Pijnlijke kritiek op "keuze" anonieme donor

Het gaat hier gelukkig een heel pak beter dan een aantal dagen/weken terug... Het zijn echt heel intense weken geweest waarin ik mijn balans helemaal kwijt was en me liet meesleuren in een negatieve spiraal. Ik had gewoon de energie noch de tijd om er tegen te vechten. Die 2 dagen thuis in bed (geveld door de buikrgiep) hebben me echt deugd gedaan. Heb daar een nieuwe adem kunnen pakken en er zijn heel wat zaken in beweging gezet. Ik ben acitef op zoek gegaan naar loopbaanbegeleiding, houd de VDAB-site in het oog,waak als een tijger over mijn uurrooster en probeer hierbij te schipperen tussen collegiale collega en onwrikbare Alice die geen extra "lastige" diensten wil werken, heb nog een weekendje weg gepland met een vriend én Roxanne, enkele dates met vrienden die energie geven, geregeld dat ik in de zomermaanden terug 30u werk zodat ik toch vakantie heb en ook de 3 weken dat de  creche sluit beter kan overbruggen maar in september terug voltijds aan de slag ga, ... Heb terug het gevoel controle te hebben op verschillende zaken en niet meegesleurd te worden in een leven dat ik niet wil. In het gevoel "geleefd" te worden. Er zat daar zo ontzettend veel weerstand op. Echt uitputtend! Maar goed op dit moment heb ik terug een betere golf te pakken maar ik moet alert blijven en het is en blijft zoeken naar een werkbaar/leefbaar evenwicht. Ik was echt uitgeput. En das geen fijn gevoel.

Maar er is iets anders dat me bezighoudt deze dagen... Af en toe verschijnt er een artikel over BAM-mama en over anonieme donoren. Stuk voor stuk herkenbare verhalen en ik kan het ook niet laten om ze te lezen. Gewoon omdat het zo dicht op mijn vel zit en af en toe heb ik ook gewoon nood aan erkenning én herkenning. Die artikels zijn doorgaans leuk om te lezen maar de comments die erop volgen kunnen me wel heel erg raken. En dat is ook goed. Het is goed dat het me van slag brengt en ik het er lastig  mee heb. Dat betekend ook dat ik er niet licht over ga en dat ik echt bezig ben met de toekomst van Roxanne.
Veelal zijn het harde woorden met betrekking tot de anonieme donorkinderen (verder in de tekst afgekort als ADK)  en dat wij niet weten wat we die kinderen aandoen. "Hen een stuk van hun afkomst ontzeggen is onmenselijk.  We ontnemen hen hun identiteit. Het gemis is enorm pijnlijk. NIet weten van wie je afstamt, er is atlijd een deel dat ontbreekt. Gapende wonden, littekens voor het leven,..." En ga zo maar door. Heel pijnlijk om te lezen en het grijpt me telkens weer naar de keel. Ik heb heel goed over mijn keuze nagedacht, vind het vreselijk dat ik Roxanne een deel van haar biologische afkomst heb ontnomen. Het was de zwaarste drempel om over te sukkelen. Ik vind ook dat ieder kind recht heeft om zijn of haar afkomst te kennen en ik vind het ontzettend lastig dat in Belgie niet veel opties zijn. Of je gaat voor een compleet anonieme donor of je zoekt in je omgeving iemand die wil doneren of maakt een constructie met een man met grote kinderwens maar geen partner/homo. Die laatste twee opties zijn toch ook niet atlijd zo rooskleurig me dunkt. Dan is het kiezen voor een anoieme donor voor mij de beste oplossing gebleken waar ik mij het meest comfortabel bij voel en waarbij ik ook het gevoel heb mijn dochter én mezelf recht te kunnen aankijkeni n de spiegel.Zonder schaamte of schroom. Maar het blijft en harde noot om te kraken en ik moet er ook steeds alert op blijven hier nu maar ook in de toekomst open over te communiceren met de kleine trol. Het mag zeker geen taboe zijn! Ik wil heel graag dat ze er zelf mee in het reine kan zijn en dat ze kan aanvaarden hoe ze is ontstaan. En dat ze een deeltje van haar biologische indentiteit mist. Ik zou het vreselijk vinden als ze het gevoel heeft op een of andere manier ontworteld te zijn, geen goede basis te hebben omdat ze haar donor niet kent. Als een wankele stoel op 3 poten... Door me goed in te lezen en me te laten omringen door fijne vrienden en andere BAM-mama's hoop ik een goed draagvlak te creeëren voor haar waar ze altijd bij iemand terecht kan om haar verhaal te doen en haar zorgen te delen. Maar waar ook ik ten rade kan gaan over hoe ik iets zus of zo moet aanpakken. Het belang van een goed netwerk wordt nog maar eens duidelijk. Ik ben ontzettend blij dat iedereen die me nauw aan het hart ligt het geen struikelblok vind dat Roxanne een ADK is. Dat er geen etische bezwaren of zo zijn geweest. Goede en intense gesprekken daarintegen wel. Veel zaken tegen elkaar afgewogen. Veel gesnotterd en gelachen. Veel vragen beantwoord en nog meer vragen gesteld. De keuze om voor een anonieme donor te gaan was allesbehalve een makkelijke! En het raakt me dan ook om te moeten lezen dat mensen "ons" verwijten niet goed na te denken, niet weten wat we aanrichten, egoisten pur sang te zijn,... Terwijl het zo een intense en lange weg is geweest en ik zo ongeloofelijk veel liefde voel voor mijn lieve kleine meisje. En ik weet het, liefde is misschien niet genoeg maar ik kom er toch al een heel eind mee :) Als ik naar mijn dochter kijk dan zie ik geen 101 naalden, geen hormonen, geen tabletten, geen pillen, geen genante onderzoeken, geen legertje aan dokters, geen pijnlijke IUI's, geen interne echos, geen negatieve zwangerschapstesten,geen mentale breakdowns,... Dan voel ik geen shaamte, geen verdriet, geen pijn, geen gemis, geen twijfel, geen aarzeling... Neen dan zie en voel ik alleen maar onmetelijke LIEFDE!

Ik denk dat de ADK die heel erg worstelen met zichzelf en het feit dat ze niet weten van wie ze biologisch afstemmen voor een groot stuk te maken heeft met het feit dat het veelal mensen zijn die pas op latere leeftijd zijn te weten gekomen dat hun papa niet echt hun "papa" is, in de letterlijke betekenis van het woord dan. Dat nieuws moet als een mokerslag aankomen... Dat kan niet anders. Verraad, bedrog, verdriet,.. Het zijn gevoelens die ongetwijfeld allemaal de revu zullen passeren. Het is ook vreselijk dat dat gegeven zo lang voor hen is verborgen gehouden. In de jaren 80 en zelfs nog een heel eindje in de jaren 90 werd er aan wensouders meegegeven dat het beter was om dat "stukje info" niet te delen met het kind als het niet persé hoefde; Dat is toch echt onmenselijk? Het is een fundamenteel onderdeel van wie ze zijn (of denken te zijn) dat zomaar wordt weggevaagd als ze de waarheid ontdekken. Ik kan me de verschrikking en de onsteltenis niet voorstellen... VRESELIJK! Ik vind het moeilijk om de stroom aan reacties te filteren en om zaken in het juiste kader te plaatsen. Net omdat ik heel wat perspectieven mis en het verleden van de mensen die zo een zaken neerpennen niet ken. Maar de onmacht, de woede en het verdriet spatten soms echt van het scherm af. Het maakt me ook droef dat zo en praktijken uberhaupt konden gebeuren!

Maar ADK heden ten dage worden toch veel beter omringd denk ik, hoop ik. Het is geen echte uitzondering meer. Lesbische kopppels doen ook beroep op de spermabank, BAM-mama's, onvruchtbare kopppels gebruiken zaad- of eicellen van iemand anders,...  Ik hoop alvast dat ik Roxanne kan meegeven dat het een weloverwogen keuze was en dat ik er echt heel goed over heb nagedacht. En dat ze zich een compleet mens kan wanen, ondanks het ontbrekende stuk biologische identiteit. Door er heel vroeg heel open over te praten met haar én ook zonder enige schroom in dialoog te treden met de omgeving hoop ik heel wat pijn te voorkomen. Vragen zullen er onvermijdelijk zijn, verdriet en kwaadheid waarschijnnlijk ook wel. Daar heeft ze ook alle recht toe. Het is mijn beslissing  geweest om met het hele traject van start te gaan en om te kiezen voor een anonieme donor. Daar heeft zijn helemaal niets over te zeggen gehad. Zoals bij iedereen is een kinderwens ontzettend egoistisch en bij voorbaat al een keuze die jij en alleen jij (of als koppel) maakt. Het is een gigantische verantwoordelijkheid, een nieuw leven maken. Hoe bewust en overtuigd ik ook voor haar heb gekozen, elke maand opnieuw, het neemt niet weg dat Roxanne zelf helemaal geen keuze had.

Ik hoop dat ze mijn beslissing kan respecteren en begrijpen. En dat ze beseft hoeveel ik van haar houd en dat ik mij een leven zonder haar niet kon voorstellen. Ik weet dat er nog lastige momenten zullen aanbreken, dat er nog harde woorden gaan vallen, dat we het allebei niet meer zullen weten hoe het verder moet (hallo puberteit!) maar ik  hoop vooral dat er heel veel liefde zal zijn in haar, in ons leven.  En dat ze nooit of te nimmer twijfelt aan de keuze die ik heb gemaakt voor haar. Dat ze weet hoe gewenst en hoe geliefd ze is. En dat ze helemaal perfect is zoals ze is. En dat ik heel bewust heb gekozen om met een anonieme donor te werken om pijnlijke en ingewikkelde constructies te vermijden. Of om te moeten opbiechten dat ze het resultaat is van een reeks goed getimede liefdeloze nachten. Maar dat ik het op de goede manier wou doen, op de manier die ik aanvaardbaar vind en die me het meest ethisch en verantwoord leek en lijkt. Zodat ik haar met opgegeven hoofd kan aankijken en vol overtuiging kan zeggen dat ze zo ontzettend gewenst is! En dat mijn liefde voor haar echt geen grenzen kent. Mijn lieve kleine trol... wat houd ik toch van jou!