Meter, Peter, Meter,...

Al van het begin van mijn zwangerschap probeerde ik een antwoord te geven op de vraag: Wie wil ik als meter/peter voor mijn kindje? Toch wel een belangrijke beslissing die ik moest nemen en waar ik zeker en vast ook niet licht wou over gaan. Tenslotte vervullen deze mensen een bijzondere rol in het leven mijn kindje en wil ik toch wel een weloverwogen keuze maken.
Ik vind extra belangrijk omdat er geen papa aanwezig is in het leven van mijn dochter en ik op een andere manier de "ontbrekende stoelpoten" moet zien in te vullen. Dat klinkt nu erg zwaar en hevig maar dat is het niet. Ik vind het ontzettend belangrijk dat mijn  kindje goed omringd wordt en er veel plaatsen zijn waar ze kan thuiskomen, waar ze terecht kan met vragen of problemen. Maar dat er ook mensen zijn die speciale aandacht voor haar hebben een bijzonder plekje innemen tijdens haar levenswandel en er echt zijn voor haar. Tevens vervullen deze mensen ook een speciale rol in mijn leven want ik vraag hen ook om mij bij te staan tijdens het opvoedingsproces en mee te helpen sturen als het allemaal wat moeilijker is. Het ontbreken van een partner in het kerngezin staat nu weer iets centraler, iets meer op de voorgrond. Er is niemand om mij bij te sturen of om mee te overleggen als het allemaal even in het 100 loopt...Door een meter en een peter uit te kiezen waar ik een goede band mee heb en waar ik veel vertrouwen in stel hoop ik de gelegenheid hiervoor wel te vergroten.

Voor betekend peter/meter zijn van mijn kindje dat je meehelpt om haar op te voeden, om haar te ondesteunen, om mee te waken over haar welzijn en om ook mij te ondersteunen waar nodig en waar het kan. Het is een soort van toestemming om openijk je bezorgdheden te uiten jegens mij en een uitnodiging om mee te helpen denken over hoe ik het kan aanpakken. Omgekeerd is het voor mij ook een geruststelling dat deze mensen er zullen zijn en dat ik op hen durft te rekenen en te bouwen. Ik voel me veilig bij hen om me kwetsbaar op te stellen en om "kritiek" te aanvaarden.

De keuze is gevallen op mijn zus, Coco en Dimi. Inderdaad, 3 stuks =)
Mijn zus was een heel logische keuze omdat ze al van dag 1 meewandelt op dit toch wel hobbelige parcours en een klare kijk heeft op wie ik ben en waar ik belang aan hecht. Ze is ook iemand die dichtbij staat en waar ik altijd bij terecht kan voor raad én daad. Samen met haar vriend T. vormt ze een leuke uitvalsbasis voor mijn kleine braambesje om de wereld te verkennenen op onderzoek uit te gaan. Ik zal Braambesje ook met een gerust hart achterlaten bij mijn zus als ik oppas nodig heb.
Tevens ben ik er ook van overtuigd dat ze me dichtbij zal opvolgen en me zeker en vast zal confronteren met zaken waar ze zich zorgen om maakt.  Er heerst een gevoel van vertrouwen tussen ons en open communicatie dus het is echt de meest aangewezen persoon om precaire onderwerpen aan te snijden.
Ook geloof ik dat ze leuke dingen kan ondernemen met haar metekindje en haar op sleeptouw zal nemen. Ik hoop dat ze een goede band ontwikkelen met elkaar en dat er erg veel warmte tussen hen ontstaat. Ik zou het wel bijzonder fijn vinden als Braambesje een tweede thuis kan vinden bij hen.

Coco (Connie) is de 2e uitverkorene om meter te worden. Het is moeilijker om hier de juiste woorden aan te geven omdat het vooral een gevoelsmatige keuze was. Coco is warme; liefdevolle vrouw die steeds man- en bijgevolg kinderloos is gebleven maar een gouden hart heef voor kindjes en echt feeling om met hen om te gaan. Ik gun haar dit meterschap zo hard omdat ik echt oprecht overtuigd ben dat ze dit met veel overgave en ontzettend veel liefde gaat doen. Ze zal Braambesje omringen met erg veel genegenheid en fierheid. Daar ben ik van overtuigd. En dat is een bijzonder geruststellende gedachte. Ik hoop dat Coco iemand wordt zoals mijn meter, mijn tanteke. Iemand waar je van weet dat ze ontzettend veel van je houd en je hoe dan ook zal aanvaarden.En waar je gewoon graag gezien wordt om wie je bent.

Dimi is de peter. Een best gewaagde keuze omdat hij geen familie is maar een bijzonder goede vriend van mij. Het is voor mij een heel logische keuze om Dimi te vragen omdat ik hem ontzettend bewonder als vader. (Samen met Griet heeft hij 2 prachtige zoontjes) en erg veel vertrouwen in hem heb. HIj is er altjd geweest als ik hem nodig had, ook tijdens de donkerste momenten van de behandeling was hij niet bang om er te zijn. Wat ik erg bijzonder vind.
Ik zie ook hoe hij en Griet hun zoontjes grootbrengen en dat voelt ongeloofelijk goed aan. Het is de manier van opvoeden die ik ook graag zou handhaven; LIefdevol, warm, met erg veel respect maar ook met veel aanmoediging tot zelfstandigheid, grenzen  en duidelijkhied. Het zijn echt ouders waar ik naar opkijk en waar ik veel respect voor heb. En waar ik dus ontzettend veel van hoop te leren. Ik hoop ook dat mijn kleine Braambesje terecht kan bij DImi (en Griet) gewoon, zomaar. En dat ze een goede band ontwikkeld met hem en zich veilig voelt om met vragen of bezorgdheden bij hem aan te kloppen.

Het is allemaal nogal vaag soms wat ik net verwacht van een peter/meter maar ik hoop dat ieder van hen een mooie plaats kan innemen in haar leven en in dat van mij. En dat er veel warmte heerst waar we ons aan kunnen laven.