Kopje onder en toch blijven zwemmen

De eerste werkweek zit er bijna op en ik ben echt kopje onder gegaan... Het was heel veel ineens en ik ben zo ontzettend moe! Ik ben woensdag 3/1 gestart, donderdag een dagje thuis en dan begonnen aan reeks van maar liefst 8 dagen! Waar ik nu nog aan bezig ben,morgen is de laatste dag en dan ben ik een weekendje thuis. Roxanne-tijd!
Het gaat me niet zo goed af al dat werken en het steeds weer uit handen moeten geven van mijn kleine meisje. Er zijn teveel mensen die voor haar moeten/willen zorgen en ik vind dat niet fijn. Ik vind het niet leuk dat ik het niet zelf kan doen. Dat ik haar naar de creche moet brengen, moet laten ophalen/afzetten door iemand anders, naar de mutti moet sjeezen in de ochtendspits,... Het valt me ontzettend zwaar! 
Ik moet heel vertrouwen stellen in de mensen die haar nu verzorgen en er van uit gaan dat de wensen die ik heb gerespecteerd worden. En over het algemeen valt dat wel mee maar ik kan haar niet met een gerust hart afzetten bij de mutti. Wat ik heel vervelend vind! Maar haar fysieke toestand is niet optimaal, verre van, en ik ben ongerust  als ze daar is. Ik ben ook als de dood dat ze met Roxanne in de auto gaat stappen. De maxi-cosi installeren op de achterbank is geen senicure en zeker niet met dat kleine pateeke erin.. En ik krijg het precies niet aan het verstand gebracht van de muttig dat het niet gaat lukken. Hoop echt dat ze het niet probeert met mijn meisje erin.
De familie uit De Pinte zit op hete kolen om haar nog eens te zien, Meter Connie is ontzettend blij met haar meterschap en wil dan ok graag tijd doorbrengen met Roxanne maar dat lukt niet. Ik heb zo weing tijd samen met haar dat ik die niet wil delen met andere mensen. Eenmaal daar verdwijnt mijn kleine trol uit mijn handen en word ze vertroeteld en gedaan door de geweldige tantes! Aan liefde zeker geen gebrek en ik moet mijn beide pollekes kussen dat er zoveel warmte en genegenheid is voor mijn lieve kleine meisje maar het is soms ook ontzettend vermoeiend. En het doet pijn om haar niet dicht bij mij te hebben en te kunnen knufflen op zo een momenten. Ze staan ook te springen om haar op te vangen en om er voor te zorgen. En daar ben ik uiteraard heel erg blij om maar het is te vroeg. Het is teveel op dit moment. Ik moet ze al aan de creche/de zus/de mutti toevertrouwen en dat is soms met een bang hartje. Gooi daar nog een zorgfiguur tegenaan en ik ga helemaal ten onder. IK wil voor haar zorgen. IK wil haar flejses geven. IK wil haar troosten. IK wil met haar spelen. IK wil haar knuffelen. IK wil haar badje geven. IK wil met haar gaan wandelen. IK wil naar haar kijken als ze slaapt. IK wil samen met haar lachen en giechelen. IK wil alles doen met haar. En dat kan nu niet... Nu moet ik haar ontzettend hard delen en het doet pijn. En ik wil haar niet nog meer delen met andere mensen. Ze is mijn dochter, ik heb hier zo ontzettend hard naar verlangd en zo hard mijn best voor gedaan... Ik wil haar gewoon zo graag heel dicht bij mij houden en genieten, genieten, genieten!

Deze week is er ook nog een pittige uurroostervergadering de revu gepasseerd en ik ben het zo beu dat puzzelen en regelen en organiseren. Er zijn nog een paar aanpassingen nodig en ook ik ben betrokken bij een aantal van die aanpassingen. Maar het is niet zo evident om een evenwicht te vinden in de werkroosters. Het is echt zoeken naar hoe ik alles gerealiseerd krijg en toch nog voldoende tijd kan spenderen met mijn kleine trol. Ik was altijd degene die hyperflexibel was en gelijk welke diensten kon draaien. Het maakte mij allemaal niet zo heel veel uit, ik zuchtte en blaasde wel eens van tijd tot tijd maar ik had geen strobreed in de weg liggen. En als ik daar collega's mee kon helpen deed ik dat met plezier!
Maar.. De kaarten liggen nu helemaal anders en ik moet mijn hakken af en toe eens in het zand zetten. Das niet leuk! Ik probeer nog altijd te schipperen en te zoeken naar de gulden middenweg. Maar ik wil niet opgezadeld worden met 4 vaste laat-diensten in mijn rooster én 2 nachten want ik weet nu al dat er iedere maand één of twee zullen bijkomen door mensen verlof hebben of compensatie of wat dan ook. En dan loopt het zodanig op dat het niet leuk meer is. En ik moest steeds opvang vinden voor mijn kleine trollemieke! Er is heel veel veranderd in mijn leven en ik kies resoluut voor mijn gezin. En wil daar dan ook zoveel mogelijk tijd mee spenderen. Maar anderzijds wil ik ook nog steeds een collegiale collega zijn die haar best wil doen om naar oplossingen te zoeken die houdbaar zijn.  Maar die lijken er op lange termijn niet te zijn...

Ik heb dan ook een besluit genomen:Ik ga op zoek naar ander werk. Opt gemakje, niet halsoverkop en holderdebolder maar wel acitef rondkijken en horen of er iets is dat mijn kan boeien. Ik wil werken met, voor en door mensen. Maar wel in een rooster dat te combineren valt met een klein pateeke. Zeker als ze naar school gaat is het een totale ramp deze uurrooster! Dat is hoe dan ook uitgesloten dat ik het dan nog rond krijg... En ik wil het ook niet echt rondkrijgen. Ik wil een iets normaler leven waar ik kan genieten van mijn kleine meisje en toch genoeg geld verdien om comfortabel te kunnen leven. Maar dat ik haar niet om de haverklap uit logeren moet sturen omdat ik te laat moet werken of de nacht moet doen!
Het is al langer aan het sluimeren dat idee maar nu krijgt het steeds meer een vaste vorm. Ik moet wel nog een goed nadenken welke job ik dan graag wil doen en in welke setting ik dat kan uitvoeren. Maar ik blijf dus rondzwemmen ook al ben ik even kopje onder aan het gaan. en zoeken naar oplossingen en uitwegen. Mijn gezin is ontzettend belangrijk en ik wil er echt zijn voor Roxanne. En voldoende tijd met haar spenderen en leuke dingen doen en genieten van elkaar. En dat zal eenvoudiger te realiseren zijn met een job die normale uren heeft... Dus ja ik houd mijn ogen en oren goed open!