Need a break

Mijn regels zijn gestart dinsdag dus meteen gebeld voor een afspraak. Ik heb nog 1 cyro dus nog 1 rustige maand voor de boeg (al heb ik er heel weinig hoop op dat dit gaat lukken, en bereid ik me voor op de hele pick-up-rollercoaster, feest!) en die gaat van start op woensdag 21 augustus.
Ik voel de spanning nu al toenemen in mijn lichaam en hoofd. Het is zo een zenuwslopend traject zonder garantie... En het neemt weer heel veel mentale ruimte in, zodat er maar weinig overblijft voor andere zaken. Praktische zaken ook... Ik heb soms geen idee hoe ik alles moet organiseren.Mijn huis is een puinhoop en ik kom er maar niet toe om het opgeruimd te krijgen, was nr 3 (!) van vandaag is aan het draaien om het me gewoon niet is gelukt om alles bij te houden. Boodschappen, koken, strijken, opruimen,... het zijn allemaal dingen waar ik op dit moment maar niet aan toekom. En als ik heel eerlijk ben dan is dat grotendeels omdat ik zo gestresst rondloop voor het hele traject. De onzekerheid is moordend. Er is zoveel dat door mijn hoofd spookt en dat tonnen energie vraagt. Voel me soms echt een goudvis met mijn geheugen van 5 seconden zonder organisatietalent. Vreselijk is het.

Roxanne krijgt het soms ook -onterecht- te verduren. Ze hangt het een beetje uit de laatste tijd maar ik verdraag ook veel minder en verlies duidelijk sneller mijn geduld. Meer dan dat ik wil verhef ik mijn stem of zucht ik veel te luid. Ik spendeer niet voldoende tijd met haar, écht met haar. Ik onderneem veel zaken met dat kleine mevrouwtje maar ik ben er niet echt helemaal bij en ze heeft echt wel recht op haar mama en op mijn aandacht. Ik voel me daar soms heel schuldig over dat ik haar zo kort houd en zo weinig speelruimte geef. Maar ik kan even niet anders.  Haar mama zijn vraag op dit moment ontzettend veel energie en hoewel ik haar doodgraag zie en me niet kan voorstellen hoe mijn leven zonder haar zou zijn snak ik naar een pauze. Naar een paar dagen even niet mama zijn, niet altijd nodig, niet verantwoordelijk. Gewoon even terug vrij zijn.

En dan te bedenken dat ik in de startblokken sta voor nummer 3... Af en toe vraag ik me ook af waar ik mee bezig ben. Waarom ik dit allemaal doe. Of het wel een goed idee is om voor een 3e te gaan. Er is gewoon zoveel spanning in mijn lijf aanwezig en ik krijg er zo slecht woorden voor te pakken. Het is moeiljk om die wervelwind die in mijn hoofd rondraast tot bedaren te brengen en te kunnen vertellen.
Ik heb daar ook tijd en ruimte voor nodig en dat ontbreekt ook heel hard in mijn (en mijn vrienden) hun leven. Alles gaat zo snel en iedereen, ook ik, raast maar door en hopt van hot naar her. Er is zo weinig tijd in ons leven zo weing plek voor een goed gesprek. Ik mis het soms zo om een avond op cafe te gaan en te praten en te blijven praten en het gevoel te hebben wat verlicht te zijn.

Ik ben zo moe, zo ontzettend moe maar de avonden zijn de enige momenten op een dag dat ik echt alleen ben en tijd voor mezelf kan maken zonder dat er een kans is dat ik "gestoord" wordt. Ik sta al vroeg op zodat ik rustig kan ontbijten maar dan is er ook altijd  1 oor dat luistert of mijn kleine trollemol niet wakker is. Als ze haar middagdutje doet dan moet ik eerst nog opruimen en koken voor mezelf en dan val ik meestal even in slaap (want ja, die ochtenden zijn zo vroeg!) en voor ik het weet is mijn kleine enthousiasteling er al weer om aandacht te vragen. Dusja de avonden zijn echt de enige momenten dat ik voor mezelf heb en dat ik weet dat er niets kan tussen komen.
Ik heb echt nood aan een pauzeke denk ik.... Een mama-zijn-pauze *Slik*