ROLLERCOASTER 9.4 - 2e echo

 Eindelijk was het dan vandaag! EINDELIJK. De dag waar ik naar uitgekeken, heb, de seconden heb  afgeteld maar ook de dag waar ik met een ontzettend bang hartje naar toe heb geleefd. De echo waarop een hartje zou te zien/horen moeten zijn als het tot
nu toe allemaal goed verloopt.
Omdat ik gisteren zo slecht was is Roxanne bij de oma blijven slapen en ik heb me deze ochtend ziek gemeld op het werk. Was echt nog pips deze ochtend en hoewel ik -gelukkig- kon ontbijten rommelde het toch fameus in mijn buik en voelde ik me misselijk achteraf. Maar goed ik ben de ochtend doorgekomen met wat in de zetel te hangen, uitgebreid te douchen, de was op te plooien,... en.. om 1Ou15 (net toen ik mezelf aan het samenrapen was om te vertrekken) ging de telefoon. De secretaresse van Dr Bronselaer, hij was zonet weggeroepen voor een bevalling dus ik moest een 20-tal minuutjes later komen. Zenuwen werden dus nog meer op de proef gesteld. Ik zag ook dat ik een ontzettend lief berichtje had gekregen van een vriendin om mij een hart onder de riem te steken. Wat deed het deugd!  Nog een keer mijn tanden poetsen, nog eens de ijskast bekijken, mijn bed nog eens deftig opmaken,... De tijd kroop tergend langzaam voorbij. Uiteindelijk om 10u40 in de auto gestapt (mijn maag/lijf werkten niet mee en ik voelde me niet in staat om op een fiets te rijden) en naar de coupure gereden.
Eenmaal in zijn praktijk werd mijn bloeddruk genomen en kreeg ik te horen dat hij nog in het ziekenhuis was én dat er nog enkele patienten voor mij waren. Kak. Dat wordt wachten... In de wachtzaal 2 mooie ronde buiken. En een prachtig mooi klein baby'tje van een paar weken oud.  Pijnlijk . Mooi maar confronterend. Ik weet het, ik weet het, het is niet abnormaal om zwangere vrouwen en baby's bij een gynaecoloog te zien :D Maar vandaag ging het me echt niet af. De angst dat ik met een leeg gevoel naar buiten zou wandelen, de schrik om de boodschap te krijgen dat het mis overmeesterde me helemaal. Echt afschuwelijk.
Ik was dan ook nog eens mijn krant vergeten dus iets om mij af te leiden had ik ook al niet, en doelloos rondsnollen in mijn GSM daar had ik geen zin in. Uiteindelijk probeerde ik me af te sluiten en zat ik met mijn ogen dicht gewoon in de wachtzaal te wachten. NIet meer of niet minder. Met een hart dat 1000 keer per minuut sloeg en zenuwen die door mijn hele lijf razen. De dokter kwam toe en een 1 patiente werd binnengelaten. Oef. Er zouden nog 3 patientes voor mij worden binnengelaten. Ik heb een uur in de wachtzaal gezeten, alleen met mijn gedachten en maar vechten tegen de angst en de tranen. Heel intens.

Eindelijk hoorde ik mijn naam en grabbelde mijn spullen samen en nam plaats in zijn bureau. Daar was de dokter nogal verrast om te zien dat ik terug zwanger was. Blij ook wel maar ook verrast. Kort even geschetst dat het nu 6 maand heeft geduurd en
terug ICSI is geworden. En dat ik ongeloofelijk zenuwachtig was!  En dat ik normaal bij Dr Decleer moest zijn deze week maar dat ie verlof heeft en dat ik het niet trok om 3,5 week te wachten op een volgende echo. Dat de dagen eindeloos duurden en ik vooral hoop om nu 7w6d zwanger te zijn maar dat ik bevestiging nodig heb. De dokter begreep het wel maar wenste me ook veel vertrouwen doe in deze zwangerschap en in mijn lijf. Het is me al eens gelukt en het verlies van Kobe* is zeer jammer maar we moeten vooruit kijken.
Kort daarna lag ik al met de beentjes in de beugels te wachten op de interne echo. Eenmaal de camera op zijn plaats wat het 1e dat de dokter zei "Oei oei, je hebt nog steeds dat vleesboomke en dat zit daar niet goed". Mijn hart stond stil, ik voelde mijn maag draaien en alles stond stil. Maar al snel herpakte de dokter zich en zei dat alles OK was de baby maar dat hij het niet ging kunnen laten zien omdat de vleesboom in de weg zat. Een beetje wroeten, een beetje proberen maar tevergeefs. Bleek mijn baarmoeder ook nog eens naar achter gekanteld te zijn waardoor er veel lucht, darmen en jawel ook vet voor de baarmoeder zit en dat bemoeilijkt ook het maken van een goede echo. Alles ging een beetje in een waas aan mij  voorbij, ik was nog aan het bekomen van die "oei oei" en de dokter probeerde me steeds opnieuw het flikkerende hartje te laten zien maar ik moest heel erg mijn best doen om het te zien. Het was zo klein, zo miniscuul... Maar toen veranderde hij de modus van het apparaat en kon ik het horen. Heel krachtig en duidelijk. Ja... toen gingen de sluizen op. Het was van bleitegem. Zo een mooi geluid. Zo wonderlijk. Ik ben zwanger. Er is een hartje. Er is terug leven in mijn buik. Ik kan weer een beetje beter ademen. Ik ben dit goed aan het doen op dit moment. Al 8 weken ver en het is nog OK. Eerste mijlpaal is bereikt. Oef.
Tranen bleven komen en ik wou ze niet tegenhouden. Zo een mooi en overweldigend moment. De laatste keer dat ik daar in die stoel lag bleef het akelig stil. Was erg een hartje meer te horen. Alleen maar het beeld van mijn dode zoon in mijn buik. Alles kwam ook terug op dat moment. Het is een heel intense periode. Maar zo mooi om dat fiere kleine krachitge hartje te horen slaan. Overweldigend.
Ik slaagde erin om me weer aan te kleden en met tranen in de ogen aan zijn bureau te gaan zitten. Ik was zo blij! Maar ik probeerde ook te duiden dat het allemaal heel dubbel is want Kobe* was uitgerekend voor 12 oktober, dit kleintje voor 6 oktober, het ligt allemaal zo dicht bij elkaar. Ook deze dagen, deze momenten, zijn allemaal een herhaling bijna van vorig jaar. Tis heel gek. Het is echt een rollercoaster.
De dokter had hier veel begrip voor en zei dat de normale procedure was dat ik pas binnen 4 weken op controle moest komen maar dat ik dat misschien niet zo goed zag zitten...? Neen, inderdaad dat haal ik niet op dit moment, ik kan geen 4 weken wachten op een volgende echo. Gelukkig heb ik nog een afspraak staan bij Dr Decleer volgende week dus zal er nu 1,5w tussen zitten en dan 2,5 week voor ik terug bij Dr Bronselaer op de stoep sta. Dat is OK voor hem. Ik heb de indruk dat er wel begrip is voor mijn angst en voor de situatie en dat ik wat meer controles wil op dit moment. Ik denk tot aan mijn 24 weken zal ik heel erg op mijn civive zijn. En dan nog... Een zorgeloze zwangerschap wordt dit niet. Kan niet. Lukt niet.
Maar vandaag ben ik zwanger. Er is een hartje die in mij aan het kloppen.
Blijf maar lekker bij me kleintje. Ik houd nu al zoveel van jou!