Puzzelstukjes verzamelen - Aflevering 1

De afgelopen dagen ben ik heel intensief bezig geweest met mijn de vraag of er al dan niet een tweede kindje komt. Ik word er ontzettend moe van maar het doet ook wel deugd om mijn focus daar heel sterk op te leggen. Het beheerst nu wel een beetje mijn hersenpan maar het is ook gewoon nodig. Ik kan het niet blijven voor me uitschuiven en er zo wat luchtig over blijven praten. Het is tijd om er tijd voor te maken :)

Bij Petra (psy) heb ik het thema alvast aangesneden en daar zijn -zoals te verwachtten was- vooral nog meer vragen naar boven komen drijven. Vragen waar ik mee aan de slag moet en ook kan gaan.Vragen zoals: Hoe kom ik aan dat beeld van een gezin met 2 kinderen en waarom zou ik dat wel/niet bijstellen? Hoe groot is de factor "maatschappelijke verwacthingen" in deze beslissing? (Twee kindjes is haast de norm op dit moment!)  Hoe vastgeroest is het beeld van mijn gezin, kan ik ook een gezin zijn met een man en zijn kind/kinderen? Waarom is het belangrijk voor me om 2 biologisch verwantte kindjes te hebben, dus van dezelfde donor? (Ik sluit de optie om met een partner nog een kindje te hebben volledig uit, het is alleen of het is niet. Ik heb geen zin in vreemde constructies met 1 kind zonder gekende vader en 1 kind met een gekende vader.  Hoe moet dat dan als het fout loopt? De onderlinge relaties kunnnen heel erg onder druk komen te staan en daar heb ik bij voorbaat al geen zin in. Ook lichamelijk heb ik niet zo veel tijd meer om iemand te leren kennen door de miomen.) Wil ik de opofferingen die een gezin met 2 kinderen hoe dan ook met zich meebrengt maken, wil ik die prijs daar voor betalen? Hoe kijk ik naar relaties in de toekomst? ...
Op enkele van deze vragen heb ik al een antwoord, zomaar zonder nadenken. Andere vragen zorgen dan weer voor de spreekwoordelijke slapeloze nachten. Maar het is goed dat gesteld zijn, nu moet ik ze enkel nog zien te beantwoorden. Dit zijn vooral de emotionele vragen, alles waar gevoelens en verlangens bij komen kijken.
De praktische bezwaren laat ik gewoon voor wat het is bij Petra, daar moet ik me zelf gewoon even over buigen. Geen voer bij de psychologe :)

Gisteren werd ik verwacht bij Dr Decleer in Aalter. Als ik herstart met de behandeling dan wil ik graag dat alle onderzoeken (echo's, bloedtesten,...) in Aalter gebeuren. De wachttijden zijn daar beduidend minder lang en de consultatiemomenten zijn iets werk-vriendelijker (tussen 7 en 8u30!) wat zou betekenen dat ik veel meer in de luwte kan bezig zijn met de behandeling. Ik moet erg vaak in het ziekenhuis zijn op de meest onmogelijke uren vaak voor slecht een zeer kortstondig onderzoekje. Zonder Roxanne wisselde ik vaak op de laatste knip nog mijn dienst naar een laatdienst en sleet ik mijn voormiddag in de wachtkamer van het ziekenhuis, geen probleem. Maar nu de kleine trol er is ben ik helemaal zo flexibel niet meer! En omdat ik het niet wil vertellen op mijn werk dat ik "terug bezig ben" moet ik dus een andere oplossing zien te vinden.  Ik vind het heel belangrijk om zoveel mogelijk in stilte bezig te kunnen zijn met deze behandeling. Een "gewone" vrouw die in een relatie zwanger tracht te worden deelt dit ook niet met haar werkgever. Dus waarom zou ik dat wel moeten doen? De hele behandeling brengt al genoeg stress met zich mee, daar hoeft geen onzekerheid over al dan niet voltijds werken bovenop te komen. (Ik vrees dat de werkgever mij geen voltijds contract zal geven eenmaal er geweten is dat ik terug zwanger tracht te worden omdat het best een grote tijdsinvestering van me vraagt die behandeling en het niet eenvoudig is om alles steeds op te vangen van ziekte-uren.) Dus op consultatie gaan in Aalter zou alvast wat uitkomst bieden.
Het gesprek gisteren was kort meer verhelderend. Roxanne was mee en het was heel mooi om te zien hoe Dr Decleer met haar omging. Wat een warme en lieve man is het toch! (Ok, ook wel wat nors en kort van stof *haha*) Ik vertelde hem kort dat ik er over nadenk om nog zo een prachtexemplaar op de wereld te zetten en dat ik daar zijn hulp voor nodig heb. Ook zei ik hem dat er nog een cryo aanwezig is en vroeg ik naar de werkwijze. De cryo kan ik een natuurlijke cyclus worden teruggeplaatst eenmaal deze goed ontdooid is (90% kans) dus dat betekend geen al te grote dosissen hormonen. Alleen een paar echo's om mijn cyclus goed op te volgen, een pregnyl shot om mijn eisprong te timen en  5 dagen na de spuit een terugplaatsing. Gevolgd door die zo gehate utrogestan! Aaaaaaagr vreselijk vind ik ze! Degoutant!
Ik polst even of er geen alternatief was voor utrogestan en dat is er maar heb niet helemaal begrepen hoe dat dan juist in zijn werk gaat. Ben zijn kantoor buitengestapt met een behandelschema in de hand en de boodschap dat ik op de 1e dag van mijn regels mag inbellen voor een afspraak om te starten (gelijk welke maand, vanaf dat ik er klaar voor ben. *slik*) 
Als de cryo niet goed ontdooid of nestelt zich niet goed in dan wordt er gewoon weer van start gegaan met een de IVF/ICSI.

Ik ben al een paar dagen erg opgelaten en er is een weeëg gevoel van onrust in mijn lijf. Het is hetzelfde gevoel dan toen ik moest belissen of ik alleen voor een kind zou gaan of niet. Het is zo een grote beslissing en ik zal nooit helemaal zeker zijn dat het wel de juiste beslissing is. Dat wist ik bij Roxanne ook niet. Ik wist wel heel zeker dat een leven zonder kind(eren) heel moeilijk zou worden, ik moest het op z'n minst alle kansen hebben gegeven die ik maar kon. Ik ben toen ook heel onzeker maar wel overtuigd van mijn keuze in dat gigantische avontuur gestapt. En al bij al is het goed uitgedraaid :) Ik ben zo gelukkig met mijn  kleine lieve trol! Ongeloofelijk!!!
Het is goed om dit allemaal te voelen en om die spanning en stress waar te nemen. Het dwingt me op deze manier ook om goed na te denken en alles tegen elkaar af te wegen. En als ik een beslissing maak dan weet ik dat het een weloverwogen en zeer doordachte beslissing is geweest. En dat brengt rust.
 
Op naar de volgende puzzelstukjes.... :)