Aanloop naar bevalling nummer 3

Het zijn hier nog heel heftige dagen geweest... Een relaas van de aanloop naar, de bevalling zelf en de kraamweek. Precies of zaken kunnne gewoon nooit een "normaal" verlopen. Of op z'n minst kabbelend, rustig zonder hoge pieken en dalen. Neen, er moet altijd spektakel rond hangen *zucht*

Aanloop naar de bevalling
Zaterdag 3 oktober 20
Ik kreeg een berichtje van de zus of de auto beschikbaar was die dag en aangezien ie toch gewoon voor de deur stond en ik geen wilde plannen had mocht ze hem uiteraard komen halen. Een kwartiertje later stond ze al voor de deur en boven het obligate kopje koffie vertelde ze dat T. (haar vriend) al 2 weken en licht zeurend buikpijnjte had en ze vermoedde dat het wel eens appendicitis zou kunnen zijn. Aangezien ze zelf 38 weken zwanger is en T. toch graag bij de bevalling wil zijn nemen ze liever het zekere voor het onzeker en gaan ze even lansg de spoed. Als het dan toch appendicitis is dan kan die er nu of eerstdaags worden uitgehaald en is T. weer helemaal op de been als de kleine man zich aandient.
Toen ik die middag telefoon kreeg was het verdict helaas geen appendicitis... T. heeft 3 jaar terug een liesbreuk gehad en die zorgt nu voor een complicatie. De liesbreuk werd herstelt met een netje en met een soort van ring. DIe ring is losgekomen én in 2 gebroken en is nu schade aan het aanrichten in de buik van T. (horror!) Een operatie dringt zich op maar de chirurg wil zich goed voorbereiden en een goed team samenstellen dus geen overhaaste acties uitvoeren. De operati zal vermoedelijk woensdag 7 (of misschien dinsdag 6) oktober worden uitgevoerd. Uiteraard geen leuk nieuws en ik was even helemaal van de kaart. Wat een verschrikkelijke timing! Wat vreselijk voor de zus en T.! Maar aan de andere kant ook blij dat ze er tijdig bij waren en erger is kunnen voorkomen.
Licht paniekje ook wel want T. was een belangrijk onderdeel van het opvangplan van Roxanne tijdens mijn bevalling en ik had toch ook graag de zus aan mijn zijde gehad terwijl ik die beproeving nog eens doorsta. Niets onoverkomelijks maar het vraagt wel weer heel wat van mijn denk- en redeneervermogen om die puzzel te leggen.
Daarbovenop komt ook nog eens dat ik 2 dagen later naar de gynaecoloog moest voor de 40w controle en er dan een datum voor inleiding zal worden bepaald (als meneertje nog steeds niet spontaan wil afkomen). Error in mijn hoofd! Snel schakelen en handelen is de boodschap om een oplossing te zoeken. Maar ik wil ook wel voldoende nabijheid schenken aan de zus en niet het egoistische zwanger vrouwtje uithangen. Moeilijk evenwicht want heel mijn planning viel in duigen en met die planning ook de veiligheid en de zekerheid die ik Roxanne wou bieden in de dagen rond de bevalling.
Gelukkig kan ook nu weer rekenen op mijn geweldige vrienden en slechts 1 telefoontje later is er al een plan B bedacht en kan Roxanne ergens terecht in nood. Ik besef nog maar eens hoe geweldig het is om zo een mooi netwerk te hebben en zo omringd en gedragen te worden door prachtige mensen <3

Maandag 5 oktober
Controle bij de gynaecoloog
En daar zit ik dan weer in de wachtzaal van de dokter, beetje ongeduldig te wezen en vooral zenuwachtig voor wat komen gaat. Toch altijd spannend zo een echo :) Veel is er niet meer te zien op de beelden, behalve een wazige schim die Ricardo moet zijn. Maar al gauw blijkt dat meneertje nog steeds niet is ingedaald én dat ik geen ontsluting heb, allé een vingertopje. Ik krijg te horen dat ik moet afwachten, dat er niets kan gedaan worden om de zaken in gang te zetten want het is niet gunstig, ik moet de natuur zijn gang laten gaan. Hierop reageer ik wel een beetje angstig omdat vorige week de baby geschat werd op een kleine 4 kilo en nu reed op 4 kilo 200 strandde... Ik piepte dat ik me hier toch wel wat zorgen over maakte omdat ik ook wel met zw-diabetes kamp én insuline moet spuiten. Hierop draaide het gesprek prompt in een andere richting en werd er resoluut beslist dat Ricardo geboren moest worden. Goede omstandigheden of niet, meneertje moest eruit. *slik*
Ik legde de dokter de nogal speciale situatie uit van T. en mijn zus waar er uiteraard veel begrip voor was. Er werd dan ook besloten om mij woensdagavond te laten "binnenkomen" om 22u (want er was nog een hele weg af te leggen) om de bevalling in te leiden. Nog een korte toelichting van wat er te gebeuren stond (tampon met medicatie, infuus, vliezen breken, bevallen) en het conslut was afgelopen. Woensdagavond dus. Spannend.
Eenmaal buiten meteen de zus gebeld om dat te bespreken en het praktisch allemaal even te organiseren.Ook kort even met MJ gestuurd en zij gaf me de tip om naar een osteopaat te gaan voor een behandeling, wie weet kon zij wel mijn bekken een beetje manipuleren zodat Ricardo alsnog besloot om in te dalen (want ie zat nog steeds niet met zijn hoofd in mijn bekken! Lag wel in de juiste richting maar was nog vrij en vrolijk aan het bewegen)
Ik nam deze raad ter harte en belde meteen met de aangerade osteopate, ik kon die avond al terecht, in allerijl nog een oppas voor Rox gefikst (dank u zus <3) en die avond lag ik om 20u op de behandeltafel. Er was nergens echt spanning te voelen in mijn lichaam als ik over de bevalling sprak (klopte ook, ik had geen angst voor de bevalling) maar mijn sacrale gordel was wel heel erg gespannen, daar zat veel druk op. Ze liet me wat vertellen en na het aanhoren van het hele relaas (operatie eierstok, IUI, IVF, overlijden Kobe*,... ) begreep ze waar die spanning vandaan kwam en was dat ook niet zo verwonderlijk meer. Er werd ongeveer een uurtje aan mij gesleutels, geschud, gekneed en gevoeld zonder enige garantie. Ik kreeg ook nog een aantal oefeningen mee voor de komende dagen. Op hoop van zegen.

Woensdag 7 oktober
Afscheid Roxanne - Stap 1 van de mini-marathon
Ik hield Rox die woensdag thuis van school, het waren tenslotte onze laatste uurtjes alleen samen en ik voelde toch de hele tijd een brok in mijn keel. Heel vreemd te weten dat mijn kleine meid binnenkort een grote zus zou zijn. En dat we niet meer met z'n tweetjes maar een 3-eenheid zouden vormen. Ik kon ze niet genoeg knuffelen en strelen, mijn lieve kleine meisje <3  Maar ook de stress rond het opvanggedeelde speelde me parten. Ik kon haar niet echt voorbereiden op het plan B omdat de mutti niet mocht weten dat ik ingeleid zou worden en ik wou vermijden dat Rox iets zou verklappen. (MJ zou Roxanne ophalen op school en daar blijven logeren op donderdag als ik niet tijdig was bevallen)
Toen de mutti aan de deur stond om Rox op te halen was het een vervelend momentje. Roxanne wou niet meteen meegaan, was wat tegendraads (is ook een peuter van 3) en nogal aanhankelijk naar mij toe. Ik had ze de afgelopen tijd ook al veel "weggedaan" omdat het voor mij fysiek te zwaar werd om haar te vertroetelen. Ik kon niet anders dan af en toe afstand nemen en tijd voor mezelf. Maar het was veel geweest, teveel en dat voelde ik ook wel.  Zelf was ik ook emotioneel omdat het de laaste keer was dat ik haar zou zien zonder haar broertje erbij.  Mijn hart brak toch een beetje op die moment. De mutti vond het duidelijk lastig dat Roxanne niet zo enthousiast was en reageerde nogal fel op haar. Helpt niet op zo een moment. Nog een laatste knuffel en kus (en nog één en nog één) later is ze dan toch met Oma meegegaan. Toen ik de deur sloot stond de tranen me in de ogen. Mijn kleine meisje... Wat zie ik je graag! En wat had ik je graag nog veel langer dicht bij me gehouden en geknuffeld. Zoveel liefde. Zo ontzettend veel liefde.
Het was heel moeilijk om haar los te laten omdat ik wist dat alles anders ging zijn de volgende keer dat ik haar terugzag. De wereld zoals ze die tot dan toe kende zou er niet meer zijn. Het gezin waar ze zich zo veilig en geborgen in voelt zal er de volgende keer totaal anders uitzien. En dat raakte me diep. Alsof ik haar daar niet genoeg op had voorbereid. Alsof het me dan en daar overviel, wat ik haar "aandoe". Hormonen he. *zucht*

Ik rommelde nog wat in mijn huis, deed een verwoedde poging om nog eens alles wat op te ruimen en checkte voor de 100e keer mijn koffertje. Ook zette ik alles netjes klaar voor MJ en de zus (geboortesuiker, tas voor Roxanne met overlevingspakket voor de komende dagen, maxi-cosi,...) en probeerde ik me willens nillens wat af te leiden. Vanavond was het zover. Over enkele uurtjes zou ik naar het ziekenhuis gaan en bevallen van mijn zoontje. Heel gek. Heel beangstigend ook wel.

Opeens bedacht ik dat ik Ricardo al een tijdje niet meer bewust gevoeld had. De schirk sloeg me opeens ontzettend om het hart en ik ging als een zotje op mijn buik duwen. Geen reactie! Het bleef stil vanbinnen, al mijn porren, duwen en prikken ten spijt. Hartslag racete de hoogte in en bleef maar duwen op mijn buik. Stond op het punt om half hysterisch de kraamafdeling te bellen toen ik besloot om even rustig te gaan liggen en Ricardo de tijd te geven om te reageren. Ik bleef porren en duwen op mijn buik en was heel erg gefocused op beweging. Eindelijk! Een heel licht aarzelend golfje ergens in mijn buik.  Nog niet helemaal gerustgesteld bleef ik verder prikken en gelukkig reageerde Ricardo ook steeds duidelijker.
Stresslevel zakte weer een beetje. Echt gerust ben ik er nooit in geweest deze zwangershap en ook nu weer voelde ik hoe de paniek mij totaal overmande en het verdriet rond Kobe* weer naar boven stuwde. Zorgeloos kan ik deze zwangershap niet noemen. Helaas. En ook op deze laatste dag was de angst niet ver te zoeken.

Ik keek nog naar een aflevering van een hersenloos programma op VIJF-tv en om 19u besloot om te gaan douchen. Ik wou er graag netjes en verzorgd uitzien voor de bevalling. Bij Roxanne en Kobe* had ik daar ook een punt van gemaakt, dat ik er goed uitzag als ik het ziekenhuis binnenging. Haar netjes gewassen, mooie kledij aan, wat make-up,...  Een lange en onstpannende douche later keek ik nog eens in de spiegel naar mijn dikke buik. Spannend. Daar zat mijn kleine mannetje in en die zou nu heel snel geboren worden.  Slik. Tranen. Slik. Het lange wachten eindelijk voorbij.

Ik had een taxi besteld voor 21u30 en exact om 21u30 rinkelt mijn telefoon. "Taxi staat voor de deur mevrouw" dus ik grabbel alles bij elkaar, kijk nog een keer in de spiegel naar mijn kapsel en open de deur. Ik had een chauffeur op de stoep verwacht maar neen... die man zat nog in zijn auto, temidden van de straat. Ik hobbelde dus naar de taxi (met mijn valies en rugzak en dikke buik!) en de man wierp me door zijn geopend raampje toe dat ik maar moest instappen achteraan. Dus ik opende de schuifdeur en tilde met veel moeite het koffertje, de rugzak en uiteindelijk mezelf in de taxi. *slik*  Ik verwacht niet veel  ondersteuning of hulp maar als ik zo hoogzwanger ben (en neen, het is niet te ontkennen!) dan verwacht ik wel dat er hulp wordt geboden bij het inladen van bagage. Ik vertel dat ik naar Sint Lucas moet worden gebracht om te gaan bevallen, geen nood voeg ik er nog aan toe, ik moet nog worden ingeleid dus het is niet voor direct *vriendelijk lachje van mijnen twege* maar de chauffeur vraagt enkel nors "aan de spoed mevrouw?" en een beetje bedremmeld antwoord ik "ja... aan de spoed" 
De hele rit is in stilte verlopen. Heel vreemd. Eenmaal aan de spoed betaal ik de man (10 euro) en aarzel ik even om uit te stappen... Ik hoopte op enige assistentie maar niets daarvan. Ik takelde mezelf dus maar weer uit de auto en met enige moeite wist ik ook de rugzak en mijn koffer uit het busje te sleuren. En daar stond ik dan. Weer voor de deuren van de spoed. Weer klaar om te bevallen. Net zoals bij Kobe*. Pijnlijke steek in mijn hart maar ik raapte me samen en zette toch door. Ik melde me aan en kreeg de weg nog eens uitgelegd, ook werd er gevraagd of er mij iemand moest begeleiden (neen hoor :) ) en ik vatte de tocht aan door de lange gang. Opnieuw. Het was pijnlijk maar ook goed om dat wederom alleen te doen. Maar opeens voelde ik een gigantische kramp in mijn buik en ik kon niet snel genoeg een toilet vinden! Met toegeknepen billen en lichte paniek in mijn ogen strompelde ik verder door de gang op zoek naar een toilet, gelukkig zijn die dik bezaaid in het ziekenhuis en enkele seconden later kon ik met een gerust hart plaatsnemen op een toilet.  Na een kwartiertje (en heel wat krampen later) kon ik opgelucht het toilet verlaten. Een lavementje was zeker niet meer nodig ;)

Eenmaal boven op het verloskwartier aangekomen verwelkomde een verpleegster mij hartelijk. Het was de verpleegster die ook de nacht van Kobe* van dienst was. Ik herkende haar meteen en ook zij wist wie ik was. Wat wel heel fijn was, want zo was mijn verhaal aanwezig zonder dat ik het zelf moest vertellen. In 1e instantie wou ze me naar de kamer brengen waar ik ook bevallen was van Kobe* (das de beste kamer om ingeleid te worden omdat het daar rustig is en ver weg van alles en iedereen) maar ze begreep uiteraard dat het geen optie was om mij daar te installeren, tenzij het echt niet anders kon. Maar gelukkig  waren er nog kamers vrij en ik mocht naar kamer 1 (ik vermoed dat het dezelfde kamer was als bij Roxanne maar helemaal zeker ben ik het niet) waar ik me mocht installeren.

En zo begint het avontuur opnieuw...