Little Miss Grumpy
Vanaf 6 weken kan je de eerste echt glimlachjes verwachtten! Dus verlangend keek ik uit naar het die schattig en vertederend krulling van de lipjes, dat moment van puur geluk, die blijk van contentement, de uiting van plezier... Maar niets daarvan! Roxanne is een "Little miss Grumpy!" die maar niet wil lachen. Of jawel, naar haar mobiel, naar de maxi-cosi-spiraal, naar de octopus in haar park,... Die krijgen allemaal van tijd tot tijd een mooie glimlach voorgeschoteld. Maar ik? Ho maar! Al een paar keer heb ik haar er toch op weten te betrappen dat ze een halve glimlach produceert maar het is alsof ze zich opeens bedenkt en niet verder doet. Jammer!
Naar andere mensen daarintegen wil ze wel al eens spontaan en breed glimlachen! Hoezo eigewijs? ;-)
Eerlijkheidshalve moet ik wel toegeven dat ze al welgeteld 3 keer mij het geluk heeft gegund om een echte glimlach te krijgen van haar maar ze is er wel ontzettend zuinig mee. En het is niet te voorspellen wanneer mevrouwtje overstag gaat. Maar als ze lacht dan springen de tranen van ontroering me meteen in de ogen, zo ontzettend mooi! En net omdat ze er zo weinig tentoonspreid geniet ik er des te meer van. Het is echt heel leuk om te zien: Heel haar gezichtje klaart dan, op de oogjes stralen en ze is helemaal gelukkig. Té schattig!
En ook een geruststelling dat ze goed contact maakt... Want ik ben wel heel erg bezig met haar ontwikkeling en hoop dat ze gewoon goed ontwikkeld en alle mijlpalen netjes haalt. De ontbrekende informatie rond aandoeningen in de familie van de donor weegt op zo een momenten wel even door. Het zegt natuurlijk niet alles maar als er een stoornis in de familie van de donor aanwezig is dan is de kans ietsje groter dat ook Roxanne hier mee te kampen heeft. En ik mis al die info natuurlijk.
Het zijn zaken waar ik nu af en toe wel mee bezig ben... Het ontbrekende puzzelstuk in haar ontstaan laat nu al zijn sporen een beetje achter. Zaken waar ik voor de start van die hele avontuur niet meteen bij stilstond maar die eigenlijk wel echt aan de orde zijn. Het is een beetje beangstigend om niet te weten of er genetische aandoeningen in de familie aanwezig zijn. Ik weet ook niet waarop en hoe streng de donoren gescreend worden. Het is een vraagstuk waar ik me nog even in moet vastbijten. Het overschaduwt zeker en vast mijn intens geluk niet en ik ben ook niet constant met argusogen naar Roxanne aan het kijken maar het leeft wel, die bezorgdheden.