Nabije toekomst stress

Ik ben zo ontzettend, verschrikkelijk,ongelooflijk MOE! Echt, de gebroken nachten wegen meer dan ooit door en ik heb het gevoel wat op automatische piloot te leven. Ik doe wat ik moet doen maar daar blijft het ook bij. En dan nog is het niet altijd om over naar huis te schrijven... Phoe!  Ik ben fysiek echt moe maar ook mentaal gaat het niet zo schitterend. Ik blijf een beetje worstelen met vanalles en nog wat. En de stress om te gaan werken neemt toe en vooral de angst rond hoe ik alles ga klaarspelen kan me heel erg overstuur maken. Ik heb echt geen idee hoe ik alles rond ga krijgen en die vraag eist ontzettend veel energie.Op dit moment leef ik echt op het ritme van Roxanne en zijn er geen afspraken en dergelijke waar ik me aan moet houden. Maar eenmaal ik begin te werken hebben w een heel strak schema waar we ons aan moeten houden. En hoewel ik normaal erg goed ben in organiseren en plannen ben ik nu het spoor wat bijster. *zucht*

Ik heb de opvangplanning voor de maand januari gemaakt, het was even puzzelen en schuiven maar het is gelukt. Dankzij de zus en de Oma krijg ik het wel rond. Er zijn een paar vervelende momenten in mijn uurrooster die ik nog moet wegwerken maar ik zie niet meteen in hoe dat kan worden opgelost. Er is een moment dat ik maandag van 14-22u moet werken en dinsdag van 9-17u. Dat beteken dat ik Roxanne enkel zie om haar in en uit haar bedje te halen of helemaal niet zie voor meer dan 24u. Op dit moment heb ik gekozen voor het laatste maar echt ideaal kan je dat nu niet noemen... Ze gaat naar de creche, word opgehaald door mijn zus en blijft slapen en de dinsdagochtend word ze terug naar de creche gebracht. Maar er zit niet veel anders op vrees ik. Tenminste, als ik voor iedereen het beste wil. Pijnlijk wel om haar zolang niet te zien.. Het idee alleen al maakt me triest.

Het is een hele grote verandering, ik moet mijn lieve kleine trol aan een legertje andere mensen toevertrouwen. En er maar vanuit gaan dat het allemaal vlot loopt en dat ik me geen zorgen moet maken. En ik het er toch moeilijker mee dan ik wil. Ik heb het vooral ontzettend lastig met haar naar de Oma te brengen. Oma is fysiek nogal geteisterd en ik ben niet echt op mijn gemak als ze daar is. Al doe ik mijn best om me daarover te zetten en het los te laten. Maar het helpt ook niet echt als de Oma een beetje haar eigen zin doet als ze alleen is met Roxanne... En het gaat over in sé wat onnozele zaken maar ik ben daar zo kwaad om! Ik geef mijn dochter uit handen en wil er dan ook op kunnen vertrouwen dat de zorg optimaal gebeurt en dat ik met een gerust hart de deur achter mij kan dichttrekken. Zo geeft de Oma op eigen houtje water in plaats van meer melk als Roxanne nog honger heeft na het leegdrinken van haar fles, wasbare luiers gebruikt ze niet omdat "ik dan moet wassen", billendoekjes die haar poepke irriteren blijfrt ze ook -ondanks verschillende gesprekken- gebruiken ipv de cheeky wipes die ik meegeef, ... En ik was echt helemaal woest toen ze een nachtje gaan logeren is en de Oma heel haar schema overhoop had gegooid!  In plaats van de flesjes op de afgesproken tijdstippen te geven (+/-21u30 - +/- 2u - +/-6u00) had ze Roxanne een fles gegeven rond 21u, WAKKER GEMAAKT rond 00u en om 4u nog een flesje gegeven. Wat betekende dat ik ook weer helemaal opnieuw mocht beginnen met zoeken en proberen en nog meer verstoorde nachtrusten. Ik was om te knallen!  Het helpt allemaal niet echt zo van die toestanden...
Rotvervelend vind ik het om met zo een gevoel te zitten vlak voor ik moet beginnen werken. Ik heb al genoeg aan mijn hoofd zonder dat ik me zorgen wil maken over Roxanne!!!

Het is soms ook best lastig als mensen niet zo goed begrijpen dat het een hele opgave is om mijn lieve kleine trol uit handen te geven. Soms lijkt het wel alsof ik daar weinig last van heb (ik laat andere mensen haar knuffelen, flesjes geven, de kinderkoets duwen,...) maar diep vanbinnen vind ik dat toch altijd een opgave. Ik moet mezelf daar altijd eventjes toe dwingen om het toe te laten. En ik geniet er dan ook dubbel en dik van als ik ze even terug kan vasthouden. Zeker op familiefeesten is dat niet zo eenvoudig... Dan zie ik die van schoot naar schoot en van arm naar arm getild worden. Altijd met de nodige zorg en liefde maar toch raakt het mij altijd wat. Het liefst van al zou ik ze dan ook dicht bij mij willen houden en haar niet afgeven. Maardat gaat natuurlijk niet :D En ik wil ook niet zo een mama zijn versmolten is met haar kind maar het is toch niet zo gemakkelijk als ik had gehoopt dat het zou zijn. Het is ook niet hartverscheurend natuurlijk maar het raakt één of ander vreemd soort gevoel diep vanbinnen. Moeilijlk om uit te leggen.

Ik heb even het gevoel dat niemand mij echt goed begrijpt en dat ik de zaken nogal moeilijk kan verwoorden.  Daarom ben ik ook actief op zoek gegaan naar vriendinnen die mij misschien wat beter begrijpen, lees de mama's onder mijn vrienden ;)  Omdat heel veel zaken zich echt manifesteren in het moederschap en ik op muren lijk te botsten die "kinderloze vrienden" (vreselijk om dat hier zo te schrijven, alsof ik ze nu in kampen heb verdeeld!) niet meteen kennen of begrijpen. En ik kan hen dat uiteraard niet verwijten want ik begreep het ook niet als mijn mama-vrienden zo een zaken vertelden voor de komst van Roxanne. Het is een beetje "je moet het ondergaan hebben om het te begrijpen" heb ik de indruk :)
Maar het is soms enorm frustreren om dingen die zo diep gaan en die zo heftig aanvoelen te moeten verwoorden. Terwijl de mama-vrienden mij met een half woord begrijpen en kunnen relateren met hun verhaal en hun eerste maandjes met de kleine bengels. Ik ben heel blij dat ik hen heb en dat ik ook zonder schroom bij hen terecht kan!  Ik zou me wat verloren voelen zonder hen (maar ook zonder mij niet-mama-vrienden hoor! Een goede mix is echt goud waard :) )