POTJESTRAINING
Ik heb het op de lang op de lange baan geschoven maar ben dan toch eindelijk gezwicht: Potjestraining voor de kleine trol!
Op 1 januari besloot ik: Nieuw jaar, nieuwe start, hoppa pamper uit! Roxanne had hier duidelijk een ander idee over en uitte heel wat protest die eerste dag. Na 2x op haar voetjes te hebben geplast ("oei... douche?!" riep ze uit) was het voor mevrouwtje voldoende en eiste ze een pamper aan haar billetjes. Toen ik die halstarrig weigerde en probeerde uit te leggen dat ze nu een grote meid was en dus geen pampertje meer nodig had kwam haar ondernemingszin nog eens heel duidelijk bovendrijven. Ze is dan maar zelf de trap opgeklommen om een pampertje te gaan halen in haar kamer en propte deze in mijn handen met een gezichtje rood aangelopen en helemaal volgesnotterd. Afscheid nemen van het pampertje.. Het was niet alleen voor mij een hoge drempel. ;) Onderbroekjes (die we samen gekocht hadden) waren des duivels en moesten zo snel mogelijk uit. Met als gevolg dat ze hier dus een aantal dagen in haar blote billetjes rondhuppelde.
Maar goed, de aanhouder wint en na haar middagdutje (met pamperkontje) belandde het 1e plasje dan toch in het potje! Het feestgedruis barstte los ten Huize Van Rijckeghem! Echt wauw, zo gelukkig, zo fier, zo overweldigend trots..niet te geloven! Samen dansten/huppelden we even door het huis en dan met het potje als trofee naar de WC om de inhoud er in te kieperen. Topmoment!
En dan had ze de smaak meteen ook te pakken, om de 30 seconden trof ik haar op haar potje aan, vol verwachting van een plasje.En als er dan per toeval toch een plasje in het potje belandde herhaalde het feestscenario zich. Allebei door het dolle heen met deze grote stap voorwaarts <3
Dit plasfeestje heeft een paar dagen aangehouden en dan was het nieuwe er wat af en werden de potjesbezoekjes ook wat minder (gelukkig) maar wel doelgerichter (hoera!). Echt onvoorstelbaar hoe snel ze het heeft opgepikt om zindelijk te zijn op gekende/vertrouwde locaties. Zo trots op haar! Mijn hart ontplofte nog maar eens van geluk en dan moest het 1e kaka'tje nog komen ;)
Want de kaka'tjes waren niet gemakkelijk om ook in het potje achter te laten. De 1e dagen zag ik dat ze letterlijk haar poepje dichtneep en heel ongemakkelijk stond te wiebelen. Als ik vroeg of ze kaka moest doen kwam er altijd een boze "Neen!" als antwoord. Op haar potje wou ze toen absoluut niet gaan zitten. Maar eenmaal een pampertje aan die billen kwam het kaka'tje snel, gelukkig. Eén keer had ik te laat door dat ze heel erg haar best aan het doen was om het kaka'tje op te houden en belandde het per ongeluk op de grond. Groot huilconcert en ontroostbaar over het verlies van het kaka'tje. Ik begreep niet goed wat er aan de hand was maar uiteindelijk meen ik te hebben begrepen dat de kaka "vies" is en dat het niet OK is om dat zomaar ergens achter te laten. (Zo heeft ze dat voor alle duidelijkheid niet gezegd he :D Maar als je herhaaldelijk de woorden "kaka vies", "bah", "stinkt" hoort als ze kaka heeft gedaan dan bespeur ik daar toch enige schaamte rond haar kaka'tjes.) Dus... hoorde ik mezelf opeens herhaaldelijk deze woorden zeggen: "Zo een mooie kaka! ","Proficiat, wat een mooitje! ","Oh mama vindt jouw kaka heel mooi! ","Ja mama's kaka is ook een beetje mooi he!" Meerdere keren per dag bejubelde ik onze kaka'tjes en deed ik alsof het de allermooiste van de hele wereld waren.
En tadaaaaaaa! Het heeft geholpen :D Weliswaar heeft ze haar eerste kaka'tje op potje in de creche gedaan, ze had het toch maar gedaan! Opnieuw was ik helemaal door het dolle heen en wist ik met mezelf even geen blijf. Dikke knuffel, vele zoenen en een 100 tal "proficiat! Zo flink van jou! Mama is trots, wauw!" later was de 1e euforie gaan liggen. (Vreemde gewaarwording, zo enthousiast zijn over een dagelijkse gebeurtenis).
En ook thuis vond haar kaka'tje snel de weg naar het potje. Opeens lag er een heel mooi exemplaar in haar potje (uiteraard grondig gefotgrafeerd, belangrijk voor het nageslacht) en herhaalde ons enthousiasme zich van de 1e dagen potjestraining.
Zo ongeloofelijk fier op wat die kleine dame allemaal verwezenlijkt! Echt zo overweldigend dat het ouderschap kan zijn, ik sta er soms zelf versteld van hoe ontzettend gelukkig en trots ik op haar ben.
Ondertussen zijn we een paar weken verder en gaat het eigenlijk ontzettend goed. Overdag heeft ze geen pampertje meer aan, enkel voor te haar middagtukje, als we thuis zijn/in de creche/bij oma. Als we het huis uitgaan heeft ze wel nog een dik poepke van de pamper omdat het niet te doen is om haar plasje lang op te houden. En ook de verplaatsingen van en naar creche zijn met een pampertje aan haar kont. Kwestie van niet op de fiets te zitten met een natte broek.
Ik verbaas mezelf er echt over hoe vlot dit allemaal gegaan is en hoe snel ze evolueert.
Mijn kleine trol wordt écht groot. *slik*
Maar ik ben zo fier, zo ontzettend fier! Kan dat aan geen mens vertellen hoe fier ik ben!
Liefde, alleen maar liefde voor dat kleine mensje. <3