ROLLERCOASTER 8.2 (CRYO)

Het loopt hiet allemaal even niet van een leien dakje, meer zelfs.. Het is hiet even een gigantische puinhoop in mijn hoofd en in mijn leven. Problemen op/met het werk zorgen ervoor dat ik de zaken niet meer op orde krijg en alles maar blijft aanmodderen. Ik ben moe, op, leeg... en toch moet ik blijven geven en blijven presteren. En tussen die helse drukte en de zware last van aan de slag te kunnen/mogen blijven door pendel ik naar Aalter voor onderzoekjes en echo's en medicatieschema's. Geweldig! 
De moed is me hier al meer dan eens in de schoenen gezakt maar de wens voor een tweede kindje, het verlangen naar het vervolledigen van mijn gezin is té sterk. Ik weet soms zelf niet goed waar ik de kracht en de energie vandaan blijf halen om door te gaan. Om keer op keer de moed te vinden om er opnieuw tegenaan te gaan. Dit traject is bijzonder uitputtend, zelfs zonder dikke miserie op het werk, en ik voel hoeveel het allemaal van mij vraagt. Af en toe komt het echt op scherp te staan en heb ik zin om het gewoon allemaal af te blazen. Geen controles meer. Geen echo's. Geen rondwroetende camera. Geen baby! Ik ben het zo moe en zo beu allemaal. Het geregel en het geschuif met agenda's en afspraken. Het steeds weer goochelen met uitlegjes en tijd om toch maar mijn afspraken na te komen zonder argwaan te wekken. Het eindeloos over en weer gesleur van Roxanne. Ik heb het gevoel dat ik niet de mama ben die ik wil zin voor mijn kleine lieve trol. Het is zelfs meer dan een gevoel het is een weten. Ik WEET dat ik niet de mama ben die ik wil zijn op dit moment maar ik sta onder een ontzettend grote druk rond werk en dat brengt zo verschrikkelijk veel stress en onzekerheid met zich mee... En daarbovenop nog eens de behandeling en de immense stress die daarbij komt komt kijken. Soms voel ik me echt een speelbal, een stuiterend voorwerp dat alle kanten gaat en overal maar tegen knotst. Mooi mooi mooi.

Maar goed, ronde 3 voor baby 2 is van start gegaan met zoals gewoonlijk een resem onderzoekjes en bloedafnames. Er zijn momenten geweest dat ik om 7u in Aalter moest staan en reeds om 7u10 terug in mijn auto zat op weg naar huis. Op weg naar mijn en Roxanne haar bed. Op zich helemaal geweldig he, geen tijd verspillen in de wachtzaal en met de vingers draaien. Maar net heel vlotjes aan de beurt komen en snel alles afhandelen. Maar moet dat op zo een onmenselijk vroeg  uur?  Dat ik zo vroeg uit de veren moet dat is nog het minste maar dat ik mijn lieve kleine trol uit haar slaap moet halen om die in een veel te koude autostoel te proppen en naar Aalter mee te pakken wringt heel erg. Ik voel me daar niet goed bij en daar kan ik niets aan veranderen. Het is echt een beetje kiezen tussen twee kwaden: Roxanne de avond ervoor "wegdoen" en laten logeren bij iemand of haar meepakken op een veel te vroeg uur.  Ik maak het allemaal erger in mijn hoofd dan het is denk ik maar op dit moment is helder en rationeel nadenken niet echt iets waartoe ik goed in staat ben. Integendeel ;)

Het is wel altijd leuk om te horen dat alles er perfect uitziet en dat het lijf doet wat het moet doen! Mooi ei, goed baarmoederslijmvlies, mooie regelmatige cyclus... Hoopgevende signalen toch wel. Dat waren de voorbije 2 rondes ook maar ik probeer positief te blijven en alle fijne berichten vast te houden. De hormonenwinkel heb ik wel weer geplunderd en ik moet terug aan de utrogestan (vanaf vandaag zelfs al! Voor een optimaal klimaat te creeëren) en, 3 pregnylshots zetten. tijdens de behandeling. Ik heb mijn eerste al gezet om mijn eisprong op gang te trekken en de 2 volgende zijn voor na de terugplaatsing. Iets waar ik de vorige reeks behandelingen ook al huiverigachtig tegenover stond omdat het een vals-positief resultaat kan geven bij een thuis-test en ik daar echt onnozel van wordt. Dus ik ga nog even heel goed moeten opzoeken wanneer pregnyl uit je lichaam is en wanneer ik die spuit dus best zet (of net niet). 
Het spelletje in mijn hoofd begint weer... Het geping-pong van mijn gedachten en het zoeken naar vertrouwen in de dokter en mijn lichaam. Het vraagt weer allemaal zo ontzettend veel en ik voel elke dag weer mijn draagkracht een tikkeltje afnemen. (Ben vandaag ook gewoon wat negatief ingesteld vrees ik). Ik wil zo graag vertrouwen hebben in mijn lichaam en dat het zal doen wat het moet doen... Maaar tot nu toe is het moeilijk om dat vertrouwen op te bouwen want mijn lijf doet NIET wat het moet doen! Ondanks 2 "zeer mooie emrbyo's" is het niet gelukt om zwanger te worden. De ietsjes zijn telkens weer op nietsjes uitgedraait en ik heb het er toch lastiger mee dan ik aanvankelijk had gedacht. Het is opbouwen naar een hoogtepunt van hoop om dan in vrije val tegen de grond te smakken als mijn regels op gang komen. En ik ben nu opnieuw bezig met instappen in deze zotte rollercoaster, op zoek naar houvast de komende weken en naar rust. Kalmte zal mij redden ;)
Nu donderdag, 24 januari, sluiten de beugels zich en wordt het karretje opgetakeld, klaar voor een helse rit van 10 dagen tot de test (of tot mijn regels doorbreken). Hoera! Ik hoop zo dat het spreekwoord "3e keer goede keer" van kracht mag zijn... Je bent zo welkom kleintje! Je bent zo ontzettend welkom <3