nostalgie... of melancholie?

Op -letterlijk- de vooravavond van de start voor een 2e kindje overvalt me opeens een GIGANTISCH gevoel van "gemis" . Ik mis mijn oude, onbezonnen leventje zo hard! De toneelvoorstellingen, de reisjes, de daguitstapjes, de weekendje-weg, de avondjes zee, de nachtelijke uitspattingen, de "hup-ik-ben-weg"-momenten, de cafébezoekjes, de avondlijke gesprekken met vrienden,... ik mis gewoon zo ontzettend hard mijn vrijheid! En morgen geef ik het startschot om die vrijheid nog meer in te perken! Wat ga ik g.odverdomme doen???? Ik weet het even allemaal niet zo goed meer en opeens lijkt nog een baby zowat het stomste idee dat ik ooit heb gehad. Opeens lijkt Roxanne ook een niet zo fantastisch goed plan te zijn geweest (hoewel ik dolgelukkig ben met haar!). Dus het is gewoon chaos in mijn hoofd :)  Laten we het daar maar op houden.

Maar helaas functioneer ik niet zo goed in chaos. Dat maakt me onrustig en lastig op mezelf. En dan stuit ik opnieuw ook nog eens tegen het gemis van een partner. Er is niemand die m'n gezicht even tussen z'n handen neemt, me doordringend aankijkt, een kus op het voorhoofd geeft en beloofd dat alles helemaal in orde komt. Neen, er is alleen maar stilte en leegte om me heen en razernij en stress in mij. Geweldig!

Ik mis het soms zo hard om dingen te doen. Dat hoort waarschijnlijk ook gewoon bij het "ouder" worden en iedereen begint zijn eigen leven uit te bouwen.Dan is het ook normaal dat je minder tijd met elkaar gaat doorbrengen en minder zotte avonturen beleefd. De spontaniteit wordt opgeslokt door de sleur van het dagelijks leven. En als daar ook nog eens kinderen bij komen dan is het einde helemaal zoek! Want met kinderen kan er bijna niets nog spontaan gebeuren. Neen alles moeten dan miniteus gepland worden en elk uitje vraagt een berg voorbereiding. Aaaaaaaaaaah wat heb ik gedaan?!  En waar ga ik aan beginnen?
Ik twijfel weer zo hard om voor een tweede te gaan... een paar weken terug was ik helemaal overtuigd  maar nu weer niet meer. Nu ben ik weer aan het wankelen geslaan. Zo ontzettend vermoeiend!

OK, ik heb de laatste weken ook gewoon erg veel gewerkt en weinig andere dingen gedaan dan gewerkt - geslapen - voor Rox gezorgd - huishouden. Er was heel weinig ruimte om voor mezelf te zorgen en om leuke dingen te doen.
Het is ook erg druk in mijn hoofd, zo druk dat ik stommiteiten uithaal. Ik merk dat het allemaal wat veel is op dit moment voor mij om te verwerken door de fratsen die ik uithaal. Het is duidelijk dat mijn focus heel ver te zoeken is!
Zo stond ik deze week 2u te vroeg op mijn werk (om 7u ipv 9u - pijnlijk omdat het erg lastige ochtendmomentjes zijn met mijn kleine trol, dan moet ik die uit bed halen om 6u10 en in sneltempo naar de creche brengen), ben ik als een aangespoelde walrus in het zwembad gevallen en heel mijn linkerbil staat blauw (Roxanne was op de wandel naar het diep en ik wou snel uit het water maar dat ging dus faliekant mis!), ik ben commando-stijl gewijs (geen ondergoed) naar huis moeten gaan na ons zwembadbezoek omdat ik vergeten was om een slip en bh in mijn zwemtas te stoppen en ik mijn badpak thuis had aangetrokken en deze ochtend heb ik mijn rechterbil voorzien van een vuurrood kleurtje en pijnlijke sensaties iedere keer in beweeg door mijn "net opgegoten met kokend heet water en ik ben nog aan het doorlopen-filter-koffietje" om te stoten op mijn schoot. Auw!

Het is wat veel en het is wat overweldigend en ik ben een beetje op denk ik. Moet dringend wat tijd voor mezelf zien te maken en mijn hoofd leeg krijgen. Het is gewoon een grote warboel vanbinnen en ik heb geen energie om alles te beginnen onderzoeken en een plaatsje te geven. Misschien moet ik gewoon beginnen bij het begin en morgen naar Dr Decleer gaan voor de echo. En vanaf dan dag per dag verder zien. En op mijn gevoel vertrouwen en de twijfel niet de overhand laten nemen. Diep vanbinnen in mijn hart wil ik ontzettend graag een 2e kindje en denk ook dat de angst dat het niet gaat lukken diepgeworteld is heel hard om zich heen aan het klauwen is...
Maar dat ik "weiger" om daar over te praten. Omdat ik geen woorden heb voor die angst...