ROLLERCOASTER 4

Ook dit stukje zal weer over enkele dagen gespreid neergeschreven worden :)

Vrijdag 2 september
Deze ochtend werd ik verwacht om half 9 in Jan Palfijn voor de eerste folikkelmeting van deze ronde. De verpleegster was niet zo behendig met haar staafjes-camera dus duurde het wel even voor ze alles goed in kaart had gebracht. Het is niet dat het echt pijn deed maar echt aangenaam ga ik die sensatie toch nooit vinden heb ik de indruk. Maar goed, uiteindelijk kreeg ze dan toch een mooi beeld van mijn eierstok en haar welig groeiende eicellen. Ik had er 2 die goed waren doorgegroeid en eentje zal zich heel waarschijnlijk ten volle ontwikkelen. Ik mocht nog "even" in de wachtzaal plaatstnemen tot de dokter (Dr Kaan deze keer want Dr Decleer is nog steeds afwezig) op dienst was. Dat eventjes bleek zowaar een uur te zijn. *zucht*

Waar ik een beetje voor vreesde werd werkelijkheid, ik word zondag terug verwacht voor inseminatie... Maar ik kan ABSOLUUT niet zondag. Dan heb ik al heel lang een dagje Parijs gepland met vriendjes dit wil ik hoe dan ook niet laten vallen. Jammer wel dat het nu juist moet samenvallen. Maar niet aan te doen. Ik mag maandag gaan voor de inseminatie, om 8u30 reeds. Betekend dat ik morgenavond weer aan de slag mag met mijn spuitjes. Altijd een topmoment!

Ik heb even getwijfeld om een ovulatie-test te gaan kopen. Zodat ik "zeker" weet dat ik nog in mijn vruchtbare dagen zit als ik pas maandag in de gynaecologenstoel mag plaastvinden. Gewoon, voor mijn eigen gemoedsrust. Ik tobde er de hele weg van het ziekenhuis naar t'stad over tot ik effectief in het Kruidvat stond met die test in mijn handen...En besefte dat het alleen maar meer druk in mijn hoofd zou meebrengen. Ik zou er nog meer mee bezig zijn en het enige dat het me echt zou opleveren was stress en 12,99 euro minder op mijn bankrekening. Heb het doosje dan met een grinnikje terug in het rek gezwierd.
Heb besloten om nu ook niet alles bij te houden van de waarnemingen in de onderbroek, de pijntjes, de ongemakken, de gevolgen van de hormonen,...  maar het zoveel als ik kan los te laten. De voorbije cyclussen hield ik alles nauwgezet bij zodat ik kon vergelijken en de verschillen of gelijkenissen opmerken. Maar dat zorgde ervoor dat ik er meer dan me lief was bezig was met dat lijf van me en het niet op zijn beloop kon laten.
We gaan voor een nieuwe aanpak :)

Zaterdag 3 september
Aangezien ik maandag inseminatie heb (hoewel eigenlijk morgen de "ideale" dag was maar ik dan in Parijs ben)  moest ik vandaag die verdomde pregnyl-spuit  zetten. UIteraard was mijn zaterdag volledig volgepland door de Sneukeltoer op het werk en het BhaloBangla-festival waar ik met veel liefde de handen uit de mouwen kwam steken. Maar die spuit moet gezet worden... Waar dan ook :)

En dit resulteerde dan in het volgende tafereel: 19u30, gsm begint onmiskenbaar aan te geven dat ik nu toch echt die spuit moet zetten, zoeken naar de handtas (waar had ik dat mormel nu weer achtergelaten), me terugtrekken in een ietwat groezelig en totaal onderbelicht toilethokje, daar tot de constatatie komen dat je de eigenlijke injectienaald bent vergeten mee te grabbelen - even vloeken, zuchten en weer doorgaan - de twee ampullekes breken, met de grote opzuignaald beiden substanties bij elkaar mengelen en dan... heel diep ademhalen om die grote, stugge opzuignaald met veel moeite ergens in een lapje buikvet te ploffen!
Snel kledij fatsoeneren, alles in wc-papier wikkelen en in de grote vuilbak mikken, er nog wat spullen bovenop gooien zodat andere toiletgangers niet denken dat er een drugsverslaafde net zijn shotje heeft gezet (want ja, wat denkt een mens anders op en festival in de toiletten bij de aanblik van een fijn spuitje met naald...?) en hop terug met de grote glimlach lekkere wijntjes gaan serveren.

Zondag 4 september
Vandaag geflaneerd in de straten van Parijs als één grote hormonenbom.Echt een aanrader om jezelf niet in de hand te hebben als je met 8 vriendjes op uistap bent en alles veel harder binnenkomt dan anders en er dan ook een overreactie plaatvsvind, toppie!
Maar van de gelegenheid gebruik gemaakt om 2 vriendinnen in te lichten over mijn baby-plan en die waren beiden ook enthousiast. De lieverds!  A.M. vertelde ik het op Pere Lachaisse, midden tussen de graven, waarom niet. En M. werd gebombardeerd met het nieuws na een korte emotionele opstoot bovenaan de trappen van de Sacre Coeur terwijl ik wat aan het snotteren was. Er zijn slechtere plekken om zoiets te vernemen  memorabel was het hoe dan ook :D

Maandag 5 september
Vanochtend had ik reeds om 8u30 een afspraak voor de inseminatie. Ik was te laat mijn bed uitgesukkeld dus een douchke zat er helaas niet meer in, een sprtntje richting ziekenhuis daarintegen wel! Daar in het toilet (wel goed verlicht en proper) mezelf nog even opgefrist en ongeduldig in de wachtzaal gaan zitten.Een lief bericht van M. (een net ingelichte vriendin, een facebookbericht van E, andere vriendin en de nodige traantjes van ontroering voor zoveel steun en liefde  later zat ik daar nog steeds.  Normaal zijn er erg stipt voor inseminatie...maar nu zag ik de minuten wegtikken.Uiteindelijk ben ik om 8u52 gaan aanbellen en mocht ik binnenkomen in het IVF-centrum. Ik werd naar het 1e kamertje gebracht (anders is het steeds kamertje 2) waar ik werd verwelkomt door een gele gynaecologenstoel en een vriendelijke verpleegster. Deze wist met te vertellen dat de dokter in aantocht was en ik me al mocht prepareren voor de igreep.  Ik ontdeed me van onderbroek en fietsbroekje (tegen Marilyn Monroe-tafelerelen) en wachtte... En wachtte... En wachtte. Na een 10-tal minuten kwam de verpleegster terug binnen met de volgende mededling:  "Het voor u geselecteerde spermastaaltje is niet goed ontdooit. Er zal dus een nieuwtje moeten ontdooid worden. Ik ga je terug naar de wachtkamer moeten brengen voor een halfuurtje."
En voor ik het wist dribbelde ik gedwee de gang door zonder onderbroek of fietsbroek (maar dus echt commando-stijl onder mijn kleejde) richting wachtzaal! De tranen prikten in mijn ogen en het liefst van al wou ik alles gewoon annuleren. Alles gaat mis! Dan geen kind, punt!  Vriendin B. ook gesmst om dit even met haar te delen want voelde me zo eenzaam...!
Een andere verpleegster trof me terug in de -lege- wachtzzaal aan en reageerde verbaasd. Prompt hoorde ik mezelf volgende zin vormen: Sja, mijn sperma was niet goed ontdooid dus moet ik wachen op een nieuwe lading... En we schoten beiden in de lach :D
Ff de spanning uit het lijf gedreven op deze manier en ik kon er weer tegenaan.
Niet veel later mocht ik terug de gang door wandelen (ik had gelukkig mijn slipje al kunnen aandoen in het toilet ondertussen) en plaatsnemen in mijn oude vertrouwde kotje, nummer 2, met de blauwe gynaecologenstoel. Ik vroeg om een lange smalle eendebek en gelukkig kreeg ik deze ook zonder morren van Dr Kaan. De man was erg vriendelijk, gaf me een hand en vroeg me om plaats e nemen in de beugels. Ik was al naar achter gekanteld toen ik een andere vrouwenstem opeens mijn naam hoorde scanderen. Ik stak mijn arm in de lucht, zwaaide even en zei vrolijk "Hier ergens" Een glimlach van de dokter en een giecheltje van de verpleegster later kreeg ik te horen dat de eendebek zou geplaast worden. Ik probeerde me te ontspannen en me vooral niet te focussen op de pijn... maar die pijn was nu bijzonder goed doenbaar! Wat een verschil, het trok wel nog wat tegen maar niet in die mate dat ik het echt heel pijnlijk vind. Nu was het eerder onaangenaam. En het duurde ook niet heel erg lang.  Na afloop zag ik opeens een hand tussen mijn opgetrokken knieën (ik lag nog in de beugels) tevoorschijn schieten van de dokter die me nog erg veel succes wou wensen. Op een vreemde manier vond ik dit erg charmant :D
Na 10 minuutjes soezen op de tafel maakte ik nog een afspraak voor 20 september voor de bloedtest en verliet ik het ziekenhuis.

Komaan lijfje!