Rollercoaster 8.4

De tijd haalt me in... ik slaag er niet in om stukjes neer te pennen omdat ik zo ontzettend moe ben en de dagen voorbij vliegen. Ik drijf mee op de golven van een zeer woelige zee en hoewel schrijven me deugd doet kom er ik gewoon niet toe. Het is goochelen met tijd die ik niet heb. Zo vermoeiend!

Maar goed, woensdag 21 augustus werd ik terug vewacht bij Dr Decleer voor de zoveelste echo. Ik ben het zo beu he... bah! Ook al was het de opstartecho, ik had er echt geen zin in. Het was Josefien die de echo uitvoerde en dat was wel fijn, Dr Decleer kan soms nogal bruut zijn op een of andere manier. Jammer genoeg was er nog niet veel activiteit te bespeuren dus kreeg ik een volgende afspraak op zaterdag, de dag van Roxanne haar verjaardags-picnic. *zucht* Dus 3 dagen later (24/8/19) was ik terug te vinden in de wachtzaal op het 8e en Roxanne vond het de uitgelezen moment om mijn gezicht te bestuderen en dat te vergelijken met de andere mensen in de wachtzaal; "Neus mama - Meneer ook neus - Die ook neus" en zo verder. Schattig en vertederend maar soms dacht ik ook "alle, tis goed he!". Toen ik werd binnengeroepen in het kabinet van de dokter dribbelde ze mooi achter me aan. We moesten nog even wachten en er was zoveel te ontdekken op het buro van de  dokter (stempel, balpennen, paperclips, papiertjes...) niets was nog veilig voor die grijpgrage handjes. Eindeloos lijkende minuten later kwam Ann binnen om mijn echo te doen. Rox volgde mij tot in het omkleedhokje en dacht dat ik pipi ging doen (er staat daar ook een toilet vandaar) en dan was ze erg geboeid door alles wat Ann deed. Ik kreeg te horen dat ik een heel mooi baarmoederslijmvies had (hoera) en dat mij eicelletje hoe ook goed deed en dat er pregnyl zou mogen gezet worden vanavond. Eenmaal terug aangekleed nog even wachten op de dokter en de medicatie en ik moet vertrekken.
Die avon mijn pregnyl nog in mijn buikvet geploft en 2 dagen later begonnen met de utrogestan. Ik voelde me weer instant veranderen in een draak en ik voel zoveel weerstand om die dingen te gebruiken he. Bah bah bah!

Vandaag (31/8/19) was het de dag van terugplaatsing. Iets waar ik altijd tegenop zie maar vandaag nog meer op een of andere manier. Ik was heel emotioneel toen ik toekwam aan het ziekenhuis. Een paar keer tranen moeten wegslikken, ik weet niet goed waarom. Het is druk en het is veel en de  behandeling vraagt veel mentale ruimte maar toch. Ik probeerde heel luchtig te doen en wat smalltalk te houden met de verpleegsters die ronddansten in het kleine onderzoekskamertje maar echt rustig werd ik niet. De dokter kwam binnen en toen ik die eendebek op zijn plaats voelde gezet worden trok er opnieuw zo een scherpe snijdende pijn doorheen lijn onderlichaam.Echt heel onaangenaam, zelfs pijnlijk te noemen. Ik moest echt op mijn tanden bijten om niet te wenen. Toen werd er gevraagd om nog wat meer naar voor te schuiven (met de speculum al op zijn plaats!) en dat deed nog meer pijn. De tranen sprongen echt in mijn ogen en dr Decleer maar reclameren dat ik me moest ontspannen en "mijn poep moest laten vallen" terwijl het echt gewoon PIJN deed en ik ht liefst van al dat ding uit mijn lichaam had getrokken. Het bleef maar duren en ondertussen maar herhalen dat ik moest ontspannen, dat ik mezelf wijs maak dat het pijn doet dus dat het dan ook echt pijn doet, loslaten, poep laten zakken,... Ik hield het niet meer en begon  te snotteren. Heel stom voelde ik me maar de druk was zo groot en de pijn zo overheersend... Ik voelde het tot in mijn tenen tegentrekken en ik deed mijn best om te ontspannen maar het lukte me niet en de pijn bleef zo scherp.
Ik werd overvallen daar een oude gebeurtenis en besefte plots dat er echt wel een trauma zit nog steeds. Iets dat ik uiteraard wel weet en waar ik al aan gewerkt heb maar nu kwam het terug zo hard in mijn gezicht dat het me echt vol trof. Het enige dat ik kon doen was proberen in mijn hoofd te kruipen en afstand te nemen van mijn lichaam en de pijn. Die verdomde pijn.... De verpleegster kwam naast me staan en vroeg me " Je hebt toch een dochtertje he?" waarom ik antwoordde "Ja, Roxanne van net 2 en ook nog een zoon Kobe, maar die is doodgeboren op 4,5 maand zwangerschap" En ik voelde nog meer tranen komen. Echt wat een vreselijke terugplaatsing was dit. Phoe.
Het doet altijd wat pijn en het is altijd onaangenaam maar vandaag was het gewoon niet uit te houden. Heb nog een paar uur ongemak gevoel aan de vrouwelijkheid. Heel vervelend. Heel raar ook want dat was de eerste keer in alle behandelingsmomenten. Het was met de brute kracht vandaag en dat vond ik niet tof.

Dus nu wordt het weer wachten wachten wachten. Op 10 september weet ik de uitslag. Ik hoop dat die dag er snel is! Ben het zo moe allemaal... Ben alles gewoon even moe. Pfff. Kl*te-dag!