Leven in een waas
Ik ben al een 3 dagen bijna onophoudelijk bezig met het voorbereiden van de begrafenis van Kobe. Ik heb er voor gekozen om zelf zijn mandje, zijn vogelnestje, samen te stellen voor zijn laatste reis. Een laatste zorg die ik hem bieden en ik voel zo hard de nood om er voor hem te zijn, om hem te verzorgen.
In het ziekenhuis vond ik het vreselijk om hem te moeten afgeven aan de verpleegstes omdat ik wist dat ze hem dan uit zijn wikkeldoekje zouden halen en hem in een badje met koud water zouden leggen. Het idee dat hij door en door koud heeft vond ik afstotelijk. Maar ik kon hem ook niet te lang bij me houden, of toch geen al te lange periodes, omdat hij anders niet zo mooi zou blijven. Het was een constant afwegen en zoeken naar hoe ik me hier het best in kon verhouden. Als ik hem bij mij had dan hield ik hem graag warm in mijn handen of in mijn schoot. Altijd lekker toegedekt met zijn dekentje. Ik hield ervan om hem zachtjes aan te raken, te strelen en te liefkozen. Ik fluisterde lieve woordjes tegen hem, probeerde hem tegen me aan te drukken maar was bang om te bruut te zijn en hem pijn te doen. Mijn moedergevoel is gigantisch. Ik wil vechten voor hem maar ik weet dat het geen zin heeft dus vecht ik om hem zoveel mogelijk comfort te bieden, om zijn lijfje zo liefdevol mogelijk te behandelen. Ik heb bij het voor de laatste keer overhandigen van Kobe aan de verpleegster gevraagd om goed voor hem te zorgen, om hem heel veel warmte te geven. Ik weet dat het voor veel mensen heel vreemd zal overkomen, ik WEET dat mijn zoontje dood is he, maar de wil/drang/nood om zijn mama te zijn is allesoverheersend. Ik kan niet anders dan voor hem zorgen.
Gaandeweg krijgt zijn nestje meer en meer vorm. Ik bedenk, veranderen, verzamel steeds meer spulletjes tot het echt helemaal goed is. Tot het is zoals het hoort te zijn. Vrijdag ben ik naar Dille en Kamille gefietst om een mandje te gaan kopen, in de AVA ben ik de letters van zijn naam gaan zoeken in het hout en vond ik gelukkig ook veertjes. De veritas heeft me dan weer aan het lint geholpen en aan de "molton" (vulling) zodat hij lekker zacht ligt. Ik ben dus een hele middag bezig geweest met het uitzoeken van prachtige spulletjes. Heel mooi om te doen maar ook ontzettend pijnlijk. Heb meerdere keren staan snotteren in de winkel. Het was zo uitputtend!
Ook had ik bedacht dat ik hem graag een knuffel wou meegeven en in 1e instantie moest en zou dat een vogel zijn. Omdat ik vind dat hij op een vogeltje lijkt en dat het ook zijn troetelnaampje is. Dat blijkt dus een onmogelijke opdracht te zijn! Ik ben in een knuffelwinkel geweest en een exclusieve speelgoedwinkel. Tevergeefs! Mijn hart lag in sherven op de vloer en dan besloot ik om op de webwinkel "bol" te bestellen. Daar vond ik slechts 1 vogel-knuffeldoekje die er een beetje mee doorkon en op goed geluk deze dan maar besteld. Maar het schuurde en het wrong en dan opeens wist ik ook waarom! Ik had met heel veel zorg al een knuffel uitgekozen voor Kobe, nog voor ik wist of het een meisje of jongen zou worden had ik al het heel internet afgespeurd naar een leuke slaapknuffel en het is het draakje van Lilliputiens geworden. En het enige dat goed aanvoelde was dit draakje. Draakje moet mee op zijn laatse reis en zal hem beschermen. Ik ben uiteindelijk naar een Genste babywinkel gefietst (krak zijn mijn hart nog eens) maar helaas hadden ze daar het draakje niet. Bijna de wanhoop nabij belde ik naar een babyspeciaalzaak in Nazareth en toen ik te horen kreeg dat ze daar nog 4 exemplaren hadden en er dus zonder probleem 2 aan de kant konden leggen barstte ik in tranen uit. Zo overweldigend, zo een gigantische last die van mijn schouders viel! De dame aan de andere kant van de lijn begreep niet wat er aan de hand was en ik kreeg het ook niet onder woorden gebracht. Maar al sniffend en al huilend naar huis gefietst, in mijn auto gesprongen en dat prachitge draakje gaan kopen. Meteen stak ik er eentje dicht bij mijn hart (onder mijn sjaal) en die zit daar nu nog. Ik heb er al 2 keer mee geslapen en loop er de hele dag mee rond. Draakje moet en zal mijn geur opnemen. Kobe moet weten dat zijn mama dichtbij is. Altijd.
Ik heb nog eentje die ik voor mezelf houd, het is het dichtste dat ik bij Kobe kan komen als het nodig is. Ik heb dat draakje nodig. Ik voel dat het moet; dat ik ook een draakje in huis moet hebben. Eentje om te knuffelen en koesteren.
Eenmaal thuis bleek mijn mandje veel te klein te zijn voor al de spulletjes die ik met Kobe mee wil geven dus mijn queeste begon opnieuw zaterdagochtend. In allereil ben ik naar Maison Du Monde gereden waar ik als bij wonder een prachitge mandje vond, echt bijna in de vorm van een vogelnestje en het is een pak groter en een heel stuk knusser. Echt perfect! Heel vreemd om met dat mandje naar de kassa te wandelen en dat dan mee naar huis te nemen. Het laatste plekje voor Kobe... Het is een heel bevreemdend gevoel maar tegelijk is het ook helemaal goed zo en zou ik het niet anders willen! Ik vind het fijn om met zoveel zorg en liefde alles te kunnen samen stellen. Ook al moet ik daar veel moeite voor doen en vraagt het ontzettend veel energie van me.
Maar zijn mandje bestaat ondertussen uit de volgende elementen:
- Een prachtig knus rieten mandje
- Molton om lekker zacht te liggen
- Een stuk doek van zijn fotobord hier thuis (grijsgroen met hartjes) ingespoten met mijn parfum
Op dat fotobord werden alle echo's en andere belangrijke zaken opgehangen (de zw-test, uitslag nipt-test,... In een later stadium zouden daar dan ook buikfoto's komen en de eerste foto na de geboorte) - Een mooie foto van Roxanne en ik
- Een houten hartje (die ik ook heb gebruikt bij de geboorte van Rox en de aankondiging bij de mutti van zijn komst)
- Een mooi kaartje met nog een laatste brief aan hem van mij
- Draakje <3
- Veertjes rondom rond om het wat gezelliger te maken en het ook echt op een vogelnestje te laten lijken
- Een lichtgroen lint waarop zijn naam in houten letters is geplakt
Ik ben ook in de Kwesto binnengestapt (juwelier) omdat ik wist dat ze 20 maanden geleden een ring in hun colletie hadden waarin een vogel-uitsparing was gemaakt. (ik kan het niet beter uitleggen) en ik vond dat de perfecte geboortering voor Kobe. Met een heel klein hartje en een gigantisch gevoel van hoop stapte ik de winkel binnen en aarzelend en bang wandelde ik de kasten af tot mijn oog inderdaad viel op de ring met de vogel! Ik kon mijn enthousiasme niet verbergen, was zo ontzettend gelukkig dat ze hem nog hadden! De juwelier had het gezien en glimlachte even kort maar moest verderdoen met de klant die voor me was. Eenmaal die buiten was gewandeld kon hij me verder helpen en met een brede glimlach zei hij dat het leuk was om mij zo enthousiast te zien reageren op de juwelen. Waarop ik prompt in tranen uitbarstte en hem vertelde van de geboorte van Kobe. De man stond aan de grond genageld maar omarmde me toen en trooste me superlief. Ik stond echt vol overgave te snotteren bij een wildvreemde... Verdriet kan hele rare dingen doen met een mens!
De ring moet een beetje aangepast worden en het zal een 5-tal weken duren voor hij is gemaakt en dan nog 3 weken voor de gravure van zijn naam en geboortedatum. Maar met wat geluk heb ik half juli de perfecte geboortering van Kobe. MIjn mooie lieve mannetje.
Ik ben heel moe, uitgeput bijna maar toch blijf ik de kracht vinden om dit alles in orde te krijgen. Er is een gigantische goesting om met Kobe bezig te zijn en zijn geboorte te vieren. Net zoals bij Roxanne heb ik een "birth poster" besteld, de krant van zijn geboortedag besteld (want die is spoorloos verdwenen), een ronde doos gekocht bij de Hema om zijn geboortedoos van te maken, aankopen van een geboortering,... Naast dat immense verdriet is er ook zoveel fierheid zoveel trots op dat kleine mannetje van me dat ik het zo nodig heb om zijn komst ook te vieren en te beleven. Ik heb contact opgenomen met de dame van het geboortekaartje (ik had alles al in mijn hoofd uitgezocht en de tekst en zo bedacht maar nog niet doorgegeven aan de ontwerpers. Wel had ik al een eerste contactname gedaan en nu wil ik heel graag toch nog het geboortekaartje laten drukken van Kobe dat ik in gedachten had en met zoveel liefde heb uitgekozen. Weliswaar met een aangepaste tekst en in een kleine oplage maar ik zou het geweldig vinden om dit te kunnen doen.
Ook ben ik bezig met het ontwerpen van een doodsprentje of hoe moet ik het andes noemen? Dinsdag wordt hij begraven en er gaan een aantal vrienden aanwezig zijn (wat voel ik me geliefd en gesteund! Ongelooflijk!) en ik vind het belangrijk om naast een glas cava te heffen ook een kaartje mee te kunnen geven. Op dit moment is het een heel minimalistisch ontwerp: Een grijsgroen kaartje (als ik dat vind) met een grijze veer op gekleefd en zijn naam (en evt. geboortedatum) op gestempeld. Geen poespas maar mooi in zijn eenvoud.
Ik ben nog aan het sleutelen aan aan een brief die ik wil voorlezen op zijn begrafenis en ook nog aan het kaartje die ik hem wil meegeven in zijn grafje. Dat laatste valt me zwaar omdat het zo belangrijk voelt om daar de JUISTE woorden te zetten. Terwijl alles recht uit mijn hart vloeit en ik weet dat er geen foute woorden bestaan voor mijn lieve Kobe. Alles is met liefde en dan is het goed. Wat zie ik hem graag! Wat mis ik hem!
Ondertussen broed ik ook nog op een bedanking voor de vroedvrouwen en de dokter. Ik wil hen graag bedanken voor de warmte en te fantastische zorgen die ze mij hebben geboden. Ik denk erover na om een mooi kaartje te schrijven en een taart van Julie's House binnen te brengen. Voor de dokter ook maar dan persoonlijk voor hem.
Het is een wervelwind aan gedachten en wensen in mijn hoofd en ik doe heel hard mijn best om alles rond te krijgen. Ik ben bezig bezig bezig. Maar leef wel in een waas, de hele wereld lijkt aan mij voorbij te gaan en het enige dat ik kan doen is aan mijn lieve kleine Kobe denken en de pijn voelen die door heel mijn lichaam trekt. Het is ontzettend vermoeiend. Maar o zo mooi.
