OP ZOEK NAAR EEN EVENWICHT

Phoe... de gebroken nachten beginnen zijn tol te eisen. Ik merk dat mijn draagrkacht minder is en ik erg emotioneel rondhobbel. Het zijn ook nog steeds erg drukke dagen met bezoekjes van vrienden, afspraken her en der en dingen om te regelen. Mijn "To-do-lijstje" groeit elke dag maar iets afstrepen.. Ho maar! Het lijkt alsof ik niks gedaan krijg de laatste dagen. Roxanne heeft ook meer en meer last van huilbuien en word graag gedragen. Op dit moment zit ze in haar draagzak stevig tegen mijn buik aangesnoerd in de hoop dat ze wat langer dut en ik toch de tijd vind om mijn gedachten wat te ordenen =). (En met wat geluk ook mijn huis straks!) Want het is best wel pittg zo een kleintje in huis... Zeker als dat huis nog niet echt helemaal afgewerkt is en vooral de keuken meer op een chirokamp lijkt dan wat anders (afwassen gebeurt in een teiltje met water dat word opgewarmd in de waterkoker, ik loop meerdere keren per dag naar buiten om vuil water weg te gieten, koken doe ik op 2 kleine vuurtjes, flesjes afwassen is in een speciaal emmertje,...) het is met momenten echt een uitdaging om het rond te krijgen.
En dan zijn er ook momenten dat ik een partner mis... Heel banale zaken kunnen dat gemis opeens erg voelbaar maken. Ik die graag een douche wil nemen maar daar de tijd niet voor vind omdat Roxanne te pas en te onpas aan het huilen gaat. Of snel even naar de bakker lopen om een brood zit er ook niet in want Roxanne moet mee en een slapende baby maak je niet graag wakker. De afwas die zich opstapelt omdat ik met Roxanne op mijn arm door het huis wandel in de hoop haar stil te krijgen. De zoveelste nachtvoeding die ik moet geven (Geld zou ik geven voor nachtje doorslapen! Want de laatste 2 maand van mijn zwangershap was het ook een illusie om nog een nacht echt goed te slapen). Overal en atlijd moet dat kleine meisje mee met mij. Ik kan ze niet zomaar eventjes bij iemand laten want ja... er is niemand! En omgekeerd kan ik ook aan niemand vragen om die kleine klusjes even snel op te knappen want hé.. er is niemand!

Uiteraard zijn mijn vrienden, zus en mama bereid om te helpen en mag ik hen ten alle tijd vragen om een helpende hand te reiken aar het zijn vaak dagdagelijkse beslommeringen. Gewoon praktische zaken waar ik tegenaan loop.Soms wel frustrerend! Het feit dat ik nog altjd niet kan fietsen is ook best wel lastig. (De vrouwelijkheid is nog altijd niet helemaal op haar plooien na die bevalling...) want dat betekend dat ik alles te voet moet doen. En dat tempo ligt nu niet beduidend hoog =D Zo word naar de winkel gaan een tijdrovende bezigheid want dat moet vrij regelmatig gebeuren (ahja ik kan niet zoveel meenemen in 1 keer) en toch een hele onderneming keer op keer. Het is vaak een kwestie van plannen en van zoeken naar een fijn evenwicht.
Ik ben zeker niet te beschaamd om hulp te vragen, absoluut niet! Maar het is soms ook zo allesomvattend maar ook net zo banaal dat het niet gemakkelijk is om specifiek hulp te vragen. Het zijn echt moment-opnames; Ik wil dat er DAN iemand mijn afwas zou kunnen doen. Of dat er juist DAN iemand mijn was zou kunnen opplooien. Of mijn bed opmaken. Of even naar Roxanne wil kijken zodat ik toch op z'n minst kan douchen zonder dat ik met gespitste oren sta te luisteren of ze de longen niet uit haar tere lijfje krijst.
Het is dus een zoeken naar een balans. En ik vind die wonderwel vaak snel maar er zijn ook momenten dat ik gewoon de boel de boel laat en in plaats van naar de winkel tracht te gaan een pizza laat leveren, de afwas gewoon laat staan tot de volgende dag, de was nog een dagje langer op het rek laat hangen, ... Tot ik opnieuw de kracht heb gevonden om het evenwicht te herstellen en de zaken weer kan aanpakken.

ik merk dat ik er vrij rustig onder blijf, onder de grote omwenteling. Ik probeer het ritme van mijn kleine trollemie te volgen zonder aan mezelf voorbij te gaan. Ik blijf aandacht besteden aan hoe ik eruit zie (Ik kan EINDELIJK terug mijn kleedjes aan, zo fijn!) en vind het belangrijk om proper gewassen en met een tikkeltje make-up (om de wallen te verbergen haha) onder de mensen te komen. Want zoals ik me had voorgenomen wil ik dat mijnleventje verder blijft kabbelen, ondanks de komst van mijn kleine meid. UIteraard ben ik bereid om rekening te houden met haar maar mijn geluk staat voorop. Een gelukkige mama is een voorwaarde voor een gelukkig kind. En ik word nu eenmaal gelukkig van sociaal contact, van zaken ondernemen, dagtripjes, gezelligheid opzoeken in de stad,... En ook al is het niet altijd even gemakkelijk om die zaken te blijven doen ik wil het wel heel graag. Roxanne heeft recht op een gelukkige mama en ik heb recht op mijn eigen leven waar ik volop van kan genieten. Het moederschap moet niet als een molensteen om mijn nek komen te hangen maar net een verrijking zijn.