Laatste dagen... eindelijk!

Het is hier verbazend stil geweest, ik weet het :) Maar hoe stiller het hier was hoe drukker het in "echte" leven! Ik ben gelukkig in zwangerschapsverlof zodat ik alle losse eindjes eindeljk eens aan elkaar kan knopen. En elke dag heb ik wel al iets gedaan. Het een al leuker dan het andere maar alle zaken die de afgelopen maanden zijn blijven liggen heb ik nu kunnen opnemen.
En ik ben ook gewoon een pak trager en minder efficient dan anders. Mommy-brain is ingeschakeld denk ik ;) Echt, de focus vernauwt zich compleet tot Roxanne en Ricardo. Het is soms wel wat gek, alsof al mijn andere interesses en bezigheden patapoef verdwenen zijn. En slapen uiteraard. Heel veel slapen. Er is een periode geweest dat het s'nachts echt erbarmelijk was en dat ik tussen 1 en 4 gewoon klaarwakker was maar de laatste dagen ben ik precies een winterslaap aan het houden. Ik zou de hele dag kunnen lummelen en dutten. En ook s'nachts slaap ik diep en lang. (De veel toiletbezoekjes zijn geen probleem, ik word wakker hobbel naar het toilet en binnen de 3 minuten slaap ik terug in, echt gek!) Alsof ik een voorraadje slaap probeer aan te leggen ;)

Het is wel heftig deze zwangerschap. Ik kan me precies niet zo goed meer herrinneren hoe ik die laatste dagen met Roxanne heb beleefd. Maar heel deze zwangerschap is natuurlijk anders. Het is een heel intense en woelige periode geweest met veel angst en verdriet. Iets dat toch wel tekenend is geweest voor de afgelopen maanden. Echt gerust ben ik er nooit op geweest, nu nog niet. Ik ga zo blij zijn als de kleine man er is! Eindelijk veilig in mijn armen. Ik ben ook helemaal niet bang voor de bevalling Ja het gaat pijn doen. Ja het is afzien. Ja het is heftig. Maar das OK.  Het is de laatste horde voor dat ik hem eindelijk kan knuffelen en bewonderen. Ik kijk er zo naar uit!
Maar het is ook met een klein hartje dat ik naar de toekomst kijk. Er staat zoveel te veranderen en Roxanne en ik gaan mee moeten drijven op de golven. Ik kan me hier niet op voorbereiden. Ook haar kan ik niet voorbereiden. Ik probeer het wel, ik probeer om haar te betrekken in zoveel mogelijk processen maar in the end zullen we moeten zoeken en proberen, verdwalen en samen de weg terugvinden. Het zal vooral een verhaal van "samen"  worden.

Ik voel me soms zo schuldig tegenover de kleine meid. De laaste weken zijn fysiek soms echt een uitdaging geweest en Rox heeft daar zeker hinder van ondervonden. Ik ben heel snel moe, kan niet zo goed meer bukken of ravotten, wandelen is ook best een dingetje, de trap opgaan is helemaal uit den boze (moet in 2 keer!), knuffelen is kort omdat ik het gewicht niet aankan op mijn buik,... Hoe graag ik ook wil het lukt me niet om zo fysiek nabij te zijn als ik zou willen, als zij zou willen. Het is gewoon te zwaar. Het doet pijn. En alleen daarom al kijk ik uit naar de bevalling zodat die meloen eindelijk niet meer in de weg zit en ik die kleine meid gewoon weer kan knuffelen als vanouds.
Ze is ook gewoon een pittige 3 -jarige tante met kleuterstreken. En er zijn dagen dat ze echt ontuistaanbaar gedrag stelt en het lastig heeft met zichzelf en de wereld. En ik met haar. Dat zijn lelijke dagen, momenten die ik zo snel mogelijk wil vergeten. Dagen waar ik niet trots op ben, die pijn doen aan mijn hart. Het zijn dagen waarop we elkaar niet meer kunnen zien en vastzitten in ons eigen verhaal of boosheid. Die eindigen wel altijd met veel tranen (langs beide kanten) en dikke knuffels maar toch... Het hele hormonencircus mag nu echt wel eens ophouden. Maar er zijn ook tal van dagen dat ze superflink en superlief is en gewoon haar gewelidge enthousiaste zelf maar... Dat ik het niet kan hebben. Dat het gewoon té vermoeiend is, dat het echt slopend is om met haar om te gaan.  Hoe ze dan door het huis stuitert, onophoudelijk tatert, dingen wil tonen en vertellen, liedjes zingt, knuffelt, mij als klimrek gebruikt, gilt van vrolijkheid, aandacht opeist, zaken in het rond gooit, opgaat in haar spel,... tis allemaal zo mooi om te zien en toch maakt het mij lastig en vraag ik haar om wat rustiger te zijn. Geef ik haar mee dat ze superflink en helemaal geweldig is maar dat mama zo ontzettend moe is dat ze het niet kan verdragen. Heel moeilijk om te plaasten voor een 3-jarige meisje. En dan breekt mijn hart ook weer een klein beetje;
Maar ik doe en geef wat ik kan. Meer kan ik niet en ik weet dat ook wel maar het bljft soms wel knagen aan mij. Dit zijn onze laatste momentjes met z'n 2 en ik slaag er niet in om er ten volle van te genieten. Ik temper haar vaak en eigenlijk wil ik gewoon kunnen genieten van haar ongeremdheid, haar vrolijkheid, haar schaterlachjes. Maar die zwangerschap vraagt zoveel van mijn lijf... Er is geen ruimte.

De ochtenden zijn van ons, dan ben ik op mijn best en probeer ik ook echt de leuke lieve mama te zijn meegaat in haar verhalen en haar de ruimte geeft om helemaal te zijn wie ze is. Dan pic-nicen we samen met de knuffels in haar slaapkamer voor we naar school vertrekken, zwaai ik gedag aan onze huissspin, lees ik 2-3 verhaaltjes voor, knuffel ik haar met veel overgave, zingen we liedjes;... maar n de namiddag of na school is het vat hier zo ongeloofelijk af dat het me moeite kost om er echt voor haar te zijn. Dan ben ik knorrig, kort van stof en heb ik een korter  lontje. Ik probeer dan echt wel nog de leuke lieve mama te zijn die ze verdiend maar ik slaag er vaker niet in dan wel. Dan ben ik de knorpot, de mama die maar met een half oor luistert, die net iets te luid "jaaaaaa" roept als ze weer eens iets wil tonen met  ogen blinkend van trots, ...
En ik vind dat heel lelijk van mezelf maar ik kan niet anders. Ik kan maar geven wat ik heb en op dit moment is dat helaas niet heel veel meer.  Ik ben gewoon op. Ik ben het zwanger zijn moe. Ik ben de fysieke last kotsbeu. Ik ben de sluimerende angst en onzekerheid helemaal zat. Ik wil gewoon bevallen en starten aan het leven met 2 fantastische kindjes hier en 1 in mijn hart. Ik wil beginnen. En het startschot is de bevalling en die laat maar op zich wachten.  (Ik ben uitgerekend voor binnen 2 dagen dus het einde is echt wel nabij :) )

Ik zie dat kleine meisje zo ontzettend graag en ik hoop gewoon dat ze het weet, dat ze het voelt en nooit vergeet. Ook niet als ik voor de 100e keer mijn geduld verlies. Haar wegduw omdat ik fysiek onwel wordt van haar geknuffel. Haar streng toespreek als ze kattenkwaad uithaalt. Geen geduld kan opbrengen als ze nog een zoen en een aaike en een knuffel wil (die 5e die avond). Heel boos wordt om iets kleins en achteraf dan snikkend knuffel. Ik hoop gewoon dat de liefde overheerst in dit huis en dat ze die voelt op elk moment. Want wat zie ik dat meisje graag <3