Nesteldrang in het kwadraat

Week 1 van het zwangerschapsverlof zit erop en mijn wasmachine en strijkijzer hebben al overuren gedraaid! Opeens moesten alle kleertjes gewassen en gestreken worden, kostte was kost. Urenlang rechtstaan achter een strijkplank is niet zo handig met een dikke buik maar het moest nu eenmaal. Geen rust in dat hoofd van mij zolang er nog een stapel was/strijk te bespeuren. Nu zit eindelijk de laatse was in de machine. Oef.
ik ben ook echt onuistaanbaar irritant als het op het inrichten van de kinderkamer aankomt. Er zijn 2 vrienden die hebben beloofd om te komen helpen maar die hulp wordt steeds verder opgeschoven en ik word er gewoon GEK van! Ik kan het niet hebben dat die kamer nog steeds niet op orde is. Dus ik stalk ze bijna om een datum los te pingelen dat ze me komen helpen. A. kan er niet aan doen, door een geblesseerde schouder is het niet zo handig te om te behangen dus alle begrip daarvoor. Heel fijn dat ze woensdag komt behangen, zo ontzettend dankbaar! En mijn hormonen zijn datn ook ;) Maar K. heeft het gewoon zo druk met vanalles en kan het niet goed inschatten dat het echt tijd is om die verdomde kasten in elkaar te zetten. Ie heeft beloofd om dat te komen doen en ik reken daar dan ook op. Ondanks herhaaldelijke vragen komt er maar geen datum/moment uit de bus. En ik weet dat het niet uit slechte wil is maar gewoon uit nonchalance en uit niet-begrijpen van het belang hiervan. En ik kan hem dat niet kwalijk nemen maar ik zie die tijd hier razensnel wegtikken! Als het een "beetje tegenzit" dan is dat kleine kereltje hier al binnen 3 weken. 3 weken! Help! (Ik kan ingeleid worden op 38 weken dusja das binnen 3 weken) En er moet nog veel gebeuren voor dat het mannetje hier kan komen binnenstormen.
Zowel in mijn hoofd als in het huis. En ik word er een beetje tureluurs van als zaken waar ik niet zelf voor kan zorgen op de eindeloze baan worden geschoven. Op zo een momenten vind ik het vreselijk om alleenstaand mama te zijn en dus afhankelijk van anderen om iets te regelen. Ik kan fysiek die kast NIET ALLEEN in elkaar zetten (mijn knullige kennis van IKEA-kasten buiten beschouwing gelaten) dus moet ik daarvoor op iemand anders rekenen. Niet meteen mijn beste eigenschap en ik vind het dan ook vreselijk dat ik dat herhaaldelijk moet vragen. Net omdat ik het zo graag alleen wil doen omdat het dan gewoon op mijn tempo gebeurt. Als er een partner is dan draag je het verlangen naar een mooi kamertje samen en zet je daar samen je schouders onder om dat te realiseren. Dan is het een droom die jullie samen uitvoeren en samen aan werken. Dan is het gewoon leuk om daar mee bezig te zijn en timmer je letterlijk aan de toekomst van jullie kindje. Maar als alleenstaande mama moet ik die weg alleen plaveien en er is niemand die even enthousiast is of de inrichting van de kamer even belangrijk vind als ik. Dan moet ik echt rekenen op de goodwill van anderen en hun liefde voor mij. Dan moet ik er gewoon op hopen dat er mensen zijn die me belangeloos willen komen helpen om de babykamer in orde te maken. En ik weet dat die mensen er zijn en dat ik het maar gewoon moet vragen maar het is tenenkrommend vervelend dat als je die vraag stelt (en herhaaldelijk stelt) er geen gehoor aan wordt gegegeven. Maar dat er ook geen signaal komt dat het NIET zal lukken en dat ik dus het fiat krijg om andere mensen aan te spreken. (Hormonen werken hier ook écht niet mee).
Het is gewoon weer de zoveelste confrontatie met het alleenstaand moederschap en het weegt weer even door. Het is op momenten als deze dat ik me heel erg alleen kan voelen en soms ook wel wat zielig. Dat ik me wil wentelen in zelfmedelijden. Ik heb geweldige vrienden en ik zie hen allen doodgraag en ik weet dat ik niets verkeerds kan vragen maar toch...  Ik sta er in the end alleen voor en moet mijn eigen boontjes zien te doppen.
Ik heb besloten om dinsdag al een beginnetje te maken van de 2 kasten voor in zijn kamer zodat er toch al iets aan gebeurt is en eventueel aan A. vragen om mee te helpen met de delen die ik niet alleen kan. Ik moet echt een manier vinden om rust te vinden in mijn hoofd en in mijn huis.

Het gaat ook echt een pak schelen als Roxanne naar school gaat, dan heb ik tijd om dingen in orde te maken. Nu is het constant gas geven en goochelen met tijd om ook maar iets gedaan te krijgen. De kleine dame is gewelidg maar soms ook gewelidg irritant en onuistaanbaar eigenwijs! Wauw! Er zijn echt momenten dat ik mijn haar wil uittrekken van irriatie. Het treuzelen, tegenpruttelen, spelend tegenwerken (zeker op momenten dat ik het echt grondig beu ben), onvoorspelbare huilbuien,... wegen echt op mijn gemoed. Ik kan het er soms echt niet meer bij pakken. Ik ga volledige over de rooie (zeker op het einde van de dag) als ze het uithangt. Zeker voor het slapengaan is mijn lontje ontzettend kort en kan ik niets maar dan ook echt niets meer verdragen. De laatste 10 minuten van de dag zijn vaak de meest intensieve. Dan wil ze nog wat ravotten met mij of nog persé buiten naar iets kijken of verstoppertje spelen of kleren kiezen of ... Wat dan ook. En tis altijd al giechelelend en al spelend bedoeld maar ik ben dan zo moe en de rust en de stilte is dan zo dichtbij dat ik graag heb dat het gewoon vlot zou verlopen zonder te veel gedoe.
Vanavond was het weer zover. Op haar verzorgingskussen vond ze er niet beter op dan heel de tijd te draaien en te keren en met haar poep te schudden en te schoppen, dit allemaal onder luid gechielel en met twinkelende oogjes. Had haar al een paar keer gezegd dat het genoeg was en dat ze er mee moest stoppen. Maar hier gaf ze geen gehoor aan. Toen ze ook nog eens haar tandenborstelbekertje omstootte en dus de hele comode nat werd verloor ik mijn geduld. Ik pakte haar beet en zette haar hard op de grond neer "Kun jij nu nooit eens gewoon LUISTEREN??? Is dat nu zo MOELIJK! Ik ben het zo BEU HE! GODVERDOMME!!!" en ze kroop ineen op de grond en dierf me niet meer aankijken.Ik slaagde er niet in om mijn kalmte terug te vinden dus zette ik haar stevig op haar verzorgingskussen en sjorde onder luid gezucht en gereutel haar kleren uit om haar slaapkleed en pamper aan te trekken en haar in haar bed te zetten. Nog steeds boos las ik een boekje voor en ging niet in op haar pogingen om het verhaaltje op te leuken. Monotoom en haast mechanisch las ik onvoorstoorbaar verder. Eenmaal boekje gedaan  gaf ik haar de kus-knuffel en aaike, zei duidelijk dat het genoeg was voor vandaag en dat ik niet meer naar boven kwam en dat ze moest slapen. Ze gaf geen kik meer en ik ben de kamer uitgegaan en naar beneden. Mijn harstlag is nog een tijdje als een razende te keer blijven gaan. Zo kwaad dat ik was. Wauw. Mijn geduld is gewoon op en ik kan het echt niet meer opbrengen om mee te gaan in haar spelletjes. Soms MOET er gewoon GELUISTERD worden.  Ik ben de hele dag met haar in de weer, heb ontzettend veel aandacht voor haar maar er zijn momenten dat ze zich moet schikken, moet voegen en niet kan tegenpruttelen. Dat er geen ruimte meer is voor spelletjes of goestingdoenerij. En er is ook niemand die het even kan overnemen, die even zegt "How, stop hier en nu. Zal ik het wel doen" en mijn even de tijd geeft om tot rust te komen. Als ik het niet doe dan gebeurt het niet. Zo simpel is het. En ook dat weegt door. Alles wat er in dit huis gebeurt, gebeurt door mij. Wassen, strijken, inkopen doen, koken, opruimen, toilet doorspoelen, vuilbakken buiten zetten, ... Alles gebeurt door mij of het gebeurt niet. En met een pittige peuter in huis is het onmogelijk om rond te komen elke dag.  Ze gooit steeds alles overhoop en ik blijf maar opruimen. Gek wordt ik daarvan! En zeker nu met de nesteldrang en de bergen was die ik maar blijf creeëren... Top! Phoe. Lastig.
Ik heb het vooral lastig met mezelf op dit moment. Ben niet de de mama die wil en kan zijn. Maar ik kan op dit moment ook niet anders dan te zijn wie ik ben en te reageren zoals ik reageer. Ik heb geen overschot meer, geen reserve. En geen rust in mijn hoofd wat er voor zorgt dat het een bijzonder kort lontje is. En Roxanne is gewoon Roxanne, een peuter van -net - 3 die haar genzen aftast en op zoek is naar haar plekje in ons gezin. Een plekje die onder druk komt te staan doordat er een kleine onzichtbare broer in aantocht is die precies veel vraagt. Ik snap wel dat het voor haar ook een zeer lastige periode is en dat er veel onzekerheid speelt in dat kopke van haar. Ik doe mijn best om écht tijd met haar door te brengen en oog te hebben voor haar noden maar het is soms zo verdomd lastig!
Hopelijk vind ik snel mijn evenwicht en rust terug... tis zo welkom!