Rollercoaster 9.2 - Chique terugplaatsing

Ik verschiet telkens weer hoe snel de dagen hier voorbij lijken te gaan (zolang ik niet in die ellendige wachtweken verzeild geraak) en hoe vlot alles lijkt te gaan deze ronde. Weinig echo's, weinig last van de hormonen (of ben ik het gewoon al zo gewend om onder hun invloed te zijn dat het als normaal aanvoelt?), weinig vragen van collega's of gepuzzel met mijn werkagenda,... Kortom vlotjes.
Het is hier ook heel druk en Roxanne door een bijzonder pittige periode waarin ze het vaak op een huilen zet, letterlijk aan mijn rok hangt, zich op de grond gooit voor het minstegeringste en brult als nooit tevoren. Het is een uitdaging om haar mama te zijn op sommige momenten. Ik ben echt doodop na een dagje met haar; 

Maar goed vandaag was het de dag van terugplaatsing. Toch altijd weer een bijzondere dag. Het is een dag van hoop en verlangen, een nieuwe kans dient zich aan en alles kan nog. Ik kan niet meer doen dan gewoon het allerbeste hopen en veel liefde sturen naar dat mini klompje cellen diep vanbinnen in mij. En vurig hopen dat die nog heel lang bij mij willen blijven <3
Ik heb dinsdag mijn pregnylshotje nog eens gezet (een beetje tegen mijn gewoonte in omdat ik schrik heb om vals-positief te testen maar tegen volgende week zaterdag moet die pregnyl écht wel uit mijn lijf zijn, mijn 3e shot zet ik niet) en ik dacht, het kan maar een boostje geven, wie weet werkt het wel :) Deze ochtend heb ik ook nog een halve diazepam ingenomen (zodat het lijf wat rustig blijft) en een asaflow-pilletje (om meer bloed naar de zone waar the magic happens te sturen). Ik heb die medicatie nog liggen van de IVF-poging dus waarom zou ik het niet gebruiken? Alle kleine duwtjes kunnen helpen denk ik dan. En ik wandel nu al zo lang op dit pad zonder mijn bestemming te bereiken...
Ik was heel rustig deze ochtend, op mijn gemakje gedouched en ontbeten, Roxanne klaargemaakt en in de creche gedropt en dan naar een vergadering gefietst (prachtig ik op mijn fiets in de regen met een poncho, elegantie ten top!) waar ik zowaar mijn aandacht kon bewaren. En dan rond 10u30 opnieuw op mijn fietsje richting Jan Palfijn :)  Fluitje van een cent.
Ik moest nog even wachten dus installeerde ik me met mijn laptop op schoot en beantwoordde ik nog snel even wat mails. Zo voel ik me ook minder schuldig als ik daar zit te wachten, mijn werkgever heeft begrip voor het traject en ik mag tijdens de diensturen gewoon naar de dokter (doorbetaald enzo) maar ik wil daar ook geen misbruik van maken. Dus als compromis werk ik gezellig door in de wachtzaal.
Ik hoorde mijn naam weerklinken, klapte laptop dicht en wandelde gezwind achter de verpleegster aan tot helemaal achteraan. Ik kreeg het kamertje zonder raam (jammer) maar met nieuwe boekjes! Hoera! Ik ontdeed me al gauw van panty en slip en plofte neer op de stoel met een recente Dag Allemaal in de handen. De toffe verpleegster kwam een paar keer binnenwaaien en we tetterend er vrolijk op los. Weinig echt belangrijke info maar zo wat snateren :) Leuk om te doen. Het haalt ook de spanning en de ongemakkelijkheid toch wel wat uit de situatie. Binnen dit en een paar minuten kijkt ze los naar/in mijn vrouwelijkheid dus is het nog zo fijn om eerst wat contact te hebben ;)

Na een tijdje kwam de dokter binnen en niet in zijn blauwe kostuumpje zoals altjd maar in pak :) Ik maakte hier dan ook een opmerking over en vertelde hem dat ik me vereerd voelde dat ik op zo een manier een terugplaasting kreeg :D het zorgde voor een losse sfeer in de kamertje en terwijl de dokter bezig was dat kreng van eendebek op zijn plaats te manouvreren vertelde hij (tussen mijn knieën door) dat hij meteen naar Brussel moest voor een afpsraak met Maggie De Block ivm de terugbetaling van de coronatest, vandaar dat hij zo strak in het pak stond. Een beetje gepraat over dit gebeuren en hem veel succes geweest met deze opdracht.  Het was een beetje een hallucinante situatie maar wel leuk :D
Ondertussen kwam de laborante binnen met mijn embryo (persoon nummer 3 die het voorrecht kreeg om mij in al mijn glorie te aanschouwen) en voor de zoveelst keer vertelde ik hen mijn naam en geboortedatum. Onder het gekeuvel rond Roxanne (ik wil altijd maar 1 embryo omdat een tweeling écht niet in de planning past en ik zeg dat ook zo duidelijk. En het feit dat ik al een wildebras van een dochter heb die voor 2 telt is ook wel doorslaggevend) werd het kleine hompje cellen teruggeplaatst. Speciaal. 

Ik ben nu eigenlijk een heel klein beetje zwanger. Van een heel klein beginnentje van een mensje. Ik hoop zo dat dit beginnentje een heel mooi einde kent en ik het binnen 9 maanden mag koesteren in mijn armen. En niet alleen in mijn hart zoals Kobe*. Het is vreemd om hier zo zonder hem te zijn maar ook wel weer wat met hem. In mijn hoofd en in mijn hart is hij nooit ver te zoeken. Je was zo welkom kleine man van mij <3