Mooi gelukje (en een wat minder fijn nieuwtje)
Ik ben deze ochtend met Roxanne gaan wandelen in de Bourhoyen, een heel klein stukje maar want haar korte beentjes en kleine voetjes kunnen nog geen echte wandeling aan maar wat hebben we ervan genoten! Het was heerlijk om met haar in de prachtige natuur te zijn en gewoon te genieten. De verwondering en de flikkering in haar oogjes deden m'n hart smelten. Ik ben zo ontzettend blij met haar!
Het is genieten van de kleine dingen, van de mooie gelukjes die mij zo hard doen glimlachen. Een wandeling met dochterlief op een druilerige maandagochtend en ik zou nergens anders willen zijn dan daar! Nooit gedacht dat ik het zo geweldig zou vinden om zoiets alledaags te doen, gewoon omdat het met haar is. Omdat het mooi is om te zien hoe ze van me wegwandelt, even later blijft staan, even omkijkt met een guitige glimlach en dan met open armpjes komt aangewiebelt voor een knuffel. Hoe fantastisch ik het vind om haar mollige knuistje in mijn hand te voelen en haar de weg te laten bepalen. Om haar uitgestoken armpjes vast te nemen en haar heel dicht tegen me aan te drukken en samen een boomtak te laten zwiepen in de wind. Om haar op mijn arm te ztten en haar gezichtje tegen mijn gezicht te voelen en samen te kijken naar de horizon. Om zo hard te genieten van haar gechielel en verwonderde geluidjes bij een nieuwe ontdekking. Om de steentjes die ze opraapt aan te nemen (en stiekem weer op de grond te gooien). Wat een mooi gelukje om samen de herfst te omhelzen!
Ik bedacht ook tijdens de wandeling dat ik veel rustiger ben de voorbije weken en er exponentieel meer mentale ruimte is voor allerlei zaken. Ik ben terug actief als vrijwilliger bij een advieslijn, ga gaan eten met vrienden, pik een filmpje mee, ga op dagtrip, op weekend,... Daar is ruimte én energie voor! Een paar maanden terug was er van dit alles gewoon geen sprake en was het eerder "overlevinsgmodus"; zien dat ik op de been bleef. Ik lag belachelijk vroeg in mijn bed gewoon omdat mijn energie op was. Dagelijks moest ik ontzettend veel pompen in mijn werk en de balans was (en is) nog steeds volledig zoek. Een bijna onhoudbare situatie. En ik zat ook nog in de schemerzone rond mijn kinderwens. Zeer uitputtende en slopende maanden zijn het geweest op mentaal vlak. Gelukkig vond ik nog zeer veel sprankeltjes liefde en gestolen gelukjes in mijn privéleven en kon ik er ontzettend van genieten om met Roxanne bezig te zijn of sporadisch mijn vrienden es te zien. (Al vroeg dat laatste ook wel veel energie...)
Maar de knoop doorhakken en de behandeling starten heeft met heel veel deugd gedaan. Er is een golf van rust en vertrouwen over me heen gekomen. Ik heb de gekozen weg ingslaan en blijf deze ook vrolijk bewandelen. En ik wil van het utizicht kunnen genieten tijdens de wandeling :) Ik kan het werk heel goed loslaten en tijdens mijn werk ben ik ook veel rustiger en minder strijdvaardig. Wat een welkome afwisseling is denk ik voor mijn collega's. Maar al mijn energie wil ik nu pompen in mijn behandeling en daar is heel wat voor nodig. Maar het za uiteindelijk zo hard de moeite zijn!
Wat betreft het minder fijn nieuwtje... Donderdnacht ging ik naar het toilet om een plasje te maken in het donker en toen ik de een paar uur later opstond (ik spoel s'nachts niet door bij enkel pipi) zag ik dat er wat bloed aanwezig is. De hele dag door bleef het een beetje bloeden, niet hevig maar ook niet weinig. Dus deze ronde is het helaas niet gelukt vrees ik. Een vriendin trachtte me nog te troosten met het idee dat het misschien een innestelingsbloeding was maar daar ging ik al niet van uit. En nu, een paar dagen later, blijft het maar aanhouden. De regels zijn dus op gang aan het komen. NIet aan te doen. Het was misschien ook wel heel zot geweest als het meteen was gelukt én met een cryo van een vorige poging. Het was al een long shot he :D Maar goed niet onmogelijk ook dus het proberen absoluut waard.
Ik heb er ook vrij rustig op gereageerd. Geen wervelwind van teleurstelling of verdriet, gewoon "och jammer..." en nu ben ik gewoon aan het afwachten tot donderdag. Mijn zwangerschapstest zal hoogstwaarschijnlijk onaangeroerd in de kast blijven liggen :) En ik zal nog even wat vaker bij Dr Decleer en zijn stokjescamera op bezoek moeten gaan. Wat moet dat moet :)
