Rollercoaster 9.2 - Test

Ik heb me heel lang kunnen bedwingen om niet te testen en het viel ook mee om het niet te doen. Maar deze nacht werd ik wakker om 1u30 en moest het plotsklaps gebeuren, niets meer aan te doen.Dus plaste ik opnieuw in mijn maatbeker en liet ik 5 druppels vallen op de test, zette ik mijn klokje op 5 minuten en kroop terug in mijn bed. Wachtend op het signaal dat ik mocht gaan kijken.
Eenmaal in de badkamer was de uitslag niet echt een verrassing. Negatief. Ik had al zo een voorgevoel. MIjn lichaam deed niet anders dan anders en ergens wist ik gewoon dat het opnieuw niet ging gelukt zijn. Ik haalde mijn schouders op en gooide de test in het vuilbakje. Een beetje moedeloos kroop ik terug in mijn bed om in een onrustige slaap te vallen.

En nu zit ik hier aan de ontbijttafel met tranen in mijn ogen en twijfel in mijn hart. Ik weet opeens helemaal niet meer zeker of ik wel voor een 3e kindje WIL gaan. Al die tijd en energie dat het vraagt (die ik niet in Roxanne kan investeren), al die stress en onzekerheid (die ervoor zorgt dat Roxanne af en toe een afschuwelijke mama heeft), al die pijn en verdriet als het wederom niet gelukt is (die Roxanne ziet en voelt maar niets aan kan veranderen)...Is het dat allemaal nog waard? Zou ik niet beter gewoon genieten van mijn kleine trol en mijn tijd met haar echt goed besteden? In plaats van naar het ziekenhuis te hollen, opgepompt te lopen van de hormonen en dan door een diep dal te moeten als het weer niet is gelukt?
Dat ik alle bovenstaande zaken moet doorspartelen en doorstaan is mijn keuze en neem ik er wel bij. Maar de weerslag op mijn kleine trol en de tijd die we met elkaar spenderen is moordend. He tis alsof mijn leven stilstaat en het alleen nog maar rond "zwanger worden" draait. Er is minder ruimte voor mijn kleine meisje en ik geniet ook minder van haar als we samen zijn. Omdat ik met mijn hoofd ergens anders ben en niet ten volle bij haar. En ik voel me daar zo schuldig over. Het doet me soms zo een pijn om te merken dat ik er niet écht ten gronde ben voor haar door dit hele proces.
Ik ben zo moe! Ik ben echt op, deze hele behandeling vraagt zoveel van mij en mijn gezin...en ik weet even niet of het wel nog goed is om door te gaan. Of alle nadelen opwegen tegen het verhooptte eindresultaat.Want er is geen enkele garantie dat het ooit gaat lukken. Ik weet niet zeker of al deze moeite iets zal opleveren.
Wat als blijkt dat alles gewoon voor niets is geweest op termijn? Dat al die dagen, uren, maanden en al die prikkelbare momenten en tranen en vreselijk humeur gewoon echt voor niets is geweest. Dat ik al die tijd een droom heb nagejaagd die niet verwezenlijkt kan worden, dat ik al de tijd verloren heb laten gaan, tijd dat ik écht met mijn kleine trol bezig kon zijn en al mijn aandacht op haar kon vestigen? Wat als blijkt dat het gewoon niet meer lukt en ik voor altijd mama zal blijven Roxanne en sterrenkindje Kobe*?
Het is een gedachte die me pijn doet en die me heel er doet wankelen. Ik heb altijd gedroom van een gezin met 2 kinderen (en een man ;) ) maar misschien moet ik die toekomst nog eens bijstellen? Misschien moet ik alles nog eens goed overdenken. Ik weet niet of ik het nog lang aankan om deze krachtttoer uit te halen. Om zoveel op te offeren voor een droom die misschien niet kan gerealiseerd worden. Maar misschien ook wel. Hoe ver wil ik gaan in dit proces? Hoe lang wil ik nog leven in dit zotte landschap van echo's, spuiten, medicatie, moodswings, stress, verdriet, hoop en wanhoop,...?
Ik weet het even allemaal niet meer. Ik ben zo triest dat het nu opnieuw niet is gelukt :(
Het doet zo een pijn dat ook deze maand alles voor niets is geweest en dat ik me moet beginnen organiseren voor maand 5. Maand 5! Zonder resultaat maar alleen verdriet en pijn en nog meer verdriet.
In totaal ben ik al 14 maand bezig met de medicatie en spuiten zetten en zweven tussen allerlei gevoelens. Ja ik heb 2 keer het geluk mogen hebben om zwanger te worden en een geweldig mooi kindje te krijgen. Maar dat betekend ook dat het 12 maand lang voor niets is geweest. Een jaar van mijn leven ben ik al bezig geweest voor NIETS!
Het zijn de harde cijfers en die verontrusten mij wel. Hoever wil en kan ik gaan in dit proces. Hoe lang wil ik Roxanne nog betrekken in dit verhaal? Hoe lang houd ik het nog vol om door te gaen met alle negatieve bijverschijnselen en invloeden op mezelf, mijn prachitge dochter en mijn sociaal leven?
Ik ben even de weg helemaal kwijt. Maar ik vond het nodig om dit allemaa op papier te zetten want het zijn gedachten en angsten die leven diep in mij en die nu vandaag in een eruptie naar buiten stromen. En dat doet pijn maar de waarheid doet soms gewoon pijn. Veel pijn.