MEDISCHE MALLEMOLEN

Het telefoontje met de verpleegster was eerder frustrerend dan verhelderend. Toen ik bleef aandringen om zondag (dag 10 van mijn "normale" cyclus) een eerste echo te krijgen wou ze overleggen met de dokter maar ze had er weinig goede hoop op want "het heeft toch geen zin, er zal nog niks te zien zijn. Ook al trachtte ik met handen en voeten uit te leggen dat ik mijn lijf ken en de vorige cyclus het ook al op het randje was en dan waren mijn regels "maar" 4 dagen later doorgekomen dan normaal voorzien. Ze wou een overleg met de dokter. Een uurtje later belde ze terug om te melden dat ik moest wachten op de eerste dag van mijn regels maar dan wel mocht inbellen voor een afspraak op dag 9 in plaats van de gebruikelijke dag 10. Nog meegedeeld dat ik het jammer vind dat er niet kan worden ingegaan op mijn vraag maar dat het waarschjinlijk geen zin heeft om te blijven aandringen (neen was het antwoord) en dat ik dan zou bellen voor afspraak op dag 9....

Toen ik de telefoon dicht had gelegd was ik kwaad en teleurgesteld en overstuur vooral. Het voelt heel erg alsof ik alle controle kwijt ben over mijn lijf, over het verloop van deze procedure, over mijn emoties, ... Je stapt in medische mallemolen en dan is het heel moeilijk om het overzicht te bewaren en om gehoord te worden. Slik, prik en steek wat hormonen in de lichaam, kom op gezette tijden je hele vrouwelijkheid eens blootgeven aan zowat het halve ziekenhuis, laat interne echo's doen alsof het een hobby is geworden en als  kers op de taart proppen ze nog een gigantische eendebek down there dat het tanden bijten is om niet te roepen op de vermoedelijke dag van je eisprong...En dan is het wachten. En oja, vergeet zeker niet op je horloge te kijken om die vieze utrogestan bollen in te brengen 3 keer per dag ! Mijn lijfje is precies wat gemeenschappelijk goed geworden waar iedereen wel zijn zegje over heeft in het ziekenhuis maar ikzelf geen stem meer lijk te hebben.
Een gegeven dat heel lastig is voor iemand die zoals ik graag enige controle bewaard en met zorg omringd wenst te worden. Ik vind het zeer lastig om monddood gemaakt te worden en te moeten meegaan in hun systeem en geen verweer te kunnen en mogen inbrengen. Mijn lijf is mijn lijf even niet meer op dit moment.

Ik heb woensdag gebeld om een afspraak te maken op dag 9 van mijn zogezegde cyclus (ondanks dat ik mijn regels nog niet had maar dat heb ik hen niet wijsgemaakt) en donderdag 2 juni mag ik me nog eens gaan tonen aan de dokter voor een eerste echo.
Het was dan 2 dagen wachten op mijn eigenlijke regels! Wat betekend dat mijn cyclus met een hele week zou opgeschoven zijn... ik geloof er niets van!  (En ik dus in principe maar had mogen bellen voor een afspraak vrijdag en mijn eerste echo dan pas op zondag 5 juni zou plaatsvinden) Dacht het niet!
Zullen wel zien donderdag hoe het met mijn lijfje is gesteld en hoever we staan in de cyclus... En of mijn bevindingen en gevoelens omtrent het verloop kloppen. Het wordt een leuke spannende dag!