier goed over na te denken. Zo een test kan ook een negatieve uitslag met zich meebrengen en dan is het goed om een B-plan te hebben waarop ik resoluut antwoordde dat als de uitslag negatief zou zijn en er dus een genetische afwijking aanwezig is de zwangerschap wordt afgebroken. Hoe dan ook, ik begin niet aan zo een verhaal. Alle respect voor mensen die het wel doen maar mijn ervaring als begeleidster heeft me laten inzien dat ik de levenslange zorg voor een kind met een beperking niet vrijwillig op mij wil nemen. Als er een uitweg is dan neem ik die. Hoe dan ook. Ik had me dat ook voorgenomen bij Roxanne,  ook al was het traject zwaar en was ik zo verheugd met die zwangerschap als er een zware beperking aan het licht was gekomen dan had ik de zwangerschap laten afbreken. Hoe hartverscheurend en afschuwelijk die keuze ook zou zijn geweest. Maar ik ben het aan mezelf verplicht om gelukkig te zijn en nu ben ik het ook verplicht aan Roxanne. Ik wil mezelf en ook haar niet een leven lang de zorg laten dragen voor een broer of zus met een zware beperking. 

Binnen 3 weken (8 april) heb ik de volgende echo, das dan de 12 weken echo met de nekplooimeting en de bloedafname voor de nip-test. Een 2-tal weken laten zou ik dan een mail moeten ontvangen met de uitslag (ik krijg enkel een mail als alles negatief is) en dan weet ik ook meteen of het een jongen of ee meisje word. Zo spannend! Niet zo stiekem hoop ik dat het terug een dochter is. Ik zie mezelf echt als een meisjesmama en zou het heel leuk vinden om 2 dotjes van dochters te hebben. Een jongen is uiteraard ook helemaal OK maar ik zal even moet wennen aan het idee. Meer niet. En ik ben ook vastbesloten om daar eerlijk over te zijn tegen anderen. Het is een toekomstideaal die ik moet bijstellen dan (opnieuw) en daar gaat wat tijd over gaan. Maar ik ga mijn zoon daarom niet graag zien, absoluut niet. Wat het ook is dat frummeltje diep in mij het is zo welkom en het is nu al zo ontzettend graag gezien.
Ik kan niet wachten om jou te ontmoeten lieveling!