Omsingeld door gigantische olifanten

Ik word ontzettend moe van al die mensen die me met moeite durven aan te kijken, angstvallig het onderwerp "baby's" trachten te vermijden of mij helemaal proberen te mijden.En het zijn niet alleen kersverse collega's die zich geen houding weten te geven maar ook familie en vrienden zoeken en vinden duidelijk geen woorden om toenadering te zoeken. En laten die gigantische spreekwordelijke olifant alle ruimte innemen en het verstikt me haast. Maar ik heb ook de kracht niet om er zelf over te beginnen meestal dus blijft het heel onwennig en ik schiet dan vaak door in heel vrolijk te beginnen kwetteren. Vreselijk om mezelf dat te zien doen maar soms zie ik geen andere uitweg. Af en toe probeer ik wel over Kobe te beginnen maar veelal bots ik dan op een muur van stilte en een blik van medelijden, en dan klap ik ook toe.

Ik was zondag op bezoek bij een vriend van me (die ik al ken van in het middelbaar) en hij was op de hoogte van de geboorte van Kobe en had laten weten hier helemaal niet goed van te zijn. Ik op mijn beurt had gestuurd dat ik het geen enkel probleem vond om te praten over mijn mooie zoon en dat het ondanks de pijn best wel OK met me gaat. Maar de sfeer bij het binnenkomen was zo geladen, zo heftig om te voelen.... Al snel werd ook duidelijk waarom. Allé snel, het heeft toch een klein uurtje geduurd voor hun grote nieuws ter sprake kwam. Ik was wat over koetjes en kalfjes aan het praten en vroeg of het L. (de vriendin van T.) haar vrij weekend was en dat het toch vervelend moest zijn voor haar om dan ook nog eens vrienden van T. op bezoek te hebben. Er viel een stilte en er werden blikken uitgewisseld tussen L. en T. en tenslotte ritste T. zijn gilet open en toonde me met enige schroom zijn t-shirt met als opschrift "Be nice to me, my wife is pregnant" En ik was zo blij voor hen! Zo ontzettend blij! Uiteraard gaf ik T. een dikke knuffel en een zoen en voelde ik de tranen komen maar ik heb ze nog weten tegen te houden min of meer. Ze hadden er zo mee ingezeten om dit nieuws met mij te moeten delen na het verlies van Kobe en het moet voor mij toch een heel moeilijk moment zijn. Ja, het doet pijn om Kobe niet meer te dragen maar dat doet niets af aan de vreugd een het gelukzalige gevoel dat ik heb als ik eraan denk dat T. papa wordt!
Kort na deze openbaring kon ik het verhaal van Kobe vertellen, heb zelf menig deuren ingetrapt omdat L. en T. heel aarzelend en heel voorzichtig probeerden zonder mijn te bruuskeren. En ook dan bleef de sfeer heel zwaar en heel beladen. Vreselijk vervelend. Het doet me pijn dat mensen niet weten hoe ze hier en met mij moeten omgaan. Ik praat graag over Kobe, het is en blijft mijn zoon en ik ben zo trots op hem.
Door te praten verwerk ik ook het verlies en krijgt de pijn hopelijk ooit een plekje. Ik hoop het.

Op mijn -nieuw- werk (ik was 5 dagen begonnen toen ik te horen kreeg dat Kobe overleden was) is het een mengelmoes van reacties. Er zijn collega's die me mijden en me met moeite een blik durven te gunnen. Zelfs de vraag "hoe ist?" krijgen ze niet gesteld. Anderen kijken even de kat uit de boom en vragen dan aarzelend hoe het met me gaat en hoe ik me voel. En een klein aantal valt gewoon prompt met de deur in huis en vragen oprecht en heel bezorgd hoe het met met gaat en en hoe ik dit alles denk/hoop te boven te komen. Laten me vertellen over Kobe en over de gevoelens en gedachten die errond zweven. En schuwen ook niet de meer persoonlijke vragen (hoe was de bevalling, hoe zag hij eruit, denk je er over na om nog een keer te proberen,...) Wat ik heel hard weet te waarderen.
Vandaag was het mijn eerste teamvergadering en ik had een flesje bubbels mee om te klinken op mijn nieuwe job en ook op de geboorte van Kobe. Dat laatste werd wat onwenning onthaald maar ik wou vooral aangeven dat het OK is om over hem te praten en dat ik niet in tranen uitbarst als je me ernaar vraagt. Maar dan nog blijft het heel onwennig en trippelen mensen heel voorzichtjes rond me heen. Ik doe wel alsof alles OK is maar ik functioneer nog niet naar behoren. Ik voel dat ook dat het een opgave is om mijn hoofd erbij te houden. En om mijn enthousiaste zelve te zijn. Maar thuis blijven zou ook niet zoveel helpen vrees ik, dan blijf ik maar aanmodderen en in mijn gedachten ronddwalen. Het heeft allemaal tijd nodig en daar zal ik me moet bij neerleggen.

Ik merk wel dat mijn draakracht nihiel is. Ik functioneer min of meer als alles vlot loopt en er geen "tegenslagen" zijn of dingen die vragen om onmiddellijk te anticiperen. Deze middag was ik mijn fietssleutel kwijt en dat heeft me volledig van de kaart gebracht. Ik was bijna in tranen uitgebarsen van wanhoop... Echt heel triest. Heel mijn team zocht mee naar een oplossing en stak de handen uit de mouwen om mijn spullen te doorzoeken (die ik zelf al 4 keer doorwoeld had) wat superlief is natuurlijk. Ik voelde me wel weer een gigantische kluns maar ik was niet in staat om rustig na te denken over een oplossing. Ik was de weg kwijt. Het verlies van mijn fietssleutel had alle grond onder mijn voeten weggeslagen en probeerde me krampachtig rustig te houden en niet compleet in breakdown te gaan.
Toen mijn collega A. terugkwam met mijn sleutel (die op de speelkoer lag) was ik zo ontzettend opgelucht! Weer voelde ik de tranen prikken. Ik kan er niets meer bijhebben. Alles moet gesmeerd lopen of ik verlies mijn zeer broze evenwicht. Wat op zich niet echt geruststellend is. Maar waarschijnlijk wel weer "normaal" zoals alles wat ik nu voel en doormaak "normaal is in deze situatie" . Terwijl deze hele situatie ALLES BEHALVE NORMAAL IS! !Het is niet normaal om te moeten bevallen van een prachitg kereltje dat al 2 dagen dood in je buik zit. Het is niet normaal om al je toekomsdromen terug te moeten opbergen. Het is niet normaal om zoveel verdriet en pijn te hebben. Het is niet normaal om afschied te moeten nemen van je kindje. Niets is normaal in deze klot*-situatie!!!!!!!
ik haat het zo! Ik haat haat haat het echt!!!!!!