Mommy on utro...

Ik ben echt niet uit te staan met momenten en het is zo vermoeiend voor mezelf om het weer allemaal te zien gebeuren. Die afschuwelijke utrogestanbollen zijn een ware aanslag op mijn humeur en op mijn geduld! Ik ben die bollen nu 3 weken aan het gebruiken en ik zie het terug gebeuren, ik voel hoe ik langzaam maar zeker opnieuw verander in die 5 koppige draak van weleer. Ik ben mezelf niet en das vreselijk om te ervaren. Af en toe verlies ik ook mijn geduld tegenover Roxanne en dan vlieg ik uit, veel harder en veel heftiger dan ik normaal zou doen en ik voel dan instant schuldig... Het is afschuwelijk op dit moment. En het voorutizcht dat ik die bollen nog voor 7 weken moet gebruiken maakt me moedeloos! Ik zie het echt niet zitten om dat te doe, echt niet! Ik wil mezelf zijn en de lieve vrolijke mama die Roxanne kent en verdient. Niet deze vrouw die blaft voor het minste en heel ontvlambaar is :(
"Mommy on utro" is geen eretitel! Allesbehalve zelfs. Ik vind mezelf een slechte mama met momenten en ik loop ook letterlijk weg van mijn kleine trol als het teveel aan het worden is. Dan wandel ik gewoon de livingdeur uit en ga ik in de berging ziten of ga naar boven naar het toilet. Alles om gewoon even te kunnen ontsnappen aan dat gejengel en gebrul voor ik mijn geduld verlies. Ik denk dat het een wisselwerking is op dit moment en het is geen goede wisselwerking! Ik kan het echt niet hebben als ze zo begint te trunten of aan mijn been hangt of zich op de grond gooit voor het minste. Tot een paar weken terug kon ik gewoon rustig afwachten en het een beetje uitzweten maar nu met die utrobollen ga ik haast onmiddellijk over de rooie. Afschuwelijk. Mijn hart gaat sneller kloppen, ik voel de spanning in mijn lijf toenemen en voor ik het weet brul ik haar toe "Genoeg! Stopt ermee! MAMA IS HET BEU!!!!!" en dan kijkt ze me even heel verschrikt aan om dan nog harder te beginnen huilen. Waarop ik altijd neerkniel en haar half snikkend tegen me aandruk en haar zachtjes toefluister dat ik helemaal niet boos ben maar dat ik het een beetje lastig  heb. En dat ik haar heel graag zie maar dat het soms niet gemakkelijk is om kalm te blijven. En dan geef ik haar nog 1000 kusjes en wacht ik tot ze uitgehuild is. En dan doen we samen iets leuks en giechelen we weer als vanouds.
Het is vreselijk om de controle over mezelf weer kwijt te zijn en alles weer te zien exploderen in mijn gezicht. Ik zie het gewoon gebeuren, ik voel hoe ik mijlenver afsta van wie ik ben en hoor mezelf tekeer gaan en denk "WTF????"  Echt om bij te huilen is het! Ik kan het niet aan om dit tot mijn 12 weken te doorstaan. Ik niet en Roxanne verdiend het niet. Die kleine lieve trol van mij heeft recht op haar echte mama die haar niet afblaft als ze gewoon zichzelf is en het wat wil uithangen.  Ik ben op dit moment van plan om na mijn echo (en als die goed is geweest) af te bouwen naar 2/dag ipv 3/dag, het zal toch wel iets schelen zeker? En dan stilletjesaan naar 1/dag om dan uiteindelijk op niets uit te komen tegen de 12e week. Mijn lijf moet zelf die stoffen aanmaken en niet afhankelijk zijn van die vieze vuilen bollen. Ik word daar echt heel lastig van... En op internet circuleer allerlei tegenstrijdige informatie, echt om gek van te worden!
Maar ik moet doen wat voor mij het beste aanvoelt en dat is hoe dan ook zo snel mogelijk van die viezen bollen af geraken. Zodat ik terug "Mommy on Roxanne" ben en niet "Mommy on utro - The evil twin"