Rollercoaster 9.3 - Offiicele bevesting en... op!

Ik had gisteren beslist om vandaag niet naar de dokter te gaan. Ik had er geen zin in. Ik zag er het nut niet van in. Waarom zou ik mijn kleine trol nog maar eens meesleuren naar het ziekenhuis? Waarom daar nog eens veel te veel tijd verslijten? Waarom zou ik bloed laat prikken? Waarom een consult betalen? Waarom waarom waarom? Om dan een telefoontje te krijgen om mij mee te delen wat ik toch al al weet? Dat het niet niet gelukt is, dat de uitslag negatief is? Neen bedankt!  Ik ben het zo beu om altijd maar naar dat ziekenhuis te vlammen en te wachten voor niets. Ik ben alles beu! Zo beu!!!!

Maar deze ochtend heb ik mezelf dan toch maar verplicht om Roxanne in de auto te zetten en nog maar eens naar het Jan Palfijn te rijden. Ik was bang dat ik anders in de problemen zou komen voor de volgende ronde. Stel dat ze mijn bloedwaarden écht nodig hebben om te kunnen starten dan zou ik gechareld zijn. Dus zat ik deze ochtend om 1Ou45 opnieuw in die wachtzaal met die kleine gewelidge meid van mij. In plaats van iets leuks met haar te doen (gaan wandelen, tekenen, boekjes lezen, iets bezoeken, in bad gaan, stoeien in de zetel, samen koken in haar keukentje, in "het grote bed" naar filmpjes kijken, schilderen, puzzel maken,...) zaten we daar nu weer voor een dik halfuur op een stoel te wachten. Ik haat het zo he! Al die kostbare tijd die ik verlies met die mooie meid van mij. En niet alleen de letterlijke tijd in de wachtzaal maar ook gewoon de tijd nu. Ik ben mezelf niet met al die hormonen in mijn lijf en ik vind het zo jammer dat ik Roxanne al zo lang meesleur in dit verhaal. Een verhaal waar ze niet om gevraagd heeft en die ze niet verdiend. Ze heeft recht op een mama die er écht is en die niet meer dan de helft van de tijd onder invloed is van hormonen. Want draai of keer het zoals je wil maar die pillen doen echt iets met mij. Ik ben korter, bozer, veel vermoeider, heb veel stress, ben ongelukkig, emotioneler. Echt een geweldige mama kan je dat niet noemen he. Om dan nog maar te zwijgen van de dagen rond de testdag en de dagen erna als ik opnieuw een tegenslag moet verwerken. Dan is mijn lontje nog korter en mijn draagkracht helemaal nergens meer te bespeuren. Ik slinger echt tussen momenten van intens geluk (als ik haar hoor giechelen of schateren of haar intens bezig zie met iets) en ontzettend grote kwaadheid (als ze kattekwaad uithaalt, niet echt luistert, tegendraads doet,...) en daarboven hangt een grote wolk van verdriet. Verdriet rond het verlies van Kobe* en verdriet om het ietsje dat nu weer een nietsje blijkt te zijn. Ik ben het allemaal zo beu!!!!

Het bezoekje aan de dokter was tenenkrullend. Ik was al slecht gezind dus het deed er al niet veel deugd aan dat het druk was en dus weinig tijd om een gesprek te hebben. De dokter heeft me nu standaard al progynova voorgeschreven deze ronde. Geen idee waarom! Vorige keer had ik het "nodig" omdat mijn eicellen niet echt meegroeiden maar nu begin ik toch weer aan een gewone natuurlijke cyclus? Waarom heb zou ik dan ook nu weer die mediciatie moeten nemen? Progynova legt je eierstokken stil. Er rijpt dus geen eicel (hebben we toch niet nodig zei de dokter) en enkel je baarmoederslijmvlies wordt klaargestoomd voor een innesteling. En voor ik het wist wat hij al weer weg. Een beetje bedremmeld zat ik op mijn stoel naar het voorschrift en mijn behandelschema te kijken. Vanaf dag 1 van mijn regels zou ik al 3/dag een pilletje moeten nemen. Dan op dag 10 echo en waarschijnlijk ook starten met utro en op dag 14 waarschijnlijk met inprosub. Wil zeggen dat ik gewoon VOLCONTINU  medicatie aan het slikken ben!
Neen. Dat gaat niet door. Niet voor ik weet waarom. Dus vroeg ik wat meer uitleg aan Ann maar ide kon me dat ook niet geven. Er zijn 2 opties om een cryo te laten terugplaatsen, in een natuurlijke cyclus of met progynova. Voor sommige vrouwen is die progynova echt nodig omdat hun eicellen niet rijpen dus dan is het zeker een handig medicijn. Maar ze kon mij verder geen uitleg geven en ook niet echt voordelen geven waarom ik het nu "preventief" zou moeten nemen.
Ik ben gewoon beginnen wenen. ik kan niet meer. Ik ben al die medicatie zo beu! Niets lijkt te helpen. En ik ga echt geen medicatie slikken voor een probleem dat er NIET is. Ik heb nog nooit een probleem gehad met de rijping van mijn eicellen. Behalve vorige maand maar om nu al meteen een hele dosis naar binnen te gooien omdat het misschien wel eens zou kunnen dat het opnieuw zo is.. Nee bedankt. Ik wil deze cryo laten terugplaatsen in een natuurlijke cyclus. Of wat er nog van overschiet als je in zo een traject zit. Ik ben op zich echt niet aan medicatie maar heb al zoveel grenzen verlegd. Nu heb ik het er gewoon mee gehad. Het is mijn MIJN lijf en ik pomp er echt niet onnodig nog meer brol in!
Ann verzekerde me dat het OK was en ik zelf wel mag kiezen om ze al dan, niet te nemen. Het kan nog altijd worden opgestart indien nodig. Ik heb haar ook verteld dat ik nu nog die dwaze cryo ga opgebruiken en dan een maand pauze inlas. Ik kan niet meer. Ik ben echt op. Maar ik wil eerst die cyro van de baan. Ik geloof niet dat die wel gaat blijven groeien dus ik kijk uit naar maart. Dan een heel nieuwe IVF-cyclus Feest.

Het is zo lastig... Elke maand lijkt mijn droom net dat beetje meer verwijderd. En de angst en het verdriet dat het niet meer zal lukken wordt telkens wat groter. Waar trek ik de grens? Hoelang ga ik door? Hoe groot mag het leeftijdsverschil zijn tussen Roxanne een een brusje? Hoe lang houd ik dit nog uit?
Het leven is soms echt zo kl*te!!!!!