Rollercoaster 8.3 - Testdag

Eigenlijk mocht ik pas morgen testen (want dan heb ik ook een bloedafname) maar ik ben zo onrustig en zo nieuwsgierig dat ik deze ochtend enkel en alleen maar kon testen. Heb ook heel slecht geslapen vannacht en dat wijt ik ook wel aan de stress die testen met zich meebrengt. Ik heb er deze rond niet al te vaak aan gedacht en kon goed om met de wachtweken maar gisteren werd het me opeens te veel. Heel gek.
Ik had er goede hooop op omdat er veel waterige afscheiding geprocudeerd werd de laatste dagen en dat was bij mijn zwangerschap van Kobe ook zo. Dus ergens hoopte ik meer dan goed voor me was dat het raak zou zijn. Deze ochtend dan ook het plasje opgevangen in een potje, de pipet erin gedoopt en 5 druppels op de test laten vallen. En dan begon het wachten... GSM op 5 minuten gezet en proberen mijn gedachten wat te verzetten maar daar slaagde ik niet al te goed in. Toen het alarm afging met gesloten ogen naar de test gewandeld en verwachtingsvol een blik geworpen. Maar helaas geen 2e streepje. Zelfs geen vaag, gewoon helemaal niets. Het is niet gelukt. Ik ben niet zwanger.
Geen tranen deze keer maar wel een moedeloos gevoel. Ik had het zo graag gehad, ik was zo graag terug zwanger geweest!
Ik geef het niet op, zeer zeker niet!  Maar het vraagt veel om hier opnieuw mee bezig te zijn. Om hier terug voor te gaan. Betlekend ook dat ik nu een maand moet wachten om opnieuw te proberen omdat Dr Decleer en zijn team in verlof zijn voor 3 weken. Ik vind dat heel vervelend en aan de andere kant..Wat is een maand nu? Ik weet het. Het zit allemaal in mijn hoofd. Aan de ene kant wil ik gewoon snel terug zwanger zijn, gewoon omdat ik het zo graag wil. Omdat ik zo ontzettend graag een 3e kindje wil. Omdat ik vooruit wil met mijn leven en met Roxanne haar leventje. Omdat ik bang ben voor wat mijn lichaam gaat doen, of het wel nog effectief mogelijk is om terug zwanger te worden én te blijven. Maar ik wil ook graag terug zwanger zijn omdat ik geen al te groot leeftijdsverschil wil tussen mijn kindjes. Zoals het er nu naar uitziet zal Roxanne al gauw tegen de 3 jaar aanlopen eer ze een broertje of zusje krijgt. En dat is toch al een groot verschil... Of maak ik dat zo groot in mijn hoofd? Ik hoop gewoon dat ze veel aan elkaar hebben en en dat er leuk kan samengespeeld worden. En net daarom wil ik er niet teveel tijd tussen hebben. Als Kobe voldragen zijn geweest dan zouden ze 2 jaar en 6 weken hebben gescheeld, wat heel leuk was. Pittig en intens maar wel leuk. Ik keek er ercht naar uit om hen samen te zien ravotten en te knuffelen. Ik keek zo uit naar zijn komst...

Met Roxanne gaat het ook niet zo geweldig op dit moment, het kleine mevrouwtje is behoorlijk ziek. Ze is al een paar dagen aan het kwakkelen en eergisteren was ze heel hangerig, snel geiiriteerd en doodmoe maar niet willen/kunnen slapen. Maar geen hoge koorts of dergelijke (vorige week had ze 39.3, 39.7 maar dat was een buikgriepje die de ronde deed en na 2 dagen was het over) dus maakte ik me niet al te veel zorgen. Maar toen ze een lelijke hoest ontwikkeld en oppervlakkig ademhaalde in haar slaap toch eens naar de dokter geweest. Dubbele oorontsteking, keelontsteking en ruis op de longen. Ocharme! Ze moet nu antibiotica nemen en om de 3u krijgt ze pijnstilling. Mijn hart doet pijn om haar zo te zien. Zeker s'nachts heeft ze het zwaar, dan huilt ze vaak van de pijn en heeft ze nabijheid nodig. Ben 4 keer opgestaan eergisteren om haar te troosten, even vast te houden, te liefkozen. Mijn kleine meisje toch.
Hopelijk slaat de antibiotica snel aan en is ze weer heel snel haar vrolijke lieve zelf <3