LA DOUCE FRANCE...reizen maar dan een beetje anders

We zijn op reis geweest! Roxanne haar eerste echte reisje ging richting Rouan in Frankrijk, samen met Tanta A, een goede vriendin van me. De auto volgeladen met allerlei spullen, mijn god wat een verhuis voor zo een klein sprotteke! Een speelmat, een mobile, voldoende kleertjes, pampers (wegwerpbare welteverstaan), flesjes, voeding, kinderkoets, een voorraad tetradoeken, warme kledij, draagzak, luiertas met alle toebehoren voor op stap, ... En dan ook nog es mijn bagage en die van A. Gelukkig heb ik sinds kort een echte gezinswagen dus pastte alles er moeiteloos in =) Roxanne vastgegespt in haar autostoel (wat een worsteling is dat toch) en weg waren we! Richting La Douce France! De eerste koffiestop op Franse wegen beloonde Roxanne me met een enorme poepluier! Het was even puzzelen met doekjes en pampertjes en rompertjes om Roxanne proper te krijgen zonder nog schade aan te richten aan haar kostuumpje. Want thuis heb ik alles binnen handbereik en is het geen probleem om haar indien nodig in bad te doen of helemaal te verversen. Maar in een tankstation is dat niet zo eenvoudig heb ik ondervonden ;)

Eenmaal in Rouan aangekomen een lekker hapje gegeten en op zoek naar het huisje. Meer dan een uur te laat waren we daar toegekomen en de verhuurster was niet meer aanwezig. Ik kreeg een kleine paniekaanval want we hebben zonet 3 uur gereden, ik sta daar met mijn dochter die honger heeft, ik heb geen internet én geen gsmnr van die vrouw, er zijn geen sleutels en ik zie geen mogelijkheid op haar te contacteren, het begint stilletjesaan te schemeren en ik ben echt dood-doodmoe . A. haar gsm is bijna plat en die weet ook niet goed wat te doen op zo een momenten.Ik ben de ondernemer van ons twee, degene die meestal weet wat te doen en hoe iets op te lossen alleen vandazag lukt me dat niet zo goed, helaas. Terwijl ik Roxanne een flesje probeerde te geven met 1 hand deed ik een verwoedde poging om internet te activeren op mijn ipad zonder succes. Ondertussen hadden we een paar tieners aangesproken die een kabel door hun ruit naar buiten lieten vallen zodat de iphone  kon worden opgeladen en A. op internet kon. Door een aanmeldprobleem geraakte ik niet op mijn air-bnb-acount en kon ik dus de verhuurster nog steeds niet bereiken. Ik was echt de wanhoop bijna nabij, was in staat om alles terug in de auto te gooien en gewoon naar huis te rijden. Echt waar! Maar gelukkig bleef Ana kalm en nam ze Roxanne over zodat ik op mijn gemak internet kon gebruiken om te proberen in contact te komen met de verhuurster van het huisje. Na veel geklungel met hotmail geraaktte ik uiteindelijk in mijn mailbox waar een mail was toegekomen met een hele uitleg en een code van een hangslot die aan de brievenbus ging waarin, jawel, de sleutels van het huisje zaten. Oef! We konden binnnen =D Mijn stresslevel zaktte meteen onder het nulpunt en ik was de kalmte terug zelve. Maar ik was het echt even allemaal helemaal kwijt. Slaaptekort... het doet een mens geen goed. *zucht*

Die avond nog even het stad gaan verkennen en bij de Italiaan een pizza naar binnen gewerkt. Roxanne besloot dat het daar en dan het moment was om een gigantische huilbui te krijgen die pas overging toen ik haar enige tijd met de billetjes bloot op de verschoningstafel in het toilet liet krioelen. Gezellig zo op een toilet voor gehandicapten ;) Eenmaal terug aan tafel was ze redelijk stil en kon ik toch nog mijn pizzal op het gemakje verder opeten. Een avondwandelingetje later gingen we een rustige nacht tegemoet. De volgende ochtend was het een waar gevecht om haar een flesje te laten drinken (het leidingwater had een vreemde smaak en rook wat naar chloor dus toevlucht moeten nemen tot flessenwater) en tot overmaat van ramp kreeg ze last van krampjes. A. had het heel lastig om naar haar gehuil te luisteren dus verliet ze het huisje om te gaan shoppen. Ik bleef thuis met Roxanne en liep rondjes doorheen het huis om haar tot bedaren te brengen. Er steeg een erg vreemd luchtje op uit haar pamper en toen wat bleek: een explosie van kaka! Tot aan haar schoudertjes was de kleine trol gezegend! Vandaar het huilen, het moet echt veel pijn gedaan hebben! Ocharme :(  Haar helemaal gewassen en verschoond, de kinderkoets ingezwierd en eindelijk buiten de 4 muren van ons verblijf geraakt rond 12u. We vatten het idee op om een mooie stadswandeling te maken langs alle historische gebouwen maar na een  halfuurtje wandelen ebde de interesse weg van A. en Roxanne had honger wat resulteerde in een lange pauze aan de kerk van Jeanne D'Arc waar er veel op de iphone werd getokkeld en gretig een flesje werd leeggedronken. We besloten om een hapje te eten en we eindigden in ons huisje waar we heerlijke soep opwarmden en lekker frans stokbrood aten. A. wou graag gaan shoppen en ik wou een museum bezoeken dus onze wegen scheiden opnieuw. Afspraak om 19u aan de kathedraal (4u later), ik bleef nog even in het huisje om Roxanne te verversen en wat op te ruimen, A. ging lustig shoppen.Ik wandelde opgewekt het oude centrum door op zoek naar het museum voor schone kunsten en was ook whet eerste museumbezoek van Roxanne een feit. Al heeft ze de hele tour langs de schilderijen geslapen als een marmotje,ik hoop haar toch de liefde voor kunst te kunnen meegeven. Je kan er nooit vroeg genoeg mee beginnen denk ik dan ;) Struinde verder langs de mooie gebouwen die Rouan rijk is en slenterde langs de Seine, dit alles met Roxanne in de kinderkoets. Ik genoot er van om met haar trot te zijn al was het uiteraard fijn geweest als ook A. erbij was geweest. Maar de zorg die Roxanne met zich meebrengt heeft ze precies wat onderschat en vooral het gehuil vind ze onverdraagelijk.
Per toeval kruisen onze wegen elkaar haast letterlijk op een zebrapad en we gaan een koffietje gaan drinken. Even bijpraten tot Roxanne een verse luier nodig heeft en het op een huilen zet. Het signaal voor A. om ook even naar toilet te gaan en tenslotte haar shoppingtocht verder te zetten. We zien elkaar strakjes wel bj de kathedraal. Ik slenter nog even door de oude stad en kuier tenslotte naar de plaats van afspraak. Daar ontmoet ik een opgewekte A. die enkele mooie spulletjes heeft kunnen kopen en we gaan een gezellige avond tegemoet in een mooi restaurant dichtbij het huisje. Roxanne is vrij rustig en daar is A. blij om :) 
De nacht verloopt goed en de kleine meid slaapt om en bij de 6u! WAUW! De franse lucht doet haar deugd =)

De volgende ochtend ligt de kleine trol nog heerlijk te slapen en ik maak van de gelegenheid gebruik om even te ontsnappen en helemaal ALLEEN naar de bakker te wandelen. Dat is precies eeuwen geleden, dat ik nog es alleen ergens naartoe ben gegaan. Even genieten van de stad die ontwaakt en van de stilte. Leuk om te doen. A. was heel blij om te kunnen vertellen dat de kleine meid heel de tijd was blijven slapen en dat ze een bad had genomen. Fijn!  Alles terug in de auto geladen en de route uitgestippeld naar Cap gris Nez voor een leuke wandeling. Roxanne sliep de hele weg als een roosje, echt geweldig! Ik genoot enorm van de mooie landschappen waar onze wegen doorkliefden en de stilte in de auto was niet storend. Ik vond het wel leuk om gewoon te rijden op weg naar een mooie bestemming. Net op tijd arriveerden we op plaats van bestemming want Roxanne had HONGER en krijste de hele boel bijeen. We vielen een fijn restaurant binnen en ik snelde naar de toiletten om de kaka-pamper van haar billetjes te halen. Ik moest even de stalen zenuwen vanonder het stof halen want de kleine trol bleef onophoudelijk decibels produceren daar in die toiletten en dat was echt oorverdovend. Eenmaal terug aan tafel schudde A. snel een flesje klaar en eenmaal de speen in haar mondje was ze het gelukkigste kind ter wereld die kleine Roxanne van mij. De rust was weergekeerd.  Aan tafel ontspon een gesprek over genieten met een babytje en dat het toch wel heel erg aanpassen is, over de bevallling en de gevolgen voor het lijfje, over de impact van een baby op je leven,... Dingen waar A. wel heel erg van geschrokken was de voorbije dagen. Zelf probeert ze zwanger te worden en het was precies een beetje een wake-up-call dat het niet allemaal zo snoezig en schattig en leuk is. Maar dat het soms ook echt gewoon vermoeidend is zo een kleintje en dat het af en toe ook gewoon lastig is. Er is heel veel om rekening mee te houden en je doet niet zomaar meer wat je wilt. Dingen hebben nu een ander verloop. Het is een totaal ander ritme, een compleet andere manier van leven. En daar ben je nooit helemaal klaar voor denk ik. Ik ook niet. Maar ik geniet er wel enorm van!  Maar het leven voor en het leven met Roxanne is totaal anders. Niet minder leuk daarom maar wel helemaal anders. Het is een grote verandering en daar is A.ontzettend van geschrokken.
Na de maaltijd wandelende we nog even naar Cap Gris Nez en stapten toen in de auto naar huis. Elk een beetje in geachten verzonken en Roxanne ver weg in dromenland.

De voorbije dagen waren heel intens en uitputtend ook wel voor mij. Ik probeerde de impact van Roxanne te beperken en besteedde erg veel aandacht aan bewust omgaan met de kleine en bewust tijd maken voor A. maar het jongleren was best vermoeiend. Ook omdat de gesprekken die we dan hadden vaak over baby's, zwanger worden (A. moet clomid slikken - nu maand 1), het lijfje na de bevalling, ... gingen en ik daar ook niet zoveel zin meer in had op den duur. Mijn leefwereld is groter dan enkel de kleine lieve meid maar de voorbije 3 dagen werd die willensnillens heel erg vernauwd en ik slaagde er maar niet om een groter geheel te schetsen. Ik denk dat het voor A. heel erg confronterend was om van dichtbij te zien wat het is om een kleintje te hebben en de omwenteling die het met zich meebrengt.
Ze had al erg veel vragen en onzekerheden rond zwanger zijn, de bevalling, het lijfje achteraf,... En die heb ik niet kunnen wegnemen. Integendeel zelfs vrees ik.Door heel open en eerlijk te antwoorden op haar vragen heb ik haar niet meteen kunnen geruststellen. (Ja die pillen nemen is niet tof. Ja de onderzoeken zijn niet altijd even aangenaam. Ja het is veel afwachten. Ja er zijn striemen.  Ja er is een heel legertje mensen aanwezig bij de bevalling.  Ja het doet immens veel pijn.Ja je bent enkele dagen incontinent na je bevalling. Ja je verdikt tijdens een zwangerscha. Ja de vrouwelijkheid is een beetje door elkaar gemangeld en seks is niet meteen iets dat teurg op het programma staat.Ja naar toilet gaat is pijnlijk de eerste dagen.  Ja je moet maandverband gebruiken na je bevalling ipv tampons/cup.Ja er zitten wildvreemde mensen te voelen in je vrouwelijkheid. Ja alles "down there" is wat anders nadat er een baby is gepasseerd maar hé het is ook niet niks he dat je gepresteerd hebt.  Ja je kan heel erg misselijk zijn tijdens je zwangerschp.Jja het is niet altijd een pretje om zo een dikke buik mee te sleuren, ... Maar ook: Ja het is geweldig om zo een klein wezentje te voelen bewegen vanbinnen! Ja het is leuk om te dromen over de komst van je kleintje!  Ja het bijzonder om op de echo's dat kleine mensje te mogen aanschouwen en te zien groeien! Ja het is te gek om te horen dat je zwanger bent!  Ja het zijn lange eerste 12 weken van je zwangerschap maar ook heerlijk om die kaap te overschrijden en het van de daken te mogen schreeuwe! Ja het is ontzettend fijn om dat kleine lieve mensje dat je zelf helemaal gemaakt hebt uiteindelijk te zien liggen in je armen! Ja het is ongeloofelijk dat je lichaam dit kan maken! Ja het is alle pijn en alle ongemakken en alle gemene dingen die moeder natuur in petto heeft voor/tijdens/na een zwangerschap meer dan waard!

De voorbije 3 dagen zijn er nog heel wat vraagstukken bijgekomen over het leven met een kindje. Een kindje is meer dan enkel en alleen snoezig kledij shoppen, een mooie kinderkoets, leuke meubeltjes, een prachtige naam uitzoeken, kadootjes voor meter/peter bedenken,... Een kindje is ook hard werken, is poepluiers, is gehuil, is stalen zenuwen, is veel geduld opbrengen, is zoeken en proberen en missen en gissen. Maar een kindje is ook een hele nieuwe manier van "houden van", van genieten van de kleine zaken, van verwondering, van trots zijn, van ontdekken, van zorgen voor, van zijn,... Het is een zotte verandering maar zo ontzettend mooi!