Leeg

Opeens zijn we 3 weken verder, allé opeens... het zijn heftige weken geweest waarin ik de tijd/energie/woorden niet vond om te schrijven. Ik heb me echt door de weken gesleept en ik voel mijn energielevel met de dag zakken. De combinatie werken (onder de huidige omstandigheden waarbij veel spanning te voelen is in het team rond de corona-maatregelen, samenwerking met school die stroef loopt, steeds weer aanpassen en bijsturen van de werking), huishouden runnen, zwanger zijn, zorg voor Roxanne, geen mogelijkheid tot me-time, de vreemde sfeer die overal hangt,... zorgt ervoor dat ik gewoon uitgeput raak.
En ik voer de strijd dageljks met mezelf. Lastig.

Ik kan hier en daar wel even opladen en energie bijtanken maar het smelt weg als sneeuw voor de zon. Het is absurd!  De momenten dat ik echt geniet van de kleine trol zijn gelukkig nog talrijk aanwezig, ik vind het echt leuk om tijd met haar te spenderen (meestal) maar er zijn ook dagen dat ik het niet kan opbrengen. Dat ik echt snak naar een moment voor mezelf en dat ook gewoon uitwerk op haar. Wat afschuwelijk is natuurlijk maar ik kan er niet aan doen. Al 9 weken zorg ik volcontinu voor dat kleine meisje zonder er even uit te kunnen stappen. Zonder even een adempauze te kunnen nemen. Het weegt zo ontzettend door. Dit trein davert maar door en het wordt steeds lastiger om te blijven zitten.
Vandaag was weer zo een dag dat ik het echt niet kon opbrengen om de mama te zijn die ik wil zijn. Ik had gisteren een lastige dag op het werk en helemaal leeggezogen ben ik thuis gekomen, nog 2u vollenbak zorgdragen voor Roxanne en dan samen gaan slapen. Onrustige nacht met veel woelen, vreemde dromen, wakker schrikken met beklemmende gevoel,... En om 7u24 hoor ik een schel stemmetje "mama! mama! Mamaaaa!" roepen. Die is wakker. Klaarwakker. En de race begint. En ik kon het niet, kon het niet opbrengen. Ik wou zo graag mijn krant even lezen. Een bezoekje brengen aan het toilet.  Rustig wat voor me uit staren. Even tijd om tot mezelf te komen. Maar niets van dit alles. De krant heb ik proberen te lezen met een stuiterende kleuter rond mij die "kijk mama kijk" scandeerde. Toiletbezoek werd ingevuld met -letterlijk- stukken krant en plasticine die me voor de voeten werden gegooid en een Roxanne die daar heerlijk mee aan het kliederen was. Rustig voor me uit staren draaide uit in overspannen en met tranen in de ogen naar dat meisje kijken en wensen dat er iemand was die haar even wou meenemen. Heb op het punt gestaan om haar naar de opvang te brengen in de voormiddag en mee te delen dat het even genoeg was, dat ik even tijd nodig had. Maar ik durfde niet. De schrik voor de stempel/reactie van de begeleiders was te groot.  Was het weer ploeteren en doorbijten deze voormiddag. Wel 100 keer heb ik gezegd "mama is zo moe schat. Je bent zo flink en lief maar mama is echt op. Mama kan niet meer. Mama is niet boos, mama is gewoon leeg." Echt ocharme het kind. Krak zegt mijn hart dan een paar keer maar ik kon het niet.  Ik heb een fijne middagdut gedaan en  meteen na het wakker worden zijn we naar de opvang vertrokken (moest nog wat werken vandaag) waar ze een fijne tijd heeft gehad. Maar ik voel wel dat ik echt op mijn tandvlees aan het geraken ben.

Ik heb het corona-ouderschapsverlof aangevraagd. 1 dag in de week voor de komende 5 weken extra thuis. Ik weet nog niet hoe ik dat optimaal het best kan benutten. Ergens wil ik die dag ook graag met de trollemol spenderen (want ze wordt zo rap groot!) maar aan de andere kant snak ik echt naar wat tijd voor mezelf. Naar een paar uur om gewoon mijn ding te kunnen doen. Op dit moment denk ik erover na om haar in de voormiddag rustig te laten wakker worden en wat te spelen en te ontbijten samen en haar dan naar de opvang te brengen in plaats van de rush die we nu elke ochtend hebben. En dan wat tijd voor mezelf op te nemen. Maar dan hebben we toch wat kwaliteit gehad samen. Das het laatste plan ;)
Maar ik kijk er wel naar uit om af en toe eens uit dat hele corona-gedoe te kunnen stappen en tijd te maken voor wat echt belangrijk is. Want nu is het gewoon racen en vechten tegen alles en iedereen lijkt het wel. Er moet zoveel geregeld worden met zoveel onduidelijkheden en onzekerheden dat elke beslissing die gemaakt wordt van zeer tijdelijke aard is.En das heel lastig werken en leven op die manier. Maar ok, dag per dag zeker.

Vorige week had ik het ook gewoon ontzettend lastig met mezelf. Maar ik wijd er een apart blogje aan. Alles stond in het teken van Kobe*. Mijn hart lag in 1000 stukken op de vloer.

Ik moet op zoek naar een nieuwe bron van energie of een geheim voorraadje om de komende weken te doorspartelen want ik houd het niet uit op die manier.Aan liefde en trots geen gebrek voor de kleine meid maar omdat mijn energielevel zo laag is ben ik niet de mama die ik wil zijn. Die ik kan zijn. Die Roxanne verdient en dat knaagt. Ik houd zoveel van dat kleine meisje dat het me pijn doet als ik niet goed voor kan zorgen omdat ik zelf zo op/leeg ben. Ze verdient de beste versie van mezelf en op dit moment is die heel ver te zoeken. Ik wil gewoon weer haar lieve leuke mama zijn die enthousiast is om haar te zien en blij is om tijd met haar te mogen doorbrengen. Niet de mama die hopeloos verlangt naar wat tijd voor zichzelf.