Rollercoaster 1

Dit stukje zal over een aantal dagen geschreven worden...
Er staat/stond dan ook veel te gebeuren (eileider-test, aanloop naar insemintatie, follikelmetingen,...)  en ik speel graag kort op bal.

EILEIDERTEST
Ik werd woensdag 30 maart verwacht in het ziekenhuis om half 10 voor toch wel een bijzonder belangrijk onderzoek voor mij: Het testen van mijn eileider om te weten of deze al dan niet verstopt was. Ik was toch best zenuwachtig die ochtend en kreeg geen hap door mijn keel.
Er hing ook zoveel af van de uitslag!
Als hij verstopt was betekende dat meteen IVF, dan heeft inseminatie geen enkele zin en moet ik een totaal andere (nog intensievere) weg gaan bewandelen. Met hormonen,echo's, pick-up's, terugplaatsingen,... En dat was meteen ook mijn eindstation. Lukte het niet via IVF dan moest ik mijn kinderwens opbergen.
Ik was ook best bang voor de uitslag, ik was er niet helemaal gerust op aangezien mijn lijf niet altijd zijn medewerking heeft verleend in het verleden. En ik me dus schrap wou zetten voor het horen van slecht nieuws maar ook niet wou verzwelgen daarin en een moedige  poging deed om positief te denken :)

In een blauw kamertje/hokje mocht ik me ontdoen van onderkledij en mezelf postioneren op het ziekenhuisbed en wachten op de dokter. De minuten gingen tergend traag voorbij en ik probeerde mezelf vooral tot kalmte aan te manen. Maar mijn hartje ging als een razende tekeer. En mijn gedachten tolden rond als een wervelwind.
De dokteres was een vriendelijke dame die me met bed en al de gang doorzwierde om naar de onderzoeksruimte te gaan.
Eenmaal mezelf gemanouvreerd in de die vervelende beugels  werd er een korte anamnese gemaakt van mijn lichamelijke toestand.(1 eierstok minder, fibromen in baarmoeder, grote kinderwens, angst voor verstope eileider gezien verhoogd risico door operatie) en werd de zoveelste interne echo genomen.
Na de echo verdwenen de dokteres en de verpleegster even uit beeld en hoorde ik hen met allerlei materialen rommelen. En ik, ik  kon enkel denken aan het beeld dat ze te zien zouden krijgen eenmaal ze zich omdraaiden:  Full frontal en in high definition zicht op mijn vrouwelijkheid, TOP! 

Eenmaal de 2 hoofdjes terug boven mijn knieën verschenen kreeg ik uitleg rond wat er zou gebeuren. Eerst een eendebek, dan een buisje, dan het echotoestel en dan de vloeistof waardoor ik krampen zou kunnen waarnemen en op de monitor zouden we dan heel mooi de weg kunnen volgen die de vloeistof aflegde. In ideale omstandigheden dus via mijn linkereileider :)
En zo geschiedde...
Eenmaal alles op zijn plaats was geraakt en de test echt van start kon gaan was ik helemaal op van de zenuwen. Ik hield met argusogen dat monitorscherm in de gaten (waarop niet veel meer te zien was dan een zwart/wit/grijze vlek maar allé bon) en wachtte ongeduldig op enige verandering.  Het eerst shotje vloeistof liet een felle menstruatie-kramp door mijn onderbuik trekken. Maar gaf niet echt resultaat op het scherm. Ik vreesde al het ergste. De dokteres was wat aan het rondwroeten met het echo-toestel en ik kreeg nog een extra dosis van de vloeistof toegediend. Een lange, zeer venijnige kramp was hiervan het resultaat maar...
ik zag ook op het schermpje een heel fijn wit wormpje kruipen en dat bleek dan mijn eileider te zijn en dat wormpje was de vloeistof die zich daar vrolijk een weg door aan het banen was.
Dus.... ie is helemaal NIET VERSTOPT :)
Ik kon huilen van blijdschap! Eindelijk goed nieuws. Superfijn!
Nu is het aftellen naar zaterdag voor de eerste folikkelmeting...

EERSTE FOLLIKELMETING
Zaterdag 2 april zat ik dan terug ongeduldig en opgelaten in de wachtkamer van dokter Decleer. Amper 3 weken geleden was ik hier voor de eerste keer...
Dokter Decleer vroeg me, eenmaal ik weer es met bote billekes voor hem stond, om mijn benen in de beugels "te zwieren" want voor zo een jonge en dyanmische vrouw zal dat wel geen probleem vormen. Ik was daar niet zo zeker van (want ze stonden precies heel hoog en ik heb toch niet zo lange beentjes) maar in al mijn enthousiasme om te weten hoe het ervoor stond ging dit heel vlot. Enkele tellen later kreeg ik de live beelden van mijn baarmoeder te zien en zag ik ook een aantal heel mooie folilkels oplichten :)  Vreemd idee dat misschien één van die cirkeltjes binnenkort een echt mensje kan worden...  En binnenkort mag hier heel letterlijk worden opgevat want maandag (4 april) nog even op controle en dan woensdag (6 april)  heel waarschijnlijk inseminiatie...

Het is allemaal even heel erg dubbel in mijn hoofd. Ik ben ongeloofelijk blij dat alles zo vlot loopt en ik goed weet hoe mijn lichaam er aan toe is en wat de problemen kunnen zijn. En dat het echt is wat ik wil doen. Maar anderzijds jaagt het me ook heel veel angst aan om dit allemaal "alleen" te doen. Om dit aan te gaan zonder liefdespartner. Het is iets waar ik soms wel heel droevig over ben. Dat loslaten van dat ideaalbeeld... het word nog een zeer harde noot om te kraken.
Maar het voelt wel allemaal goed en juist aan en ik kan haast niet wachten om een positieve zwangerschapstest in handen te hebben. Maar op momenten als vandaag overvalt de angst me ook wel eens en komen er traantjes.Omdat het allemaal zo heel echt en binnen handbereik komt. Maar ik ben nog altijd helemaal overtuigd en intens gelukkig met mijn beslissing.
Het is wel normaal denk ik om af en toe eens bedolven te worden onder angst. Door de angst ook te proberen te verwoorden en te laten bestaan maak ik ze niet groter. Ik huil even heel intens en ben dan ook echt uitgeput maar het is er dan ook uit. En ik kan dan weer gewoon mijn vrolijke zelf zijn :)

TWEEDE FOLILKELMETING
Deze ochtend (maandag 4 april) palmde ik terug een stoeltje in de wachtkamer van Dr Decleer in. Ik moest weer eens met de billen (om van de rest nog maar te zwijgen ;) ) bloot voor een interne echo.  Ik reageer goed op de c.lomid en mijn eicelletjes zijn mooi gegroeid. Er zijn er op dit moment drie (20 mm, 17 mm en 13 mm) dus meer dan voldoende! Woensdag is het I-day! (Insemination-day)
Het is officieel nu :)

Maar... voor we woensdag zijn moet ik nog een aantal zaken doen aangaande het lijf en meer bepaald gestitueerd in de lagere vrouwelijke regionen. Vanaf vanavond moet ik v.aginale tabletjes opsteken (utrogestan) die de innesteling van een eventueel bevrucht eicelletje zouden bevorden en mijn baarmoederslijmvlies dikker moeten maken. Voor deze handeling moet ik me 3 keer per dag op gezette tijdstippen (8u, 14u en 20u) terugtrekken in het toilet. Daarnaast moet ik ook nog spuitjes, ja je leest het goed, SPUITJES, zetten met als actief ingredient "Pregnyl". Dit middel wekt mijn eisprong op, 36u na de inspuiting, waardoor er heel precies kan geinsemineerd worden.  Bovendien maakt het mijn baarmoeder vriendelijker voor mijn -hopelijk bevrucht - eicelltje zodat het zich beter kan innestelen.
Ik moet mezelf 3 keer zo een spuitje toedienen dus dat word nog even puffen en zweten want zo een grote fan van naalden zijn we nu ook weer niet...

Nadelen zijn wel dat de pregnyl een verhoogde kans op meerlingen heeft. Licht verhoogd maar toch verhoogd.  En dat het een lichaamseigenhormoon is dat de HCG-waarde in je urine verhoogt zonder dat er daarom een zwangerschap hoeft te zijn. En dit kan tot een vals positief resultaat leiden bij een @-home-zwangerschapstest (Pregnyl is pa na 10 dagen uit je lichaam) omdat de HCG-waarde daarin wordt afgelezen...
De utrogestan heeft als fijne bijwerking dat er een wat vreemd goedje in mijn onderbroek te bespeuren valt (every womans dream!) en mijn regels even kunnen worden "tegengehouden" dus het uitblijven van de regels niet meteen een indicatie is van een effectieve zwangerschap.

Samengevat zorgt het ervoor dat er optimale omstandigheden worden gecreeêrd in dat lijf van mij om een bevrucht eicellejte te laten innestelen maar dat het ook kan zorgen voor valse hoop... En er dus tekeken van een zwangerschap kunnen waargenomen worden (geen regels, postiiveve test) maar deze niet echt zijn. Enkel met een bloedtest kan er effectief uitsluitsel worden gegeven. Mijn geduld zal nog heel veel op de proef worden gesteld. *slik*