Oorlog

Het gesprek bij de huisarts zetten heel wat radartjes aan het werk in mijn hoofd.
Ik maakte dan ook een afspraak in de vrouwenkliniek te UZ Gent en in het Jan Palfijn om een gesprek te hebben rond de procedure van het BAM-moederschap en om heel veel informatie te kunnen vergaren.

Maar mijn hart, hoofd en lijf lijken wel in oorlog met elkaar. Deze 3 componeten die allemaal verenigd zijn in mij, gaan keihard in de clinch. Ik probeer alles te pakken te krijgen wat er in me omgaat van gedachten, angsten,vragen, wensen, verlangens.

Als ik naar mijn hart luister dan roept dat alleen maar keihard "JAAAAAAAA!" Dit is waar ik al zo lang van droom,waar ik zo naar verlang.Als klein meisje was ik al degene met de babypop en de kinderkoets, ik hield ervan om haar aan- en uit te kleden, te voeden,in slaap te weigen,... Als ik dacht aan later zag ik mezelf altijd met een lieve man en 2 dotjes van kinderen.
De voorbije jaren heb ik enkele belangrijke beslissingen moeten nemen en dat deed ik ook steeds in functie van een gezin.
Ik kocht een huis met 3 slaapkamers (waar er nog wel veel werk aan is op dit moment) en als ik een nieuwe auto ga kopen dan wordt dat hoe dan ook een caddy of een kangoo. Ik pik zoveel mogelijk mee van reisjes, weekendjes, daguitstapjes,... Omdat het allemaal wel een pakje ingewikkelder wordt als er kindjes zijn,....
In mijn hart is er geen twijfel, ik wil ongeloofelijk graag mama worden!

Mijn hoofd werpt allerlei barricades op : Kan je dit wel dragen? Ben je hier wel klaar voor? Hoe ga je het praktisch regelen? En financieel? Wil je je leventje dat je nu kent echt inruilen? Je huis moet dringend afgewerkt worden! Wat met evenutele nieuwe relaties? Wil je de hele medische mallemolen door? Wat als je ziek bent? Wat als je kindje ziek is? Heb je voldoende financiele reserves? ...
De vragen zijn eerder van praktische aard. Het enige waar ik erg mee worstel is het "opgeven" van mijn gekend leventje. Ik zou heel graag nog een jaartje of 2 de kat uit de boom kijken en genieten van alles in onbeperkte mate! Zonder rekening te moeten houden met een klein hummeltje...  maar mijn lijf geeft me die tijd niet echt...

De medische problemen zetten me heel erg aan het denken. Op DIT moment is het nog mogelijk om zonder al te veel obstakels zwanger te worden. Wel met medische begeleiding maar het is niet onmogelijk. Wat de toekomst brengt dat weet niemand en ook de dokters kunnnen er geen concrete voorspellingen over doen. Het enige dat zeker is, is dat het NU mogelijk is en dat ik niet zoveel tijd meer heb als andere vrouwen (tot mijn 32 ongeveer).
Wil ik het risico lopen dat mijn lijf binnen afzienbare tijd niet meer in staat is om zwanger te worden en mijn  kans op een zo natuurlijk mogelijke zwangerschap te hebben verkeken?

Ik begon EINDELIJK in het boek dat al meer dan 6 weken op de salontafel rondslingerde: "Geen partner,wel een kinderwens"
(een echte aanrader!) en dat bracht heel wat rust en inzichten met zich mee.
Het boek is zo lang onaangeroerd gebleven uit angst voor wat er komen zou, wat het zou losmaken in mijn hoofd.
Ik las het op  2 dagen uit en besloot alles eens grondig te overdenken want het voelde allemaal wel erg goed aan. Alles wat in dat boek stond was ook al door mijn gedachten gegaan.

Ik maakte jacht op een mooi schrift waarin ik alle vragen die ik had en waar ik een antwoord op wou vinden kon neerpennen en overpeinzen. Ik genoot van het schrijfproces, van alles zo concreet te zien staan en in mijn eigen handschrift. Het werd allemaal veel echter en overzichtelijker.
Enkele vragen waar ik een antwoord op zocht:
- Waarom wil ik zo graag een eigen kindje?
- Wat zijn mijn valkuilen, mijn zwaktes in dit proces?
- Waar ben ik bang voor? Waar zie ik tegenop?
- Wat zijn mijn sterkstes, mijn kwaliteiten in dit proces?
-Wat heb ik een kindje te bieden?
-Welke donor wil ik (bekend,onbekend)?
- Tegen wie vertel ik wanneer wat ik van plan ben? Wat er staat te gebeuren?
- Kan ik het mijn kind aandoen om zijn donor niet te kennen?
-Hoe heef ik de mannelijke rol in het leven gestalte?

BIjzonder was wel om te merken dat ik over heel veel van deze zaken helemaal niet lang hoefde na te denken
Ik wist het allemaal al.Onbewust had ik al een hele weg afgelegd!
Het idee van BAM-mama sluimerde al langer door mijn hoofd maar ik ben er nooit echt heel concreet en bewust mee aan de slag gegaan. En nu opeens,nu ik dat hele proces in gang heb gezet blijk ik op cruciale en moeilijke vragen meteen een antwoord te kunnne geven. Het maakte me gelukkig. Wetende dat dit geen bevlieging is.En dat dit iets is waar ik me goed bij voel.

De afspraken in het UZ en Jan Palfijn komen nu wel in een ander daglicht te staan... Van overwegend informatief naar "Ik wil de procedure graag opstarten". Ik heb mijn beslissing gemaakt, de knoop doorgehakt. Ik ga BAM-mama worden. En ik ben er zo goed mogelijk klaar voor... :)