24/7 MOEDEREN *SLIK*

Ik ben nu al 3,5 week non-stop aan het "moederen" en dat is iets dat me toch zwaar valt. Ik vind het gewelidg om 2 zo een mooie kindjes te mogen hebben en ze te vertroetelen en lief te hebben. Ik heb er ook zo hard voor geknokt om ze te mogen verwelkomen dus aan liefde alvast geen gebrek! Maar ik worstel nogal met het feit dat er naast "Mama Alice" op dit moment bitter weinig andere rollen worden vervuld. De corona-toestanden hebben daar zeker ook een groot aandeel in, mijn opties zijn gewoon ook erg gelimiteerd. Maar ik wil meer zijn dan enkel mama. Meer doen dan enkel Roxanne op tijd op school krijgen, naar huis wandelen, huishouden regelen, Lars sussen/knuffelen/ronddragen/liefkozen, wat dutjes doen op de bank, Rox gaan ophalen, eten maken, nog wat spelen met haar, bedtijd en dan zelf ook gaan slapen met Lars. Al 3,5 week zien de dagen er ongeveer zo uit. Af en toe een bezoekje ter afwisseling maar dan gaat het ook voor 85% van de tijd over de kindjes of het moederleven. Veel anders heb ik ook niet te vertellen op dit moment dus ook dat is weer niet zo verwonderlijk. Maar ik vind dat wel heel lastig.

Door de corona ben ik echt een beetje een het vereenzamen (te heftig woord maar ik weet geen ander) omdat iedereen "in zijn kot" moet blijven en er een veilige afstand bewaard moet worden. Vrienden zijn niet zo geneigd om gezellig te komen koffiedrinken. (En een koffie gaan drinken gaat niet want de horeca is dicht). Dit zorgt er ook voor dat ik veel dagen alleen met Lars spendeer en alle zorg dus op mij terecht komt. Alles. Van het eerste tot het laatste. En dat is zeker helemaal OK maar ik vind het ook heel fijn om hem eens letterlijk uit handen te geven en er niet mee te moeten rondsjouwen of een flesje te geven. Om gewoon even terug "alleen ik" te zijn en niet de 2-eenheid met Lars, we waren al 9 maanden onafscheidelijk en nu wordt die periode noodgedwongen verlengd.
Moederen...ik vind het leuk voor even maar ik moet ook echt nog andere rollen kunnen opnemen. Het is niet genoeg om helemaal gelukkig te maken.En dat klinkt zo hard he. Maar ik ben toch meer dan enkel mama? Ik mis weer de oude Alice heel erg. De vrouw die culturele uitjes deed, leuke dingen had te vertellen, stomme stoten uithaalde, reisjes op het laatste moment inplande, afsprak met vrienden en heel vaak in lachen uitbarstte, ... Nu is alles precies een heel stuk saaier geworden, vlakker, eentoniger. Mijn leven is ook zo voorspelbaar. En ik worstel daar weer heel erg mee. En door corona kan ik er ook niets aan veranderen want al die zaken (cultuur, reizen, uit eten gaan, ...) zijn niet mogelijk. Ik moet me terugplooien op mijn mooie gezin en genieten van de tijd die ik met hen mag en kan spenderen. En geloof mij dat is geweldig en ik geniet ook echt van de momentjes samen en de glinstere ogen van Roxanne als ze me iets wil laten zien of ergens verwonderd over is. Maar het is ook hard labeur en soms wel eenzaam omdat er niemand als klankbord kan fungeren. Gesprekken met een 3-jarige en een boorling.. zo hoogstaand zijn die niet ;)

De herfstvakantie zag er veelbelovend uit met leuke uitstapjes en echt tijd voor elkaar: museumbezoekje, toneelvoorstelling, gaan plonzen in zwembad, naar de zee en de tik-tak-expo, ... en ook een paar dagen naar de STIBO en een dagje bij Metie Coco. De ideale mix van tijd met elkaar en rust. Maar de afgelopen week zag ik al de dominosteentjes die ik zorgvuldig had gepland één voor één omvervallen. Niets is nog mogelijk van dit alles. En dat is me erg zwaar gevallen. Ik ben nog aan het herstellen van de bevalling, de nachten zijn lastig omdat Lars 3-4 keer wakker wordt, de dagen zijn lang en vermoeiend met een enthousiaste kleuter die constant aandacht nodig heeft en sociaal contact is tot het absolute minimum herleid. *slik*
Ja, buiten afspreken is zeker een optie maar in de praktijk is dat niet zo handig te realiseren in de herfst, met een pasgeboren kindje én een kleuter. Een wandelingetje van een uur kan nog net maar veel langer moet dat toch niet gaan duren en dan moet het weer ook al meewerken. In de regen gaan ploeteren met een 3 weken oude baby... ik dacht het niet.

Even een serieuze tik gekregen wel met de afkondiging van de nieuwe lockdown. Ik ben vooral triest denk ik. Dit is een zeer bijzonder periode, eentje die ik nooit nog kan overdoen. Dit zijn dagen die niet meer terugkomen, Lars en Roxanne zijn nooit meer zo klein, ik zal nooit nog zo lang thuis zijn. Ik zal nooit nog zoveel tijd hebben om dingen te ondernemen en samen door te brengen. En net NU worden alle wegen afgesloten en op zijn we noodgedwongen op elkaar teruggegooid. Ik wil heel graag, zo graag maar ik kan het niet. Ik kan niet voluit genieten van mijn 2 pateekes als we constant op elkaars lip zitten en letterlijk steeds hetzelfde rondje rond ons huis doen. Ik wil zaken ontdekken, dingen ondernemen met hen, de wereld laten zien. Proeven van alle moois dat er te plukken valt en genieten van de verwondering en bewondering. Erop uit trekken, de wereld tegemoet. Samen avonturen beleven, ervaringen opdoen,... En ja, ik moet van het "kleine" genieten maar serieus, ik heb al veel van het kleine genoten. Te veel. Het is tijd voor de grotere zaken. Eerst waren we aan huis/werk gekluisterd door de 1e lockdown, dan was de zwangerschap zo zwaar (en ik) dat mijn opties ook weer erg beperkt werden en er van leuke zaken doen ook niet heel veel in huis kwam. (Hallo schuldgevoel!) en nu ik fysiek weer meer zaken kan en ik ook nog eens tijd heb en geen werkstress heb moeten we opnieuw "in ons kot blijven" en worden alle opties ingesnoerd. Ik word er heel erg treurig van.
Ik zoek wel naar creatieve oplossingen maar ook die zijn schaars. En ik voel hoe mijn eigen batterijtje elke dag weer een beetje meer moeite heeft om opgeladen te geraken. Ik geef en geef en geef, de hele dag (en nacht) door. Maar om op te laden heb ik naast de overweldigende liefde voor Rox en Lars ook nood aan tijd voor mezelf, een babbel met vrienden, goede nachtrust, een knuffel, een intens toneelstuk,... Kortom aan meer dan enkel Roxanne en Lars. En das goed ook, zo wil ik het ook! Ik wil me niet enkel laven aan hun geluk om zelf ook gelukkig te zijn. Het is niet hun taak om mij gelukkig te maken. Het is een fijne nevenwerking van hun aanwezigheid in mijn leven en ik ben dolblij dat ze er zijn <3  Maar ik moet mijn eigen geluk zelf maken en niet laten afhangen van mijn kinderen. Ik MOET ook meer kunnen zijn dan enkel mama.
Ik hoop snel weer een beetje een eigen leven te kunnen leiden en zaken te ondernemen. Om weer wat meer vrijheid te ervaren en verschillende rollen aan te nemen. Want alleen "mama Alice" zijn maakt me niet gelukkig. Integendeel.