Mijn hartje - lees "Mijn hertje"
Vandaag was een heldag! Niks was goed voor de kleine trol, brullen, krijsen, kronkelen, wild om zich heen slaan,... Alles heb ik geprobeerd om haar rustig te krijgen: Gaan wandelen met de kinderkoets (hielp een beetje maar niet zo veel), dragen in mijn armen (soms wat rustiger maar kon dan weer uithalen naar mijn gezicht uit het niets), in de draagzak rondsjouwen (geen goed idee, met haar hele lijfje verzette ze zich), op de grond leggen om te laten spelen (krijsen!), in haar park (krijsen in een hoger volume), in haar bedje (oorverdovend krijsen!!!), een flesje geven (hielp even maar ook dan weer zette ze haar keeltje open), groentjespap (ging vlotjes binnen, even een contente trol maar binnen het kwartier was het weer mis),... Ik werd er zelf hoorndol van! Echt!
Ze heeft ook haast niks geslapen vandaag hoewel ze bijna omver viel van de vermoeidheid. Tegen de avond werd ze eindelijk rustiger en speelde ze gezellig hier in huis op de grond. Geen idee wat er aan de hand was maar man was het vermoeiend! Ik wist het allemaal even niet meer en had zin om weg te lopen. Om haar gewoon even in iemands armen te droppen om zelf even te kunnen ontsnappen aan dat kabaal. Het verdriet/pijn/kwaadheid/... wat het ook moge geweest zijn, voelde ik ook in elke vezel van mijn lichaam. Ik voelde me zo machteloos en zo klein. Al dat verdriet in dat kleine lijfje het deed me zo een pijn. En niets dat ik deed kon het wegnemen. Een paar keer op het punt gestaan om samen met haar te beginnen snotteren.
Dat zijn van die dagen dat ik toch echt een man/partner aan mijn zijde mis. Iemand die je dan gewoon even vastneemt en belooft dat alles goed komt. Iemand die het kan overnemen voor eventjes, zodat ik weer op krachten kan komen. Iemand die me toefluistert dat ik het echt wel goed doe en dat ik niet hoef te twijfelen. Iemand die haar kan vasthouden en koesteren zoals ik dat doe. Iemand die haar en mij een veilige haven kan bieden. Dagen zoals vandaag zijn er niet zo vaak, gelukkig maar. Maar het is wel keer op keer een realitycheck dat ik dit echt alleen aan het doen ben. En dat er niemand is om zo hard op terug te vallen als ik vandaag nodig had. Ik had kunnen bellen naar vrienden/familie om bij te springen maar het enige dat Roxanne echt nodig had vandaag was ik, haar mama. Het zou niet goed hebben gevoeld om haar aan iemand anders buiten ons gezin toe te vertrouwen. Ook al was de nood hoog en de wanhoop nabij.
Het is op dagen zoals vandaag dat de eenzaamheid heel sterk aanwezig is. Dat het zo duidelijk is dat ik dit klusje echt alleen moet zien te klaren. Het begrip "alleenstaande mama" wordt nog maar eens op scherp gesteld. En het doet wel pijn om dit alles te voelen. Hoe sterk mijn netwerk ook is en hoe geweldig mijn lieve vrienden en zus ook zijn, hoe groot mijn vangnet ook is... op momenten zoals deze sta ik er alleen voor. Want Roxanne heeft mij en alleen mij nodig. Met niemand is ze zo vertrouwd als met mij. Op niemand rekent ze zo hard als op mij. Met niemand heeft ze de band die wij hebben. Ze heeft mij nodig. En ik ben er, onvoorwaardelijk en altijd. Maar het is eenzaam. Het is pijnlijk. Het is wat het is.
Maar het is ook op dagen als vandaag dat ik de liefde meer dan ooit voel voor dit kleine wezentje. Ze is een deel van mij. En ik houd van haar met heel mijn hart en lijf. Kan niet geloven dat ik iemand anders zo graag kan zien. De uitspraak "mijn hartje/hertje" begrijp ik nu beter dan ooit te voren. Roxanne is mijn kruipend/sluipend hart.