Rollercoaster 9.4 - Aan de start verschenen zonder hoop

Na het verassende nieuws van maandag dat ik spontaan een eisprong had gedaan volgde vandaag de terugplaatsing. Al een paar dagen die utrogestanbolletjes aan het opsteken en ik voel hun effect al. Bozer, vermoeider, emotioneler en we zijn pas aan dag 3! Dat beloofd...
Rox kon gelukkig terecht bij de de Meti voor een gezellig onderonsje want een echo lukt nog net maar een terugplaatsing duurt een stuk langer en dat zag ik écht niet zitten met dat kleine pateeke aan mijn zijde; Heel blij dat de Meti haar met open armen wou ontvangen en gewoon ook op de hoogte is van het hele proces. Deze keer geen rare uitvluchten of redenen waarom ik opvang nodig heb.
Ik fietste op deze mooie winterochtend eerder gelaten naar het Jan Palfijn. Alle hoop op een goede afloop van deze ronde heb ik reeds laten varen. Ik geloof niet dat er uit deze "lichting" een zwangerschap zal voortkomen maar ik moet de embryo's opgebruiken dus is het een kwestie van uitzitten. En das best comfortabel, ik heb fijne vooruitzichten. Volgende maand las ik een maandje pauze in, even helemaal niets en daar kijk ik wel heel erg naar uit!

In de wachtzaal voelde ik me wel ontzettend eenzaam. Het was de 1e keer dat ik de enigste "alleen-op-afspraak-komende"-vrouw was. Alle andere mensen die er waren of toekwamen waren deel van een koppel. En ik zag mensen innig tegen elkaar leunen, handen vasthouden, arm om schouder en duim die streelt, liefkozende kus,.. En het deed pijn gewoon. Ik zag opeens alleen maar mensen die dit proces samen konden trotseren en dat ook liefkozend deden. En ik voelde me zo eenzaam en klein. Zo alleen. Het overviel me echt en hoe hard ik ook mijn best deed om te verdwijnen in een oude Dag Allemaal... het lukte me niet. Afschuwelijk.
Twas ff een harde confrontatie met de realiteit. Ik zat hier vandaag voor de 6e keer alleen op zo een emotioneel zware dag. Geen partner om te helpen dragen. Geen man om tegen te leunen. Geen liefhebbende armen om me heen. Geen lieve zoen die me even alle ellende deed vergeten. Neen. NIets van dat alles, gewoon me, myself and I. En dat was een harde. (Bedankt utrogestan!)
Ik was dan ook heel blij toen mijn naam werd afgeroepen en ik achter de verpleegster de gang in dribbelde. Ik kreeg het kamertje met de gele stoel toegewezen en kon een kreet van enthousiasme niet onderdrukken. Ik vind dat een veel aangenamere ruimte om in te liggen door het raam. Ik weet het, het klinkt stom maar ik kan echt oprecht blij zijn om zo een zaken in dit traject :D

Al snel zat ik met de billen bloot te wachten met een roddelblaadje in mijn hand. Ik keek vooral niet uit naar de pijn die de eendebek zou uitlokken. Ik ben daar echt gevoelig aan en het blijft een zeer vervelende handeling om te ondergaan. De dokter kwam binnen met de boodschap dat het een topembryo was.  Ik reageerde wat schamper dat het de voorbije 5 keren ook een toppertje was geweest maar dat ik hier nu toch maar weer zit...  (Kon het niet laten. Het weegt zo door!) De dokter keek me even verward aan en vroeg toen of ik liever had dat hij zei dat het een sukkeltje was :)?  Hij heeft nog eens herhaald dat de kans op zwangerschap amper 35% is dus dat er geen garanties zijn. Echt moedgevend is deze info niet maar wel de realiteit.
Ik gooide mijn benen in de beugels (toen ik nog rechtop zat) en was me opeens heel bewust van het niet zo appetijtelijke beeld dat zich nu voltrok voor de ogen van de dokter. Opgelucht haalde ik adem toen ik de stoel voelde kantelen. Maar de opluchting was van korte duur toen ik hem voelde prutsen met die eendebek... De scherpe pijn bleef achterwege maar wel een doffe pijn die over mijn lichaam trok maakte zich van mij meester. Net toen ik ging vragen om te stoppen met dat ding open te draaien (en dus meer druk te zetten) stopte de dokter gelukkig. Dit was net haalbaar.  Al had ik mijn focus wel nodig om de pijn te doorstaan. Een ongemakkelijke stilte nestelde zich in de ruimte. Ik was me veel te bewust van hoe ik daar lag. Dat wordt elke keer erger. Geen idee waarom. Opeens vroeg de dokter om nog een beejte verder naar voor te komen met mijn poep. *slik* die eendebek zat al op zijn plaats en ik moest maneuvres beginnen doen... na 2 poginen was het goed volgens de dokter (al had ik niet de indruk veel opgeschoven te zijn, wat wil je als je met een eendebek in je vrouwelijkheid én je benen in de beugels naar voor moet zien te schuiven...?) maar ik was al blij dat het goed was.
Niet veel later kwam de laborante binnen met mijn embryo, ik herhaalde nog eens mijn naam en geboortedatum en voelde weer wat gepruts down there. En dat was het. Mijn embryo zit waar ie moet zitten en waar ie misschien wel blijft voor de komende 9 maanden. Al heb ik er geen hoop op.
De dokter wenste me nog veel succes en verdween toen weer uit het kamertje. Ik plaatste mijn benen op het tafeltje en was blij dat ik mijn kleedje terug wat kon fatsoeneren en dook opnieuw in mijn roddelboekje. Wachtend tot de verpleegster me zou kantelen en uit de stoel zou laten komen.

Het is raar om te weten dat er nu een embryo in mijn buik aanwezig is maar toch geen geloof te hebben in een goede afloop. Binnen 10 dagen zal ik heel waarschijnlijk weer naar een witte test zitten kijken op mijn toilet. Eens diep zuchten, wat tranen laten en doorgaan met taken van de dag. Om dan een maand pauze te hebben. Heerlijk.