Off we go!!! Zonder de kleine trol *slik*

In januari heb ik beslist om mee te gaan op bewonersvakantie met mijn werk. Verschillende redenen hebben me toen over de streep getrokken (het is de laatste keer dat ik kan meegaan door jobwissel, het leverd een mooi exrta zakcentje op, ik ben er even tussenuit, het is de rustige vakantie die vooral in het teken staat van genieten en geen haast,...) en ik was ervan overtuigd dat het me wel zou lukken. Dat het de goede beslissing was.
Maar... toen de datum dichterbij kwam begon ik tocht te twijfelen. Zo 4 dagen gescheiden van mijn kleine trol... kon ik dat wel maken? Ik zie dat lieve kleine kleine meisje zo graag en nu moet ik haar achterlaten en een beetje van hot naar her laten sleuren om de opvangpuzzel rond te krijgen.... Overdag gaat ze naar de creche, maandagavond slaapt ze bij de Mutti die echt heel erg sukkelt met haar lichaam en de rest van de avonden brengt ze door bij de zus, al bij al valt het nog mee maar toch...ze is niet thuis. Ze is niet waar ze hoort te zijn. Ik ben niet waar ik hoor te zijn. Ik ben aan het zorgen voor anderen terwijl Roxanne de enigste is waar ik echt zorg vor zou moeten dragen. Het deed me wat wankelen. Voelde me even de allerslechtste moeder ter wereld (Oh drama!). Maar dan probeerde ik de zaken weer even in perspectief te plaatsen: Ik heb ook recht om er even tussenuit te zijn; om even niet zorg te moeten dragen voor die lieve kleine trol. Het is een vakantie dichtbij huis, als er echt iets mis zou lopen dan stond ik op minder dan uur terug in Gent. Roxanne wordt opgevangen door ontzettend liefdevolle mensen die haar doodgraag zien. Ik maak overuren, geen senicure als je voltijds werkt, die ik dan op een ander moment kan inzetten, zodat ik meer écht tijd met haar kan doorbrengen. Ik kies even voor mezelf en dat zou me gelukkig moeten maken, Rox heeft recht op een gelukkige mama. Ik zou er spijt van hebben als ik deze vakantie niet zou begeleiden, dit zijn leuke werkdagen, momenten waar ik energie uit put. Rox heeft nog niet echt tijdsbesef dus weet ze ook niet dat ik zolang van haar weg ben, nu heeft ze daar nog geen weet/last van. Ik moet gewoon gaan en er van genieten! En dat heb ik dan ook gewoon gedaan :)
 
Na een hecktishe zondag (werken van 8-14u, moederkesdag vieren met de Mutti, praktische zaken afspraken maken met de Mutti voor opvang,...) was ik rond 18u30 eindelijk thuis waar ik nog moest beginnen aan de hele organisatie voor de komende week. Heb wat lopen zuchten en blazen want het is niet zo eenvoudig om alles te verzamelen voor een hele week. Zo een klein pateeke heeft toch écht veel nodig! Maar goed na een uur de trap op en af denderen, de zak 4 keer gecontroleerd te hebben, begeleidende briefjes neer te pennen, de keukenkast een aantal keer op en dicht geslaan te hebben laadde ik de bolide vol met spulletjes die ik de volgende dag bij de zus of in de creche moest droppen. Nog snel even wat spullen in mijn eigen valies gegooid en mijn bed ingedoken om een onrustige nacht tegemoet te gaan. Ik was heel de tijd aan het overlopen of ik alles wel had meegegeven en of ik niets vergeten was voor Roxanne.Uiteraard was ik niets vergeten :)

Het afscheid in de creche was kort maar krachtig. Een dikke zoen en een nog dikkere knuffel en weg was ik. Op naar 4 dagen Zeeland! Met een klein hartje ben ik in mijn auto gestapt en naar het werk gereden. Daar werd ik meteen in de realiteit gegooid en had ik weinig tijd om na te denken over mijn kleine meisje . En dat was goed zo. Net zoals de rest van de bewonersvakantie goed was. Ik heb me geamuseerd! Natuurlijk hield ik wel contact met het thuisfront en dacht ik vaak aan Roxanne maar bovenal was ik heel blij dat ik op vakantie was. En ik wist dat Rox het goed stelde en dat die in meer dan goede handen was.

Ik zal niet ontkennen dat ik stond te popelen om te vertekken donderdagmiddag en dat het niet snel genoeg kon gaan het uitladen van de valiezen en het kort briefen van de collega's. Ik wou naar huis, naar de creche, naar mijn lieve kleine trol. Toen ik rond 16u30 eindelijk in mijn eigen wagen stapte reed ik met grote glimlach en een hart dat vreugdesprongetjes maakte richting Gent. De kleine ring zat muurvast dus mijn oorspronkelijk plan om met de auto haar op te halen en meteen ook alle spullen mee te nemen moest ik laten varen. Na 10 minuten aanschuiven parkeerde ik mijn wagen gezwind in de straat, sleurde de fietskar uit huis en trapte in een razend tempo naar de Gentse binnenstad. Recht naar Roxanne :)
Eenmaal aangekomen in de creche bleek mevrouwtje nog te slapen... en toen ik haar in mijn armen kreeg en overlaadde met kusjes kreeg ik enkel een bedenkelijk blik van haar. Niet meteen de reactie waar ik op had gehoopt maar bon goed :D Ik kan het haar ook niet kwalijk nemen, zelf ben ik ook wat grumpy als ik onverwachts uit mijn slaap wordt gehaald.
Ik was zo blij om haar terug te zien! Mijn lief klein trollemieke...wat had ik haar gemist!
M. (de kinderbegeleidster) wist me te vertellen dat alles goed was verlopen en dat Roxanne weing last had ondervonden van de verhuis en van het feit dat ze mij een aantal dagen niet gezien heeft. Op zich absoluut goed nieuws, had het vreselijk gevonden om te moeten horen dat er geen huis mee te houden was geweest gedurende mijn afwezigheid. Maar kan toch ook niet ontkennen dat het wel "fijn" geweest was om te horen dat ze het een BEETJE lastig had gehad ;-)
Tis ook nooit goed he *hihi*

Ik ben heel blij dat ik zo een flexibel en sociaal meisje op de wereld heb gezet. Het is een fantasische kleine trol die mijn hart helemaal heeft veroverd. Ik had me geen leukere dochter kunnen wensen. Het is zo een mooi en groot avontuur... Wat ben ik blij dat ik het allemaal met haar mag beleven en ontdekken. Ik ben zo ontzettend gelukkig met haar!