PICK-UP - Rollercoaster 8

Deze ochtend werd ik dus om 10u verwacht in het ziekenhuis voor de pick-up. Helaas heb ik nacht gehad en ben ik dus al van 6u de veren, druk aan het werk met een lege maag. Ik moet nuchter blijven omdat ik onder volledige narcose ga, zeer vervelend om een stapel boterhammen te moeten smeren met een knorrende maag. Maar goed, het is gelukt en om 10u stond ik aan de dubbele deur van het IVF-centrum waar Ann me al opwachtte. (Eigenlijk was ze aan het wachten op een andere vrouw maar het was hoe dan ook een leuk weerzien :) )
Deze keer koos ik voor een gedeelde kamer, bij de vorige pick-up had ik graag een privékamer maar nu was dat niet meer nodig. Ik kreeg een bedje aan het raam toegewezen en mocht me installeren. Had mijn laptop meegenomenom wat verstrooiing te hebben en naar filmpjes te kunnen kijken. Goede zet Alice!

Ann kwam geregeld eens binnelopen voor een infuusje, papieren, middel tegen misselijkheid,... En ze vertelde dat ze nog vaak aan ons laatste gesprek moest denken, hier in de cafetaria van het ziekenhuis. Op de sterfdag van mijn vader was ik een kop koffie gaan halen beneden en op het zelfde moment stond zij daar ook aan te schuiven. Ze was nogal verwonderd om mij te zien want ik moest helemaal niet op controle komen die dag. Heb staan snotteren in haar armen en haar verteld over mijn papa die op sterven lag en dat het allemaal zo heftig was. Een mooi en intens warm moment. Fijn ook om te horen dat ze het nog weet en dat het ook wel indruk heeft nagelaten bij haar. Ik schrok er wel van toen ik de tranen voelde opwellen, maar vorige week was het 2 jaar geleden dat mijn papa gestorven is en het zijn wat lastige dagen. Onverwacht maar daarom niet abnormaal. Het is tenslotte een emotionele en toch wel spannende dag vandaag.

Rond 11u30 werd ik dan de gang nog eens doorgezwierd naar de punctieruimte waar ik mocht plaatsnemen op de stoel met de beentjes in de beugels. Mijn prachtig operatieschortje mocht ik strategisch tussen mijn benen plaatsen zodat de vrouwelijkheid nog een beetje bedekt bleef. Niet onaangenaam gezien het groot aantal personen die daar in de zaal rondcirkelden. Van schaamte is al lang geen sprake meer maar elegant kan het niet genoemd worden he om daar zo met de benen in de lucht te liggen ;)
De anesthesist werd erbij gehaald (dezelfde als de vorige keer) en ook daar kwetterde ik nog even kort mee tot het mondmaskertje werd geplaatst en de verdoving werd ingespoten. Alles tintelde in mijn gezicht en vanaf dan weet ik niets meer... Geen idee wat ze daar allemaal met mij hebben uitgehaald maar toen ik wakker werd was ik nog in de punctiezaal maar lag ik al op mijn bed. Ik was al goed wakker (denk ik) en begin alweer vrolijk te tetteren met de mensen die aanwezig zijn. He, jullie hebben mij naakt gezien dus er mag ook zeker en vast een conversatie vanaf :D
De laborante sprong in mijn oog en zij wist me te vertellen dat er 9 eicellen waren gevonden. *juij!* Ik vroeg haar of ze dan nu het sperma ging injecteren - Ja - en ik babbelde lustig verder "Alle seg, zo fijn als job kindjes mogen maken! Bedankt alvast he! En kies maar mooie zaadcellen uit, liefst met blauwe ogen ;)" Het was de anesthesist die me naar de kamer voerde en ook daar moest ik weer een babbeltje mee slaan. Ik was duidelijk goed wakker :D
Het is toch vaak leven in de brouwerij als ik ergens ben ¨*haha*

En nu ben ik aan het wachten tot ik ontslagen word uit het ziekenhuis. Beetje saai wel om hier zo te liggen en niks te doen. En honger te lijden vooral! Honger toeme toch! Maar nu kan het toch echt niet lang meer duren se. De verpleegster is al langs geweest om nog eens alles door te nemen en de shitload aan medicatie te overlopen. Ik mag weer aan de utrogestan *jakkes!* en aan de asaflow en aan de spierontspanners. Hoera! (Niet dus he!)
Bij de cryo-terugplaatsing moest ik geen medicatie nemen (wat was ik blij) omdat het toen in een natuurlijke cyclus was en mijn lichaam het spoor niet bijster was geraakt door spuiten vol hormonen. Nu moet ik het nog even "overnemen" en blijven hormonen toedienen om de slaagkansen te verhogen. Nadeel is wel dat de utrogestan mijn regels tegenhoudt dus ik ook niet lichtjes voorbereid kan worden op het falen van deze poging. MIjn regels zouden binnen een dikke week stillekesaan op gang komen als het niet gelukt is. Maar door die vieze utrogestan zal dat niet het geval zijn. Kak.
Aan de andere kant is het ook wel ergens geruststellend ofzo. Ik weet het niet goed maar hoezeer ik die medicatie ook verafschuw, de slaagkansen worden hierdoor wel hoger. En het vertouwen in mijn lijfje is niet bijzonder hoog in dit traject. Het is zeer dubbel gevoel die medicatie. Ik ga ze hoe dan ook gebruiken, wil elke kans optimaal benutten en neem er dan de nevenwerkingen wel bij.

Ben beetje zenuwachtig voor het telefoontje van morgen. Dan krijg ik te horen hoeveel eicellen er bevrucht zijn en hoeveel er waarschijnlijk zullen blijven doordelen. Bij de vorige poging had ik  6 eicellen en 2 daarvan zijn goed verder blijven delen (Eentje daarvan is nu mijn geweldige kleine trol <3) en ik weet dat ik toen een beetje teleurgesteld was over het aantal eicellen. Nu ben ik erg opgetogen, 9 stuks! Das 1/3e meer dan de vorige keer... hoplijk zit er een goed exemplaar bij. Of meer dan eentje ;) Want hoewel ik deze hele ingreep niet erg vind om door te maken wil ik er mijn hobby ook niet van maken ;)

Nagelbijtend spannend!