MIJMERINGEN NA DEZE MISLUKTE RONDE

Ik kreeg van de mutti voor nieuwjaar een speciale agenda, de "purpuz-planner" en das een agenda ontworpen om doelen te bereiken in haalbare stappen. Een heel leuk ding om mee aan de slag te gaan en ik vind het ook echt een fijn kado! De eerste stap is een mind-map maken om je leven "nu" in kaart te brengen en dan ook te noteren hoe jij jouw toekomst ziet, hoe alle dingen in het "nu" er binnen 3 jaar zouden kunnen uitzien. Het was heel verhelderend maar ook bijzonder confronterend...
Ik heb het gevoel dat mijn leven op dit moment gewoon volledig op pauze staat en om vooruit te kunnen een zwangerschap nodig is. Misschien stel ik het nu te cru en is mijn gezichtsveld heel erg vernauwd maar de grootste bron van ergernis, verliespost van energie en reden dat ik me vaak ongelukkig voel is mijn werk!
Mijn work-life-balance is volledig ontwricht, ik heb te weinig tijd voor mijn dochter, moet goochelen met tijd om vrienden te zien, het is springen-vliegen-hopsen-dansen en dan nog alles maar half doen, de puzzel die elke maand moet gemaakt worden om Roxanne op te vangen is hels, de stress die met mijn werk te maken heeft is torenhoog,... Maar nu veranderen van job is gewoon geen optie. Of toch geen optie die ik serieus overweeg want het brengt alleen maar nadelen met zich mee.  Dus ergens leeft het gevoel dat een zwangerschap zowat de enige "uitweg" is op dit moment en net dat lukt niet. (Ik moet niet wanhopen ik weet het, het is nog maar ronde 2!) Maar het is toch een opdoffer om te verwerken. Nog een maand langer ploeteren. Nog een maand langer het hele circus. Nog een maand langer wachten op dat wonder. Nog een maand langer doorgaan zonder garantie. Nog een maand langer vechten tegen de stress. Nog een maand langer de confrontatie aangaan met mijn werk en alles wat er mee samenhangt. Het is zo vermoeiend!
Ik ben normaal gezien niet de vrouw die zo bij de pakken gaat neerzitten en in de slachtofferrol kruipt. Het is heel bizar om nu zo een afwachtende houding aan te "moeten" nemen. Het druist in tegen wie ik normaal ben en dat is ontzettend frustrerend. Ik weet hoe ik mezelf en mijn leven terug op de rails kan krijgen. Hoe ik terug wat meer balans kan vinden. Hoe ik die donkere wolk die met me meedrijft kan laten verdwijnen; VAN WERK VERANDEREN! Maar das nu het enige dat ik niet kan doen... Het is gewoon echt niet slim om nu te veranderen van job. De voordelen die zwanger zijn in mijn huidig werk met zich meebrengen wegen nu even niet op tegen de moeite die het me dagdagelijks kost om te gaan werken. Ik ben een jaar betaald thuis, bijna geen loonverlies en kan dan op mijn gemakje uitkijken naar ander werk. Dat is de drijfveer van waarom ik het al zolang uithoud. Ik heb lang getwijfeld over een 2e kind en ook al die tijd ben ik blijven knokken op mijn werk, net omdat die voordelen zo gigantisch zijn. Ik heb niet 9 jaar keihard gewerkt in alle mogelijke uren en op alle denkbare dagen om er de vruchten niet van te kunnen plukken.
Maar ergens voelt het ook zo verkeerd aan om te wachten op die zwangerschap. Nu staat of valt alles daarmee en das absoluut geen leuk gevoel. Ik heb graag controle over de dingen (voor moest dat nog niet duidelijk zijn ;) ) en nu moet ik opnieuw de controle lossen hopen dat het lukt. Dat er een embryo zich wil innestelen en verder groeien. Hopen dat ik zwanger wordt. Hopen dat het snel gebeurt. Er zit een druk op die er niet zou op moeten zitten.
ik heb het gevoel dat ik op dit moment gewoon vast zit. Ik kan niet voorruit, ik kan niet achteruit.. Ik moet blijven zitten waar ik zit (want laten we duidelijk zijn, ik sta al heel lang niet meer recht als het op mijn werk aankomt) en hopen dat er een wonder gebeurt. Letterlijk dan ;)  Ik moet NU de juiste rationele keuzes maken en de enige juiste keuze is doorbijten om mezelf en mijn kind(eren) niet in de miserie te steken. Financieel moet ik dit gezin draaiende zien te houden en daar is een job essentieel voor :) Nu veranderen is een spong in het heel diepe nemen zonder veiligheid in te hebben gebouwd. Dat gaat nu niet. Dat is een optie die ik zelfs niet hoef te onderzoeken. Maar het wringt heel erg tegen om zo gelaten en zo niet-Alice te reageren. Om zo teneergeslagen te zijn en niets te willen veranderen aan de situatie op korte termijn. Want het is geen kwestie van niet kunnen, het is echt van niet willen. Ik wil niet van werk veranderen. Ik wil geen zekerheid opgeven. Ik wil die sprong in het duister niet wagen. Alle wegen liggen open en toch wil ik ervoor kiezen om dit pad in de mist te blijven volgen.
Soms voel ik me zo dom... De koppige domkop die tegen wil en dank voortploetert.
Hopen maar dat het de juiste weg en dat ik binnen paar maand kan zeggen dat het wél de juiste beslissing was om mijn koppigheid hier voor aan te wenden. *fingers crossed*