Rollercoaster 7.1 - Vervolg

Dit stukje ga ik -naar oude gewoonte :) - over een paar dagen verspreid schrijven.

Vrijdag 16/11/2018
Maandag was ik dus voor de eerste keer op controle maar dan bleek mijn eierstok nog niet in de startblokken te zijn geschoten dus moest ik me vandaag nog eens gaan presenteren in al mijn glorie. Hoera! (Niet dus he!)
Deze ochtend in alle vroegte mezelf uit bed gesleurd (Rox was bij de mutti gaan slapen, kwestie van het kind niet al te veel te belasten met onmogelijke slaapmomenten en zo had ik gisteren ook nog eens een avondje voor mezelf en vriendinnen! Supergezellig, topwijven zijn het! De mutti weet niets af van mijn plannen dus was het een beetje foefelen om Roxanne te laten logeren zonder dat het opviel) en me in 7 haasten aangekleed en gefatsoeneerd. Ik werd om 7u20 in Aalter verwacht dus om 6u50 zat ik mijn wagen en sjeesde de straat uit. Een veel relaxtere rit dan maandag later parkeerde ik mijn auto en om kloksalg 7u19 belde ik aan en stapte de praktijk binnen. Van goede timing gesproken! 
Ik werd onmiddellijk doorgestuurd naar de wachtzaal en die was leeg! Compleet leeg! Ik zat amper neer en was nog op zoek naar een goed artikel om te lezen in de krant toen de deur al openging en de verpleegster me riep om naar de dokter te gaan. Ik werd een kamer ingeleid en alles moest vandaag heel snel gaan precies want had mijn handtas nog niet neergezet of Dr Kaan (collega) dook al op achter mij en vroeg me om mijn onderkledij te verwijderen en plaats te nemen op de stoel. Kwestie van geen tijd te verliezen !
De beentjes gingen al iets vlotter de hoogte in en de camera werd ook duidelijk zachter bediend. Een beetje rondwroeten en wat onverstaanbaar gemurmel later mocht ik me al terug aankleden en zondag nog eens . Verder geen uitleg.
Dus geen stand van zaken maar ik vermoed dat het lijf in gang is geschoten en dat mijn cyclus op volle toeren aan het draaien is. Duimen maar!

Zondag 18/11/18
Op deze zondagochten werd ik terug om 9u verwacht in Aalter. Trollemie was vrolijk opgestaan en met een flesje melk in haar schattige pollekes  propte ik haar in de autostoel en weg waren we!  Toen ik het onthaal binnenstapte stond er een vrouw met een maxicosi aan de balie nog wat zaken te regelen en ik wenstte haar proficiat (ik weet ook wel dat we hier allemaal voor hetzelfde staan) en nadat ze me bedankt had en wederom proficiat had gewenst vertelde ze me dat het een pleegzoontje was. Maar nu ging ze zelf voor een kindje :) Zag er een heel toffe en opgewekte vrouw uit die het meer dan verdiend om een eigen kindje te hebben. Ze heeft geen man dus moet ze ook beroep doen op donorzaad en al lachend zei ze dat het mijn donor wel mocht zijn als die zo mooie kindjes verwekt :D Ik maak er echt een punt van om geen geheimzinnig web te weven rond de "vader" van Roxanne. Ik vertel heel vaak en heel snel (ook tegen wildvreemden) dat ze een kindje van een  anonieme donor is. Niet van "Hallo ik ben Alice, dit is Roxanne en zij is een anoniem donorkindje" maar als het ter sprake komt of mensen complimenteren haar over haar prachtige helblauwe ogen dan verwijs ik wel naar de donor. Het is wat het is en ik vind het belangrijk dat het bespreekbaar kan gemaakt worden en dat het als normaal beschouwd wordt. Ik hoef me er niet voor te schamen en dat wil ik Roxanne ook meegeven.
In Aalter ging alles verbazend snel, ik moest zelfs niet in de wachtkamer gaan zitten maar werd meteen doorgesluisd naar het kamertje om bloed te prikken en hop dan naar het kabinet van de dokter. Rox trippelde vrolijk de gang door en giechelde erop los. We zetten ons samen op een stoeltje en keken nog even in een grappig boekje tot de dokter binnenkwam. Toen ik me van mijn onderkledij wou ontdoen vond Mevrouwtje het geweldig om rond mijn been te komen hangen en haar tanden in mijn afgestroopte panty's te zetten. Handig is anders :D Maar goed, uiteindelijk ben ik er in geslaagd om mijn onderlichaam te ontblooten en mijn voeten in de beugels te leggen.
Mijn ei doet het goed! Mits een beetje vertraging is dan toch alles goed in gang geschoten en groeit het goed down there. Dinsdag moet ik nog eens op controle om te kijken of mijn eisprong dan al geweest is of er net aankomt (alles wordt zo natuuurlijk mogelijk gehouden deze ronde dus geen pregnyl en toestanden) en dan wordt de datum van de terugplaatsing bepaald. Ergens eind november dus.
Een meevallertje is wel dat de cryo wordt teurggeplaats op dag 5 na de eisprong dus ik moet "maar" 9 dagen wachten op resultaat. Woohoo! Iets minder lang nagelbijtend verlangen naar een positieve test. Ik voel de stress nu toch al een beetje toenemen en de wachtweken zijn nog niet eens van start gegaan... dat beloofd! *slik*

Dinsdag 20/11/18
En ook deze ochtend mocht ik nog eens met de billen bloot in Aalter. Het begint toch een beetje saai te worden ;)
De ochtendspits ten Huize V.R. verliep vlotjes en ik zette Roxanne om 7u30 af in de crehe om dan gezwind (weliswaar met een nog lege maag door de keuze om iets langer te soezen) richting Aalter te rijden. Alles verliep vlot tot ik vast kwam te zitten aan de afrit *zucht*  Mijn planning viel wat in duigen (werd op mijn werk verwacht om 9u) dus het nagelbijten kon beginnen. Al bij al viel het nog mee en om 8u10 duwde ik de deur van het doktershuis open. Er werd weer eens bloed afgenomen en dan mocht ik nog wat in de wachtzaal gaan zitten. Daar zag ik een affiche hangen voor een oproep om mee te werken aan een onderzoek rond eiceldonoren. Er wordt onderzocht welke gevoelens, beweegredenen en ervaringen met het eigenlijke doneren gepaard gaan. Ik heb me onmiddellijk aangemeld om zo een intervieuw te laten doorgaan. Tenslotte zijn er niet zo veel vrouwen die "zomaar" doneren aan de eicelbank zonder echt persoonlijke relatie met een wenskoppel dus leek ik me wel een boeiende casus te zijn.En zo maakte ik me ook nog nuttig tijdens het  wachten. Hoera!
Om 8u25 mocht ik naar het kabinet van de dokter en ik had nog niet eens de tijd om te gaan zitten of Decleer stond al voor me. Ondertussen weet ik al hoe het moet dus trok ik snel mijn kleren uit en positioneerde mij in die vervelende stoel met beugels. Ietwat onzacht werd de camera ingebracht en kreeg ik te horen dat ik een heel mooie follikel aan het maken was die normaal morgen of overmorgen de sprong zou wagen richting eileider. Oef! Eindelijk is mijn ei groot genoeg :)
Hoewel ik het ei op zich niet nodig heb deze maand (ik heb nog een cryo, dus een embryo van de vorige poging in de diepvries) heb ik de hormonen en het heel proces dat er door op gang getrokken wordt wél nodig.
Ik mocht me terug aankleden en donderdag wordt ik nog eens terug verwacht voor een bloedafname. Eventjes vergeten hoe intensief zo een behandeling was... 
Donderdagochtend kom ik uit de nacht dus is het onmogelijk voor mij om reeds om 8u15 in Aalter te staan. Dan ben ik nog volop bezig met het verzorgen van mijn bewoners. Een afspraak in Gent dan maar, er zit niets anders op. En in Gent kon ik enkel om 11u30 op consult komen. Drama drama drama want de kleine trol heeft dan ontzettend grote honger en valt bijna om van de slaap om 11u45. De afspraak toch maar vastgelegd en mijn hoofd even gebroken over hoe ik dit nu weer opgelost kon krijgen. Gelukkig mag ik Rox naar de creche brengen rond 11u en terug ophalen rond 14u. Beetje stom dat ze daar vooral zal slapen en dat ik dan ook nog es de halve dagprijs moet betalen maar het was de meest elegante oplossing. Dus donderdagochtend wordt ik wakker op mijn werk, fladder ik daar door de gangen tot 9u, pik ik Rox op bij de Mutti rond 9u30, drop ik haar in de creche rond 10u45, ga naar het 8e in  Jan Palfijn voor de zoveelste echo en bloedprkken en hoop ik nog snel thuis iets te kunnen eten zodat ik Rox om 14u met een gevulde maag opniew kan gaan ophalen. Gelukkig ben ik een kei in organiseren! Woohoo!

Donderdag 22/11/18
Orde in de chaos scheppen was vandaag de grote uitdaging. En het is me min of meer gelukt... maar  wel ten koste van heel wat roxy-tijd. Jammer! Het schema van hierboven is in grote lijnen wel gevolgd geweest alleen heel jammer dat ik pas om 13u40 het Jan Palfijn ben uitgewandeld! De wachtzaal was tot de nok toe gevuld en de moed zakte me echt in de schoenen toen ik daar kwam binnengewaaid om 11u30. Met een diepe zucht me neergezet en mijn krant gelezen. Druppelsgewijs werden vrouwen/koppels uit de wachtzaal gehaald maar in een sneller tempo liep het aantal patienten op. Van een gezellige drukte was geen sprake; wel van drukte!  Ik zag de tijd langzaam, heel langzaam voorbijscrhijden en zo ook mijn lunch-moment én mijn Alice-tijd. Uiteindelijk werd mijn naam wel afgeroepen en mocht ik even wachten in de spreekruimte op de dokter. Dat "even" bleek nog maar eens een kwartier te zijn. En ondertussen viel er een vrouw en haar moeder de spreekruimte binnen om te vragen hoe lang het nog zou duren, aangezien de verpleegster er niet was heb ik maar een babbeltje met hen geslaan. Bleek dat die vrouw al 6 IVF-rondes achter de rug had en heel weinig eicellen. Ze was wel 1x zwanger geweest maar op 11 weken een miskraam... Ik voelde mijn hart zo verstijven. Moet vreselijk zijn om mee te maken!  Ik ben daar de vorige zwangershap zo ontzettend bang voor geweest en ook nu weer begint die angst zich te nestelen. Het is moeilijk om dan de juiste woorden te vinden maar ik heb haar toch heel veel succes en een tikje magie toegewenst. Het werd nog maar eens pijnlijk duidelijk hoe intens een kinderwens kan zijn en hoe zwaar het kan doorwegen en hoe ver je wil gaan om die droom te verwezenlijken.
Om 13u30 kwam Dr Decleer dan toch de spreekruimte binnen en overliep mijn dossier nog eens en ik kreeg ook te horen dat dit een hormoon-vrije ronde zou worden. HIj is een nieuwe weg ingeslagen en probeert nu alles op een zo natuurlijk mogelijke manier te laten gebeuren. Wat ik vooral hoorde was: GEEN UTROGESTAN! Echt ik kon dansen van plezier (en ik dans niet!) Ik ben zo blij dat ik die vieze vuile bollen die me laten veranderen in een 5-koppige draak niet moet gebruiken! Zo een verademing!
De feestvreugde werd wel getemperd toen hij me vertelde dat de terugplaatsing dinsdag zal plaatsvinden... Dan moet ik uiteraard de hele dag werken (7-17u) en heb ik teamvergadering waarop ik echt aanwezig moet zijn. En met die dag kan niet gespeeld worden gezien het een natuurlijke cyclus is en het van cruciaal belang is om dat embryootje op de juiste dag terug te plaatsen. Dinsdag it is then!
UIteraard op voorwaarde dat het cryo'tje goed ontdooit. Daar is geen enkele garantie voor. Indien het niet goed ontdooit dan is dit een ronde voor niks geweest en moet ik gewoon wachten op mijn volgende regels om IVF 2 op te starten. De  slaagkansen van ontdooiing zijn rond de 80% dus ik wanhoop zeker niet :) Maar het zou wel heel fijn zijn als ik toch een kans kreeg deze maand en niet nog een maandje moet wachten. We zien wel...