Rollercoaster 9.3 - *zucht*

Morgen start ronde 9.3, de 5e ronde na de bevalling van Kobe*, de 5e keer dat ik er tegenaan ga met een hart vol verdriet en verlangen naar een kindje. En het wordt elke keel lastiger en lastiger om mezelf op te peppen en er in te blijven geloven. Het is zo vermoeiend om te blijven doorgaan en om kracht te blijven aanwenden om dit alles vol te houden.
Ik ben de moed wat kwijt geraakt. Elke poging weer verloor ik het geloof net dat tikkeltje meer op een goede afloop. Nu ronde 5 aanbreekt is het geloof en de moed verder dan ooit te zoeken. Ik ben zo moe. Zo ontzettend moe en een IVF-traject vraagt zoveel inspanning en energie en ik weet even niet waar ik die vandaan moet halen.
Ik denk er soms aan om een maandje pauze in te lassen maar aan de andere kant weet ik ook dat ik elke kans moet grijpen dus dat ik eigenlijk elke maand de kans die zich aandient moet benutten. En dat een maand pauze niet echt veel soelaas zal brengen. Alleen nog meer nagelbijterij en aftellen naar de dag dat ik kan starten. Het zou geen rust brengen in mijn hoofd of in mijn hart. Het is ook niet dat ik mezelf nu zoveel ontzeg tijdens de IVF-periodes. Alcohol drink ik niet op dit moment omdat ik me emotioneel niet goed voel en ik me daar dan gewoon niet aan waag. Koffie is wel een gemis maar ook niet onoverkomelijk :)
Maar de vele controles, de bergen medicatie, de mentale ruimte die het hele traject inneemt, de onzekerheid en de pijn in mijn hart...  maken het zo zwaar. En ik weet even niet hoe hier mee om te gaan.

Vandaag was ik bezoek bij Kobe, het zoontje van een goede vriend van me. (Ik wist op voorhand dat ze hun zoontje Kobe wouden noemen en T. is me de "toestemming" komen vragen.) en het sneed in mijn hart om dat klein lief bundeltje liefde te zien liggen. Amper 4 weken oud en zo lief en schattig. Ik kon het niet om het op te pakken of hem vast te houden. Met tranen in mijn ogen heb ik zijn wangetje gestreeld. Het is zo pijnlijk om zoveel geluk te zien liggen dat zo klein verpakt is en het besef dat het mij nog steeds niet opnieuw gegund is kwam als een mokerslag.
Roxanne was superlief voor Kobe en gaf hem kusjes en ging op haar tipjes staan om toch maar in het park te kunnen kijken. En af en toe fluisterde ze want "baby Kobe slaapt". Mijn hart smolt en brak in 1000 stukjes tegelijk. Ik keek er zo naar uit om haar grote zus te laten worden. Ze zou die taak me zoveel verve vervullen. En nu zit ik hier nog steeds met een lege buik.
*zucht*