KNUFFELTURNEN!

Ik ben zondag met Roxanne gaan "knuffelturnen" hier in de buurt. De lokale Gezinsbond heeft een paar lessenreeksen ingericht en ik was er als de kippen bij om ons in te schrijven. Het leek me heel leuk om samen iets te doen en samen bezig te zijn. Gewoon nog eens écht tijd met elkaar spenderen. Gaan zwemmen is leuk maar echt een hele onderneming voor maar 10 minuutjes spetteren in het water (Kleine trol krijgt het snel koud), fietsen doen we regelmatig en wandelen is ook niet echt bijzonder meer. Maar knuffelturnen dus wel!

Zondagochtend heb ik me dan in broek gehesen (jawel, een broek! Voor een meisje die alleen maar kleedjes draagt is dat echt een overwinning) en Rox ook in een gemakkelijke en speelse outfit gestopt en hops de wagen in. We werden heel hartelijk onthaald door de dames van de Gezinsbond en Roxanne begon al meteen de ruimte te verkennnen. Echt zo gek eigenlijk dat die zo vertrouwensvol de wereld induikt. Heel mooi om te zien ook wel. Af en toe zie ik haar checken of het OK is en of ik nog in de buurt ben maar het grootste deel van de tijd stuitert die de sportzaal door. De andere ouders en hun kinderen sijpelen langzaam de zaal binnen. We mogen allemaal plaatsnemen in de kring (in kleermakerszit) voor een korte kennismaking met en toelichting rond de methodiek/therie van het knuffelturnen (Sherborne). UIteraard besloot Rox om niet mooi naast mij te zitten maar om zich midden in de kring, letterlijk in het de middelpunt te installeren. (Keischattig!) maar toen de bal over en weer begon te rollen besloot ze toch om een ander plekje op te zoeken en ze vond het precies heel gezellig op de schoot van de mama NAAST mij!  Die had haar zoontje bij zich dus opeens zat die vrouw daar met haar zoontje en mijn kleine paté op haar schoot. Zij was duidelijk wat onwennig maar Roxanne vond het best leuk en ik.... Sja ik keek zo wat verontschudligend en "ja tis een heel sociaal kind :D"
Na een paar minuten klauterde ze dan toch dicht tegen mij aan en kreeg ik nog een dikke klapzoen erbovenop. *smelt smelt*
Het was een hele leuke cursus met veel oefening en ervaringen voor Roxanné en voor mezelf. Opeens lag ik daar dan over de grond te sluipen als een slang of te rollen rond mijn as of op handen en knieën door de ruimte aan het ploeteren. MIjn kleine trol deed af en toe mee maar veelal was ze gewoon aan het rondsjeezen en aan het giechelen. Af en toe besprong ze mij ook en het was heerlijk om haar te horen schateren als ze op mijn rug/buik belandde en we de oefening samen deden.
Er waren ook oefeningen waar ze zich duidelijk niet comfortabel bij voelde (op een dekentje de ruimte worden rondgetrokken bvb, iets dat op veel kindjes een kalmerend effect had zorgde bij haar alleen maar voor grote tranen) en dan is het niet atlijd gemakkelijk om haar te helpen de angst toch te overwinnen. Het is een dunne grens tussen aanmoedigen en vertrouwen geven én forceren. Ik hoop dat ik haar de ruimte heb gelaten om iets niet te doen zonder daar een oordeel/waarde aan te geven.

Tegen het einde van de les wat ze echt helemaal uitgeput. Van dat kleine energieke patatje schoot helemaal niets meer over, ze nestelde zich in de holte van mijn nek/hoofd en haar armpje sloeg ze stevig om mijn hals. "Mama auto, mama huisje" prevelde ze. MIjn lief klein trolletje toch... Wat een avontuur!
Bij thuiskomst nog snel patatjes gemaakt maar ze was zo ontzettend moe dat het niet gelukt is om ze op te eten. Ik heb een huilend hoopje naar haar bedje gebracht met een flesje melk en binnen 3 minuten was ze in dromenland. Ze heeft maar liefstu geslapen! Het was een heel leuke maar bijzonder intense ervaring. Heel heel fijn om te doen met haar. Kijk al uit naar de volgende les :)

Het is ook fijn om echt tijd voor haar te maken en niet alleen maar bezig te zijn met de boel recht te houden. En met de behandeling. Er is altijd wel iets dat mijn aandacht vraagt (was, strijk, opruimen, boodschappen, betalingen, werk, telefoon,...) en ik besef altijd te laat dat het enige dat er écht toe doet en waar ik écht tijd voor moet maken mijn lieve kleine trollemol is. Zij is wat telt. ZIj is het prachtigste en het mooiste geschenk dat ik ooit heb mogen ontvangen en ik kan er niet elke dag van genieten maar ik wil de tijd met haar wel koesteren. En écht samen zijn. En dat lukt me niet altijd, life gets in the way, maar af en toe probeer ik er toch heel bewust mee om te gaan. Met "Roxy-dagen" en wandelingen in de natuur. Even echt samen. Oh wat ziek ik dat kleintje toch graag. Ik kan het soms niet geloven hoeveel liefde er is in mijn leven. En wat een prachtige trol ze is! Zo levendig, sprankelend, lief, moedig en vertrouwensvol. Ik vind het prachtig! (Uiteraard is ze ook koppig, vermoeiend, luid en eigenwijs :D) maar ook dat is weer prachtig ;) 
Alleen maar liefde voor dat kleine mevrouwtje (en soms een beetje ergernis) <3