ROLLERCOASTER 8 -IVF/ICSI 2

Vandaag 7/12 zijn mijn regels dan toch doorgebroken (kon ook niet anders na die negatieve test) en dus kon ik bellen naar Decleer voor een afspraak om het hele proces terug in gang te steken. Ik mocht deze middag al langsgaan en toen ik dat te horen kreeg schoot ik in een lichte paniekreactie! Niet omdat ik twijfel of ik dit wel moet doen wel omdat ik er niet op voorbereid was om dan en daar met de billen bloot te gaan.En zeker niet op de 1e dag van mijn regels! Zag het echt niet zitten dat de dokter dan volledige vrijheid te geven down there... No way hozee!
Dus met knikkende knieën, een inlegkruisje en mijn moed in de schoenen stapte ik het dokterhuis binnen. Uiteraard moest eerst mijn bloed geprikt worden en daar maakte ik toch van de gelegenheid gebruik om even te vragen hoe dat nu juist zat met dat onderzoek vandaag... want dat ik het toch niet zijn fijn vond om op de eerste dag van mijn regels een intern onderzoek te hebben... De verpleegster keek me met een glimlach aan en drukte me op het hart dat ik nu gewoon bij de dokter moest voor een medicatieschema en dat er helemaal geen onderzoek zou plaatsvinden. Opgelucht haalde ik terug adem, oef!
Na even in de wachtkamer te hebben gezeten werd ik bij de dokter geroepen die me een medicatieschema gaf, een stevige handdruk en het kabinet terug uitleidde. Aan de balie kreeg ik mijn 2 Gonal F-pennen mee en ziezo, ronde 8 is van start gegaan!
Morgen mag ik nog een telefoontje verwachtten of ik al dan niet mag starten met mijn spuiten zetten en dan is het gewoon wachten en hopen dat ik veel eitjes kweek. Zeer veel eitjes :)  (Ik mag pas beginnen met spuiten zetten als een bepaald hormoon -totaal vergeten welk - onder een bepaalde waarde staat, anders heeft het geen zin om een poging te doen. Indien dat hormoon nog te veel aanwezig is zal ik wel voldoende mooie eitjes maken maar ik zal onmogelijk zwanger worden. Geen idee waarom, ook niet gevraagd want al die medische uitleg... daar blijft meestal niet veel van hangen :) Maar het belangrijkste is dat ik dus niet mag starten als die waarden nog te hoog staan.

19/12/2018
Het zijn hier zo ONTZETTEND drukke dagen/weken geweest... Het was echt gek! Heel veel gewerkt,weinig tijd voor mezelf en doodmoe thuiskomen. Dag na dag. Echt niet fijn eigenlijk! Maar goed, ook die dagen passeren en binnenkort ben ik 4 dagen thuis (wel met een familiefeest erbij *zucht*) dus kan ik even op adem komen.
Maar tussen alle drukte door moest ik ook nog heel vaak op controle naar Aalter. Voor echo's en bloedstalen a volonté! Mijn drukke schema werd dus gewoon NOG drukken en mijn stress-tolerantie duikelde de diepte in. Ik was/ben niet de meest aangename persoon in de omgang op dit moment heb ik de indruk. Vervelend voor mezelf én mijn omgeving. Het is niet te vergelijken met "Alice-de-5-koppige-utrogestan-draak" maar ik merk dat ik op de tippen van mijn tenen loop en er heel weinig moet gebeuren om mij van de wijs te brengen.
De controles waren steeds meer dan OK en ik maak duidelijk erg veel folikkels aan :) Hoera! Het is uiteraard afwachten hoeveel eicellen ik heb gemaakt maar ik mag stiekem toch hoopvol zijn op een mooi resultaat. En als ik op de omvang van mijn buik afga dan zullen het er veel zijn :D Echt, zo opgeblazen dat ik ben! Voel me soms zo een dikke pad... En ik ben al niet van de magerste. Pfffff.

Morgen wordt ik verwacht in het Jan Palfijn voor de pick-up! Spannend wel! Deze keer ga ik er helemaal alleen naartoe en ik besef opeens dat ik dat toch een beetje eenzaam vind. Het is een klein pijntje in mijn hart. Ik heb er zelf ook voor gekozen om niemand mee te vragen omdat ik al zoveel beroep doe op mijn vrienden om mij of mijn kleine trol op te vangen. En ik dacht dat ik het ook niet zo erg zou vinden om dat proces alleen te doorstaan. "Ik heb het allemaal al eens meegemaakt dus weet ik wel wat me te wachten staat" dacht ik vaak. Maar nu het echt zover is vind ik het toch jammer dat ik daar morgen alleen zal opduiken. Een alleenstaande-mama-ten-voeten-uit!
(Jawel, mijn dramaqueen gehalte is de hoogte ingeschoten :) )

Het is allemaal heel erg dubbel op dit moment. Het is zo een belangrijk traject en het vraagt zo ontzettend veel van mij maar aan de andere kant durven vrienden er ook niet te vaak naar vragen. Net omdat het ook zo beladen is en zo emotioneel belastend. Ik wil er niet heel de tijd over mekkeren en de zeurkous uithangen en ik denk dat mijn vrienden me het "leed" van steeds dezelfde vragen te beantwoorden willen besparen. Misschien willen we gewoon té goed voor elkaar zorgen <3

Het is een beetje chaos in mijn hoofd en in mijn hart... En ik ben vooral bang voor morgen denk ik. Neen, ik weet het zeker :)
Maar kome wat komt he!
Keep you posted!