KOPZORGEN

Ik slaap al een paar dagen heel slecht (en neen, dat is niet alleen omdat Roxanne midden in de nacht begint te brullen van de honger helaas)  de negatieve spiraal van de voorbije weken zet zich gestaag door. Ik voel mij gewoon algemeen niet zo goed op dit moment. Er komt heel veel op mij af en ik het lijkt alsof ik een beetje aan verdrinken ben. En in plaats van te zwemmen en vooruit te geraken blijf ik zo wat watertrappelen en energie verspillen aan.. Aan niets eigenlijk.
S'nachts lig ik te piekeren over de toekomst .De erg nabije toekomst (terug beginnen werken) en de verdere toekomst (hoe moet het verder als Roxanne groter word en naar school moet?) en dan flitsten allerlei doemscenario's door mijn hoofd. Het beginnen werken is een gigantische stap, het zal zo een grote verandering zijn en ik ben er niet helemaal gerust op. In die zin dat ik niet de zekerheid heb gevonden in mezelf dat het goed is op deze manier. Dat ik zo wil blijven werken en ploeteren en regelen en organiseren. Als ik in mijn agenda kijk dan slaat de schrik me gewoon om het hart! Naar de creche of naar de mutti.  Naar de creche én naar de zus én blijven logeren. Naar de mutti en opgehaald worden om 22u30. Naar de creche en naar de zus en daar dan opgehaald worden als het past. Naar de mutti, naar een familiefeest en dan naar huis. Wat een gedoe allemaal... Weg structuur.  Hallo chaos, gehos en gesukkel.
Op dit moment zie ik het allemaal even niet meer zitten. En maak ik me daar grote zorgen om. MIsschien loopt het wel allemaal los maar ik heb er geen goed gevoel bij. En het houdt met letterlijk wakker s'nachts. Ik denk erover na om van job te veranderen, zodat ik een meer gestructureerd leven kan leiden en niet zo moet hossen en spurten. Maar... als ik heel eerlijk ben zie ik dat ook niet zo goed zitten. Ik vind de voordelen van zo een onregelmatig werkroostere geweldig; In de week een dagje thuis, dokterafspraken zonder een dag verlof, boodschappen op het gemak, afspreken met vrienden door de week, af en toe es uitslapen,... Ik zou het niet willen missen. Maar ik weet echt niet hoe ik dit alles rond zal krijgen zonder een slecht gevoel te hebben.
En sja; ik weet ook niet zo goed welke job ik dan zou willen en kunnen uitoefenen. Ik ben een begeleidster in hart en nieren eigenlijk, doe mijn job ontzettend graag! Geniet er echt van om met de bewoners te werken en te zoeken naar een manier om het leven zo aangenaam mogelijk te maken. En ik weet niet of ik het wil opgeven allemaal. Zal ik daar gelukkiger van worden? Een bureaujob is al helemaal niet aan mijn besteed! Ik wil met mensen werken, doelen nastreven, begeleiden. Maar het wisselend werkrsooster is echt een grote uitdaging... Eentje waar ik op dit moment geen vat op heb. En me alleen maar slecht bij voel.

Niet zozeer bij het feit dat ik ga werken of dat de kleine trol naar de creche moet. Dat is niet het probleem, het is goed voor haar ontwikkeling om bij andere kindjes te zijn en om andere zorgfiguren rond zich te hebben. Maar wel het feit dat ik haar een hele week per maand (ik heb het bij elkaar opgeteld, 7 dagen heb ik een opvangregeling moeten treffen omdat mijn werkuren het onmogelijk maken om haar in de creche onder te brengen) heel Gent moet doorsleuren en andere mensen moet opzadelen met de zorg voor haar. En ik weet het wel, mijn zus en de Oma vinden dat helemaal geen probleem (nu nog niet) maar ik bij mij wringt het toch. Het ontrbeken van een partner word nu nog maar eens pijnlijk duidelijk... En ik kan daar wel eens een traan om laten. En meerdere ook ;) Het zijn allemaal zaken die ik mee in overweging heb genomen toen ik mijn belissing nam en  waarvoor hoe dan ook een oplossing voor gevonden zou worden. En die oplossing is er uiteraard wel maar er zit daar nu ontzettend veel weerstand op en das niet prettg. Integendeel zelfs. Soms denk ik echt:" Waar ben ik in godsnaam aan begonnen? Wat een idee om in je eentje voor een kind te gaan! Het is een veel te grote uitdaging, een te grote opoffering. Waarom leek jou dit een goed plan???" En enkele tellen later voel ik me dan weer schuldig dat ik dit denk en loop ik weer te snotteren om dat ik het vreselijke gedachtensprongen vind en schrik van mezelf. 

Het is echt niet eenvoudig om hier een regeling in te treffen waar ik mij goed bij voel én waar Roxanne ook weinig hinder van ondervind. De aanloop naar terug beginnen werken speelt me heel erg parten. Het doet me pijn om afscheid te moeten nemen van die mooie tijd samen thuis met mijn lieve kleine trol. En ik vind het ontzettend lastig dat ik haar zoveel moet "uitbesteden". Ze is nog zo kleintjes en het liefst van al zou ik haar heel dicht bij me houden. En af en toe es naar de creche brengen ;) Maar het feit dat ik haar nu een aantal keer niet zelf kan gaan ophalen vind ik vreselijk... Het speelt me echt parten. Het komt gewoon keihard aan dat ik de zorg voor mijn kleine trol zo vaak uit handen moet geven en haar niet veilig in haar gekende cocon kan laten bij haar papa...
Het zal een proces worden van zoeken en proberen. Met vallen en opstaan en veel verdriet. Maar hopelijk ook veel geluksmomenten en vertrouwd gevoel!

Komt er ook nog es bij dat ik meteen voltijds aan de slag ga... Toch wel heel pittig! Het is zo dat ik al jaren 4/5e werk en af toe es uren bijkrijg (lang leve de sociale sector) en ook al jaren zaag om voltijds te krijgen. Nu hebben ze mij dat aangeboden voor heel waarschijnlijk een jaar... En ik kan het nu toch niet weigeren? Dat zou toch wel een beetje heel dom zijn van mezelf. En de extra centjes zijn ook meer dan welkom (het is echt een zeer zwaar jaar geweest financieel met verbouwingen, kinderuitzet, auto,... En op uitkering leven) maar ik dacht ook meteen: "Hoe ga ik dat rondkrijgen? En is het wel een goed idee? Neem ik niet teveel hooi op mijn vork, zal het wel lukken?" En das moeilijk om dat onder woorden te brengen want het is een zeer lastige afweging om te maken. Meer tijd voor Roxanne maar minder inkomsten en dus meer zorgen. Of iets minder tijd voor Roxanne maar meer inkomsten en dus minder zorgen... Ik ga het proberen maand per maand te bekijken hoe het voelt en in nood kan ik nog steeds 4/5 gaan werken. Maar ik moet even financieel wat op adem komen. En das nu wel even prioritair. Helaas! En eigenlijk wil ik geen geld boven tijd met mijn trol verkiezen... En ook dat doet me pijn. Ik heb op dit moment niet echt veel opties. Natuurlijk kan ik ervoor kiezen om minder te werken maar weegt dat op tegen de consequenties?

Dusja... Het gaat hier eigenlijk echt niet zo goed helaas. En ik sluit me dan ook een beetje af van de mensen om me heen. Ik kan ook niet zoveel meer afspreken op dit moment omdat het nogal krapjes is qua budget en ik ook geen zin heb om bij elke -veel te dure- kop koffie te zitten rekenen en doen.  Ik ben even niet zo aangenaam gezelschap vrees ik. Ik loop wat te mopperen, te snotteren en te zagen. En daar heb ik dan ook weer last van maar wil ook geen rolletje spelen en me beter voordoen dan ik ben dus ja. Beetje lastig he op die manier. Maar heb ook geen zin om er over te praten want er is toch geen oplossing. Ik zal het gewoon moeten aanvaarden en er mee leren leven dat het nu eenmaal een gepuzzel en georganiseer is. Het is een gegeven waar koppels ook op stuiten natuurlijk. Dus misschien maak ik wel van een mug een olifant. En heb ik mijn draai in no time gevonden en is de balans werk-gezin-sociaal leven weer wat in evenwicht. En ik ook :)