Rollercoaster 9.3 - Niet-officiele-testdag

Ik heb mijn geduld nu meer dan lang genoeg op de proef gesteld en ik heb deze ochtend een testje gedaan. Twee dagen voor mijn NOD maar als ik zwanger ben moet er iets te zien zijn op de test. Dus rolde ik deze ochtend om 6u30 uit mijn bed (ik ben eigenlijk fameus ziek, griep of zo denk ik... Overal pijn en koorts en keelpijn en doodmoe) en al bibberend van de kou strompelde ik naar de badkamer. Hoppa even plassen in een potje, 5 drupje op dat plastic staafje en.. Wachten maar!  Wekkertje op 5 minuten en omdat ik te moe was om mezelf weer naar mijn bed te slepen én dan nog eens terug bleef ik maar gewoon bibberend op het toilet zitten. Ziek zijn is niet meteen iets waar ik fan van ben. Bah!
Na 5 minuten ging mijn wekker af en tilde ik het dekseltje op dat ik over de test had gelegd. Wit. Spierwit. Niet zwanger. Zelfs niet een beetje. Gewoon niet. Diepe zucht en terug in mijn bed gerold. Bibberend en klappertandend van de koorts nog een dafalghan genomen en geslapen tot 10u30. (Roxanne is bij de Oma gaan logeren, gisteren was ik al slecht en gebeld om haar te komen halen en te laten logeren omdat het gewoon echt niet ging lukken.)
Ik sliep erg onrustig en toen ik wakker werd kwam het als een mokerslag... Niet zwanger. Weer een maand voor niets. Weer al die rommel in dat lijf van mij gepompt voor NIETS! Ik huilde bittere tranen. Ik word zo moe van dit hele traject. Wil gewoon mijn droom realiseren, een compleet gezin hebben, 2 kindjes die vrolijk door mijn huis dartelen en 1 in mijn hart. Dat kan toch niet zoveel gevraagd zijn? Ik heb toch geen grootste eisen of gigantische wensen... Ik wil gewoon graag een 3e kindje. Maar opnieuw is het niet gelukt. Ondanks alles.

Ik heb besloten dat ik deze cryo nog laat terugplaatsen, het is de laatste van deze pickup en dan las ik een maand pauze in. Even geen hormonen en spuiten en pillen en afspraken en stress en emoties die alle kanten op stuiteren Even een maandje rust om dan weer volop er tegenaan te gaan. In januari heb ik nog een terugplaatsing en dan duw ik op de pauzeknop. Om in maart weer van start te gaan met het heel IVF-circus. Maar ik voel aan alles dat het teveel aan het worden is. Al die maanden non stop hormonen in mijn lichaam drijven.. het is toch niet echt goed denk ik. Ik heb echt even nood aan een momentje zonder. Even op adem komen.
Ook al wil ik niets liever dan zwanger zijn maar ik moet het ook volhouden. En mijn lijf ook. Het is niet gezond om steeds maar onder invloed te zijn. Nooit even een rustig moment. Het zal me zwaar vallen in februari, even niets, even niet actief bezig zijn met het najagen en realiseren van mijn droom maar het moet. Na 6 maand non-stop pillen nemen kan ik het mijn lijf niet aandoen om NOG een grotere, zottere dosis te verteren voor die pickup. Ik moet even rusten. Maar ik wil deze cyro nog laten terugplaatsen, ook al geloof ik niet dat het deze keer zal lukken maar goed. De procedure is dat je eerst alle cyro's moet opgebruiken voor je een nieuwe poging doet. Ik heb altijd een beetje mijn twijfels gehad bij deze pickup, omdat mijn lijfje zo geforceerd is geweest om regels te krijgen. Met die cyste is er een kunstmatige cyclus opgewekt en ik weet niet of het wel zo gezond is om dat te doen. En of dat mijn eicellen dan wel goed zijn. Misschien was deze poging gewoon altijd al gedoemd om te mislukken...
Hoe dan ook op naar ronde 9.4!