ploep...!

Het zijn hier spannende dagen, morgen normaal nog es op controle om te zien of de kleine meid al aan de afdaling is begonnen. Maar ik vrees ervoor... En wel hierom :)

Ik was deze namiddag bij een vriendin die volgende week verhuisd en ik had pannenkoeken gebakken om haar en de helpers te plezieren. Als hoogzwangere vrouw ben ik niet meer in staat om met een schuurborstel in de weer te zijn of met zwaar chemische prodcuten 5 jaar oud vet van een keukenkast te frotten. Maar ik kan er wel zijn om gezelligheid te brengen! Zo gedacht zo gedaan, uiteraard lekker blijven plakken en kwetteren. Tot ik rond 20u15 opeens een "ploep" voel in de lagere regionen en een golfje warme vloeistof zich verspreid in mijn inlegkruisje. Nu was ik niet meteen gealarmeerd want ja, 9 maand zwanger, dan gebeuren er wel es meer vreemde zaken in de onderboek ;)  Maar dit was een sensatie die ik nog niet kende. Ik besteedde er niet al te veel aandacht aan en tetterde vrolijk verder maar 10 minuutjes later voelde ik opnieuw een golfje warm vocht zich verspreiden... Dit is niet meer OK! Ik vreesde dat mijn water gebroken was en snelde naar huis. Zonder iets te zeggen over mijn vermoeden nam ik afscheid (ik beloofde zelfs nog om even langs te komen de dag erop om de vorderingen te komen bezichtigen :D) en stapte op mijn fiets. Eenmaal thuis was het echt het Hollywoodiaanse beeld van een gigantische plas vruchtwater; echt "WOESCH!" en ik zag het letterlijk lopen en in een plas op de grond belanden. Naar binnen gesneld, de fietskar en de nieuwe fiets nog in een pijlsnel tempo naar binnen gesleurd en de badkamer ingevlucht. Eenmaal op het toilet deed ik een verwoedde poging om wat vruchtwater in mijn kannetje op te vangen om de kleur ervan te kunnen controleren (Vruchtwater is wittig/lichtroze met vlokjes in en ruikt zoetig, als het groen of bruinig ziet dan heeft de baby stoelgang gemaakt en dat is niet echt ok...) maar de 2e golf liet even op zich wachten en uiteraard was ik net te laat om het goed te kunnen vangen. Maar toch genoeg om te kunnen zien dat het helemaal OK was.
Ik grabbelde mijn GSM en belde vrolijk naar de kraamafdeling van Sint Lucas om te vragen wat ik nu moest doen... Want ja; hier was ik nu niet meteen op voorbereid. Slecht een 10% van de bevallingen begint met het breken van de vliezen, dusja... iIk was voorbereid op beginnende weeen, op bloedverlies of op de boodschap van Dr Bronselaer dat ik binnen moest komen omdat ze er uit moest. Maar niet op dit scenario :D Typisch!
Vrolijk en niet in paniek belde ik naar de materniteit en vertelde wat er zonet was gebeurd. Maar ik van weeen was nog geen spoortje te bekennen, in de verste verte niet!  De vroedvrouw verzekerde me dat het geen kwaad kon, het breken van de vliezen, en dat ik niet veel kon komen doen in het ziekenhuis op dit moment. Ik moest rustig thuisblijven en wachten op de komst van mijn weeen. Als die eenmal op 5 minuten kwamen en dit minstens een uur lang mocht ik binnenkomen in het ziekenhuis. Dus ik douchte me, belde even naar de zus om te zeggen dat het begonnen was maar dat ik gewoon moest afwachten. Ze stelde voor om af te komen, om te blijven slapen maar ik was doodkalm en zag er geen graten in om alleen in huis te blijven. Met de boodschap dat ik haar zeker op de hoogte zou houden van de vorderingen en dat ik haar waarschijnlijk uit haar bed zou moeten bellen vannacht namen we afscheid. Onderaan de trap verloor ik nog een geut vruchtwater (vervelend!) en ik nestelde me in de logeerkamer om een filmpje te kijken en rustig af te wachten... Toen ik me rond 23u15 recht heistte om naar het toilet te gaan kwam nog een golf vruchtwater mee en dat was meteen ook de laatste. 4 grote golven vruchtwater... NIet meteen geruststellend te noemen want als het kind al goed in je bekken is ingedaald dan drukt het hoofdje op je baarmoedermond en kan het vruchtwater slechts druppelsgewijs "ontsnappen", het feit dat het echt in grote getale kwam betekende dat ze nog heel hoog in de baarmoeder zat...

Meer dan een venijnige steek en een vervelende kramp van tijd tot tijd gebeurde er die nacht niet. Ik heb nog geslapen, ik heb om 4u nog een sultana-koek en druiven naar binnen gegooid en gewacht op de vreselijke pijnen die weeen heten te zijn. Maar die kwamen maar niet...
Dit was het begin van mijn bevalling :)
En op een of andere manier drong dat nieuws maar niet goed tot me door. Het besef dat het nu allemaal echt echt echt aan het gebeuren was leek maar niet aan te komen. Hoe bizar het ook mag klinken! Ik was heel rustig, heel vertrouwensvol ook in mijn lijfje en in de dokters. Maakte me geen zorgen en wachtte vooral af :)
In plaats van "wachten op Godot" was het hier " wachten op weeen"...
En in beide scenario's kwamen de hoofdrolspelers niet opdagen.