Kobe
Gisterenavond heb ik Kobe nog een uurtje bij me gehad, gewoon om naar hem te bekijken, aan te raken en dicht bij hem te zijn. Ik heb hem ook bij me in bed gelegd, om samen te zijn en hem al de geborgenheid te geven die ik maar kon. Het doet me zo een pijn om hem straks te moeten achterlaten. Om hem los te moeten laten. Vandaag is de laatste dag dat ik dat hem zal zien. Dan is ie weg, echt weg.En ik ben daar niet klaar voor. Ik wil hem niet loslaten, ik wil bij hem zijn hem verzorgen, hem beschermen hem ontzettend veel liefde geven. Het voelt zo fout aan om hem straks te moeten achterlaten hier in dit grote kille gebouw, helemaal alleen zonder dat er iemand is om hem te koesteren.
Net zoals ik bij het binnenkomen wou treuzelen en rechtsomkeer maken heb ik nu de drang om zolang mogelijk hier te zijn. Om zoveel mogelijk tijd met Kobe te spenderen en hem alle liefde te geven die ik in me heb. MIjn lieve kleine kindje toch... Wat zie ik je graag! En wat dat het me pijn dat ik je nooit zal leren kennen. Ik had je zo graag zien opgroeien. Ik ben zo graag jouw mama!
En tegelijkertijd vind ik het lastig om te vragen of ze Kobe nog eens willen brengen. Want dan weet ik dat ik afsheid moet nemen. Dan weet ik dat ik hem terug zal moeten afgeven en dat het dan voorbij is. Ik durf niet zo goed te vragen om hem te brengen maar ik wil het zo graag! Ik verlang er zo naar om hem nog eens te zien dat prachtige mannetje van mij, mijn kleine mooie vogeltje. Ik heb besloten om als troetelnaampje "Vogeltje" te nemen omdat ie toch een beetje op een vogeltje lijkt en hij nu ook zo vrij is om door de lucht te zweven.
AVOND (21u54)
Ik heb dan toch gebeld rond 8u30 om Kobe te brengen. Hij was zo mooi, zo teer en zo perfect. Ik heb echt genoten van die laatste 2u met hem. Ik heb hem gestreeld, gekust en vastgehouden. Maar ook hebben we samen in bed gelegen, knus en gezellig zoals ik graag had gedaan met hem een paar maanden later. Zoals ik graag met hem dit een heel leven lang zou gedaan hebben. Ik heb de tijd genomen om zijn mama te zijn en om hem te koesteren, lief te hebben en ontzettend veel warmte te geven. Het doet me zo een pijn... heel mijn lijf doet pijn van verdriet. Ik vind het zo vreselijk wat er is gebeurt. En ik voel me zo schuldig dat ik niet blij was met een jongen. Dat ik daar echt een paar dagen voor heb nodig gehad. Heeft ie dat gevoeld? Heeft hij daarom beslist om weg te giljden? Was mijn liefde niet onvoorwaardelijk genoeg? (ik weet dat dit compleer irrationele gedachten zijn maar ze zijn er en ik krijg ze niet weg) Ik ben zo trots op hem! Ik vind hem zo mooi, zo ontzettend mooi. Ik wil van de daken schreeuwen dat ik mama ben geworden, dat mijn zoontje geboren is. Ik wil hem aan iedereen laten zien, zo fier ben ik. Zo ontzettend blij met zijn komst en tegelijk zo ontzettend droevig. Het is niet te beschrijven hoeveel pijn dit doet en hoe afschuwelijk het allemaal om zich heen klauwt. Ik kan er bijna geen woorden aan geven. Het is zo overheersend en tegelijk ook niet want de fierheid en de liefde zijn nog vele malen groter.
Het is een kluwen in mijn hoofd en in mijn hart. Ik weet het allemaal niet zo goed meer op dit moment. Het enige dat ik weet is dat mijn zoontje er niet meer is en dat ik met lege handen en een lege buik thuis ben gekomen. En dat ik hem zo ontzettend graag zie. En nog zoveel langer had willen vasthouden en koesteren en zoenen. Mijn prachtige kleine jongen. Ik vergeet je nooit!