resultaten

Ik heb vorige week proberen te bellen met de dokter voor de resultaten van de autopsie van Kobe maar helaas was de dokter dan een week in verlof dus moest ik nog even geduld oefenen. Vandaag heb ik ook een paar proberen te bellen (tijdens de middagpauze, een verkeerd nummer gedraaid en uiteindelijk toch bij de dokter geraakt maar die was bezig met een consult) en met iedere poging stegen de zenuwen. Ik voelde echt een krop in mijn keel ontstaan en bij iedere beltoon werd die groter en groter. Uiteindelijk heeft de dokter me zelf teruggebeld en ik voelde de tranen al prikken nog voor ik "hallo dokter" kon zeggen.

DIt telefoontje is heel belangrijk voor mij. Het zou me eindelijk kunnen vertellen waarom mijn zoontje is overleden. Ik hoopte dat ik eindelijk te weten zou komen waarom Kobe er niet meer is. Is het een hartafwijking, een zware stoornis, een misvormd orgaan,... Er moet toch IETS zijn waarom Kobe overleden is. En vandaag zou ik eindelijk antwoord krijgen op die vraag. Hoopte ik. Hoewel ik ook in mijn achterhoofd hield dat er ook een kans was dat het "gewoon" een gril van de natuur is geweest en dat er geen duidelijke oorzaak kon worden gevonden. Maar ik hoopte zo hard dat de dokter mij iets vreselijks kon vertellen, hoe erg dat ook klinkt. Het zou het proces gewoon eenvoudiger maken om te aanvaarden dat Kobe er niet meer is, dat zijn dood zinvol is geweest.

Dit telefoontje zou veel impact kunnen hebben en dat overviel me heel hard vandaag. Ik heb het een paar dagen voor me uit geshoven en geprobeerd om er zo weinig mogelijk aan te denken maar nu kon ik niet meer terug. Zenuwslopen was het om telkens opnieuw dat nummer te moeten draaien en te moeten wachten. Maar goed, uiteindelijk hoorde ik mezefl dan toch nog "dag dokter" piepen en het vergaderlokaal uitlopen om snel snel een lege vergaderruimte binnen te hopsen en de deur achter mij te sluiten. Met  zicht op het mooie Gent aanhoorde ik de resultaten...
In de placenta werd er niets vreemds vastgested. Ook met het lichaam van Kobe was alles tiptop in orde. Zowel uitwendig als inwendig zijn er geen oorzaken gevonden die zijn overlijden kunnen verklaren. Het is dus een gril van de natuur en er is dus geen aanwijsbare reden voor zijn dood. Dikke malchance dus NIet meer of niet minder. De resultaten van de genetische testen moeten nog binnen komen (maar dat kan tot 2 maand duren) maar de dokter verwacht ook daar weinig van.
Toch wel een serieuze klap... Ik voelde de tranen opwellen en deed heel hard mijn best om mijn stem in de plooi te houden maar twas niet zo eenvoudig. De dokter vertelde dat dit wel hoopvol is naar de toekomst toe, dat het gewoon een ongeluk is geweest en ik dus zeker een gezond kind kan dragen. Ik piepte nog ee
beetje zinloze woorden en bleef vechten tegen de tranen. De dokter was wel heel lief en vroeg hoe het met mij ging en of ik nog steeds voldoende ondersteunt werd door vrienden en familie wat ik super vind. Ook sprak hij steevast over "Kobe" wat heel erg veel deugd deed. Mijn zoontje is niet herleid tot een object maar mocht er gewoon echt zijn in ons gesprek.
Het telefoontje werd afgesloten met de woorden "als de tijd er rijp voor is neem dan maar terug contact op met Dr Decleer" en ik antwoordde "Ok, hopelijk tot binnenkort dokter. Bedankt"

De dood van Kobe is dus zonder lichamelijke reden. En dat raakt me heel diep want dat voed meteen ook mijn angst/overtuiging dat mijn liefde niet onvoorwaardelijk genoeg was. Dat Kobe besloten heeft om weg te glijden omdat ik niet onverdeeld blij was met zijn komst en echt aan het idee moest wennen dat ik een zoon zou krijgen.Ik had zo gehoopt dat er een lichamelijke oorzaak zou gevonden worden zodat ik die vreselijke gedachte het zwijgen kon opleggen. Maar nu is ze enkel aangewakkerd en hoewil ik weet dat dit compleet irrationeel is en het op niets is gestoeld heeft het me wel in zijn macht.
Ik voel me heel schuldig dat ik zo heb moeten wennen aan het idee van een zoon. Dat het me wat tranen en tijd heeft gekost om blij te zijn met zijn komst.
Zou  hij dat gevoeld hebben? Zou hij hebben gemerkt dat ik moest zoeken naar dat tikkeltje extra liefde voor hem? Dat ik ruimte moest maken in mijn hart voor een zoon? Dat ik mijn toekomstbeeld weer moest bijstellen en dat het niet zo eenvoudig was om te doen? Maar natuurljk was hij welkom en uiteraard zag ik hem doodgraag! Zou hij dat ook gevoeld hebben? Of niet...?
Het is een vreselijke gedachte dat mijn mooie mannetje zich niet welkom of geliefd zou hebben gevoeld en daarom heeft gekozen om te sterven. En het is een idee dat ik niet uit mijn hoofd krijg.  Het doet me ontzettend veel pijn en het raakt me echt heel diep maar ik kan het niet weerleggen.  Er is geen reden gevonden waarom hij gestorven is. Met zijn lijfje was niets mis...

Het was gemakkelijker geweest als ik te horen had gekregen dat hij een heel zware hartafwijking had. Of een waterhoofdje. Of een vreselijke mentale beperking. Of slechte niertjes/darmen/longen. Of wat dan ook... alles behalve "we weten het niet, er is geen reden" Het maakt me intriest en heel onzeker. Ik weet niet hoe ik dat vreselijke monster moet bezweren, hoe overtuig ik mezelf dat Kobe er ook niet meer was geweest als ik wél onmiddellijk blij was geweest met zijn komst? Hoe houd ik dat afschuwelijke idee op een afstand? Want hoewel het op helemaal niets is gestoeld klauwt het wel wil om zich heen en doet het me ontzettend veel pijn. Ik weet het niet.